Wat is de Latijnse woordvolgorde?

Een van de meest gestelde vragen over de Latijnse syntaxis is "Wat is de woordvolgorde?" In een verbogen taal zoals het Latijn is de volgorde van de woorden minder belangrijk dan het einde met betrekking tot het bepalen hoe elk woord in de zin functioneert. Een Latijnse zin kan eerst als onderwerp worden gevolgd, gevolgd door het werkwoord, gevolgd door het object, net als in het Engels. Deze vorm van de zin wordt SVO genoemd. De Latijnse zin kan ook op verschillende andere manieren worden geschreven:

Engels: Het meisje houdt van de hond. SVO

Latijns:

1. Puella canem amat. SOV
2. Canem puella amat. OSV
3. Amat puella canem. VSO
4. Amat canem puella. VOS
5. Canem amat puella. OVS
6. Puella amat canem. SVO

Hoewel de Latijnse woordvolgorde flexibel is, hebben de Romeinen conventioneel vastgehouden aan een van deze vormen voor een eenvoudige verklarende zin, maar met vele uitzonderingen. De meest voorkomende vorm is de eerste Latijnse hierboven, SOV, (1): Puella canem amat. Het einde van de zelfstandige naamwoorden vertelt hun rol in de zin. Het eerste zelfstandig naamwoord, puelleen 'meisje' is een zelfstandig naamwoord in het nominatief geval, dus het is het onderwerp. Het tweede zelfstandig naamwoord, kanem 'hond' heeft een beschuldigend enkelvoud, dus het is het object. Het werkwoord heeft een derde persoon enkelvoud werkwoord eindigt, dus het gaat met het onderwerp van de zin.

Woordvolgorde biedt nadruk

Aangezien het Latijn geen woordvolgorde vereist voor basisbegrip, suggereert het feit dat er een fallback-woordvolgorde is dat er iets is met woordvolgorde dat de verbuiging niet doet. De Latijnse woordvolgorde is gevarieerd om bepaalde woorden te benadrukken of voor variëteit. Uitstel, plaatsen van woorden in onverwachte posities en juxtapositie waren manieren waarop Romeinen de nadruk legden in hun zinnen, volgens een uitstekende, openbare domein online Latijnse grammatica, Een Latijnse grammatica, door William Gardner Hale en Carl Darling Buck. Eerste en laatste woorden zijn het belangrijkst bij het schrijven. Spraak is anders: tijdens het praten benadrukken mensen woorden met pauzes en toonhoogte, maar met betrekking tot het Latijn houden de meesten van ons zich meer bezig met het vertalen of schrijven ervan dan met het spreken ervan..

'Het meisje houdt van de hond' is, oppervlakkig gezien, een vrij saaie zin, maar als de context er een was waar het verwachte object van haar genegenheid een jongen was, dan wanneer je zegt 'het meisje houdt van de hond', is de hond onverwacht, en het wordt het belangrijkste woord. Om het te benadrukken zou je zeggen (2): Canem puella amat. Als je ten onrechte had gedacht dat het meisje de hond verachtte, zou het het woord zijn liefde dat vereiste nadruk. De laatste plaats in de zin is nadrukkelijk, maar je zou het naar een onverwachte plek aan de voorkant kunnen verplaatsen om het feit dat ze er dol op is verder te benadrukken: (3): Amat puella canem.

Verdere details

Laten we een modifier toevoegen: je hebt geluk (felix) meisje dat vandaag dol is op de hond (hodie). Je zou in het standaard SOV-formaat zeggen:

• (7): Puella felix canem hodie amat.

Een bijvoeglijk naamwoord dat een zelfstandig naamwoord wijzigt, of een genitief dat het regeert, volgt meestal het zelfstandig naamwoord, althans voor het eerste zelfstandig naamwoord in de zin. Romeinen scheidden vaak modificatoren van hun zelfstandige naamwoorden, waardoor ze meer interessante zinnen creëerden. Wanneer er paren van zelfstandige naamwoorden met modificatoren zijn, kunnen de zelfstandige naamwoorden en hun modificaties geringd zijn (chiastische constructie ABba [Noun1-Adjective1-Adjective2-Noun2]) of parallel (BAba [Adjective1-Noun1-Adjective2-Noun2]). Ervan uitgaande dat we weten dat het meisje gelukkig en gelukkig is en de jongen degene is die dapper en sterk is, (zelfstandige naamwoorden A en a, bijvoeglijke naamwoorden B en b) zou je kunnen schrijven:

• (8): fortis puer et felix puella (BAba parallel)
  sterke jongen en gelukkig meisje
• (9): puer fortis et felix puella (ABba chiastic)
  jongens sterk en gelukkig meisje
• Hier is een variatie op hetzelfde thema:
• (10): Aurea purpuream subnectit fibula vestem (BbAa) Dit is een zogenaamde zilveren lijn.
  gouden paars stropdassen broche kledingstuk
  Een gouden broche bindt het paarse kledingstuk.
  Het is een lijn van het Latijn geschreven door een meester van de Latijnse poëzie, Vergil (Virgil) [Aeneid 4.139]. Hier gaat het werkwoord vooraf aan het onderwerp-zelfstandig naamwoord, dat voorafgaat aan het object-zelfstandig naamwoord [VSO].

Hale en Buck bieden andere voorbeelden van variatie op het SOV-thema, die volgens hen zelden wordt gevonden, ondanks dat dit de standaard is.

Als je goed hebt gelet, heb je je misschien afgevraagd waarom ik het bijwoord heb gegooid hodie. Het was om de zinsring te presenteren die het onderwerp-zelfstandig naamwoord en werkwoord rond hun modificatoren vormen. Net zoals het bijvoeglijk naamwoord het benadrukte eerste woord volgt, zo gaat de modificator van het werkwoord vooraf aan de nadrukkelijke eindpositie (zelfstandig naamwoord-bijvoeglijk naamwoord-bijwoord-werkwoord). Hale en Buck werken het volgende uit met de volgende handige regels voor modificaties van het werkwoord:

een. De normale volgorde van de modificaties van het werkwoord en het werkwoord zelf is:
1. Verdere modificaties (tijd, plaats, situatie, oorzaak, middelen, etc.).
2. Indirect object.
3. Direct object.
4. Bijwoord.
5. Verb.

Onthouden:

1. Modifiers hebben de neiging om hun zelfstandig naamwoord te volgen en vooraf te gaan aan hun werkwoord in de standaard SOV-zin.
2. Hoewel SOV de basisstructuur is, vind je het misschien niet zo vaak.