Wat is de definitie van slagen voor wit?

Wat is de definitie van slagen of slagen voor wit? Simpel gezegd, passeren vindt plaats wanneer leden van een raciale, etnische of religieuze groep zich presenteren als behorend tot een andere dergelijke groep. Historisch gezien zijn mensen om verschillende redenen overleden, van het verkrijgen van meer sociale invloed dan de groep waarin ze zijn geboren tot ontsnapping aan onderdrukking en zelfs de dood.

Passen en onderdrukking gaan hand in hand. Mensen zouden niet moeten passeren als institutioneel racisme en andere vormen van discriminatie niet zouden bestaan.

Wie kan slagen?

Voor passeren is het nodig dat men de karakteristieke eigenschappen mist die het meest worden geassocieerd met een bepaalde raciale of etnische groep. Dienovereenkomstig zijn zwarten en andere gekleurde mensen die overlijden meestal biraciaal of hebben ze een gemengde voorouders.

Hoewel veel zwarten van gemengde rassen niet in staat zijn om voor wit te slagen - president Barack Obama is hier een goed voorbeeld van - kunnen anderen dat misschien gemakkelijk doen. Net als Obama werd actrice Rashida Jones geboren uit een blanke moeder en een zwarte vader, maar ze ziet er veel meer fenotypisch wit uit dan de 44e president. Hetzelfde geldt voor zangeres Mariah Carey, geboren uit een blanke moeder en een vader van zwarte en Spaanse afkomst.

Waarom zwarten zijn geslaagd

In de Verenigde Staten zijn raciale minderheidsgroepen zoals Afro-Amerikanen historisch voorbijgegaan om te ontsnappen aan de virulente onderdrukking die leidde tot hun slavernij, segregatie en brutalisering. Wit kunnen slagen, betekende soms het verschil tussen een leven in gevangenschap en een leven in vrijheid. In feite ontsnapte het slavenpaar William en Ellen Craft uit de slavernij in 1848 nadat Ellen als jonge blanke planter overleed en William als haar dienaar.

The Crafts documenteerden hun ontsnapping in het slavenverhaal 'Running a Thousand Miles for Freedom', waarin William het uiterlijk van zijn vrouw als volgt beschrijft:

"Ondanks dat mijn vrouw van Afrikaanse afkomst is aan haar moeders kant, is ze bijna blank - in feite is ze zo bijna dat de tirannieke oude dame waartoe ze het eerst behoorde zo geïrriteerd raakte, dat ze haar vaak verwarde met een kind van de familie, die ze haar op elfjarige leeftijd aan een dochter gaf als huwelijkscadeau. "

Slavenkinderen waren vaak licht genoeg om te slagen voor wit en waren het resultaat van miscegenatie tussen slaveneigenaren en slavenvrouwen. Ellen Craft is misschien wel een familielid van haar minnares geweest. De one-drop-regel dicteerde echter dat elk individu met de minste hoeveelheid Afrikaans bloed als zwart moet worden beschouwd. Deze wet kwam ten goede aan slaveneigenaren door hen meer arbeid te geven. Biraciale mensen als blank beschouwen zou het aantal vrije mannen en vrouwen hebben verhoogd maar weinig gedaan hebben om de natie de economische boost te geven die vrije arbeid deed.

Na het einde van de slavernij bleven zwarten passeren, omdat ze te maken hadden met strenge wetten die hun vermogen om hun potentieel in de samenleving te bereiken beperkten. Door te gaan voor blank, mochten Afro-Amerikanen de hogere regionen van de samenleving betreden. Maar overlijden betekende ook dat zulke zwarten hun geboortestad en familieleden achterlieten om ervoor te zorgen dat ze nooit iemand konden tegenkomen die hun ware raciale afkomst kende.

Passeren in populaire cultuur

Passing is het onderwerp geweest van memoires, romans, essays en films. Nella Larsen's roman "Passing" uit 1929 is misschien wel het beroemdste fictieve werk over dit onderwerp. In de roman ontdekt een zwarte vrouw met een lichte huid, Irene Redfield, dat haar raciaal dubbelzinnige jeugdvriend, Clare Kendry, de kleurenlijn heeft verlaten, Chicago verlaten voor New York en een blanke grootmoeder trouwen om sociaal en economisch verder te gaan in het leven. Maar Clare doet het ondenkbare door opnieuw de zwarte samenleving te betreden en haar nieuwe identiteit in gevaar te brengen.

James Weldon Johnson's roman uit 1912 "Autobiography of an Ex-Colored Man" (een roman vermomd als een memoires) is een ander bekend fictiewerk over het passeren. Het onderwerp komt ook naar voren in Mark Twain's "Pudd'nhead Wilson" (1894) en Kate Chopin's 1893 korte verhaal "Désirée's Baby".

Ongetwijfeld de beroemdste film over het passeren is "Imitatie van het leven", die in 1934 debuteerde en in 1959 opnieuw werd gemaakt. De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Fannie Hurst uit 1933. Philip Roths roman 2000 "The Human Stain" spreekt ook over passeren. Een verfilming van het boek debuteerde in 2003. De roman is gekoppeld aan het echte verhaal van de late New York Times boekcriticus Anatole Broyard, die jarenlang zijn zwarte afkomst verborg, hoewel Roth elke connectie ontkent tussen "The Human Stain" en Broyard. 

De dochter van Broyard, Bliss Broyard, schreef echter wel een memoires over de beslissing van haar vader om voor wit te gaan: "One Drop: My Father's Hidden Life-A Story of Race and Family Secrets" (2007). Het leven van Anatole Broyard vertoont enige gelijkenis met de Harlem-renaissanceschrijver Jean Toomer, die naar verluidt wit ging na het schrijven van de populaire roman "Cane" (1923).

Het essay van de kunstenaar Adrian Piper "Passing for White, Passing for Black" (1992) is een ander realistisch verslag van passeren. In dit geval omarmt Piper haar zwartheid, maar beschrijft hoe het is voor blanken om haar per ongeluk te verwarren met wit en voor sommige zwarten om haar raciale identiteit in twijfel te trekken omdat ze een lichte huid heeft.

Moeten mensen van kleur vandaag slagen?

Gezien het feit dat rassenscheiding niet langer de wet van het land in de Verenigde Staten is, worden gekleurde mensen niet geconfronteerd met dezelfde barrières die hen in het verleden hebben geleid om betere kansen te zoeken. Dat gezegd hebbende, zwartheid en "anderszijn" worden nog steeds gedevalueerd in de VS..

Als gevolg hiervan kunnen sommige mensen het nuttig vinden om aspecten van hun raciale make-up te bagatelliseren of te verbergen. Ze mogen dit niet doen om een ​​baan te vinden of te wonen waar ze willen, maar gewoon om de ongemakken en ontberingen te voorkomen die het leven als een kleurling in Amerika met zich meebrengt.