Wat is Nature Writing?

Het schrijven in de natuur is een vorm van creatieve non-fictie waarbij de natuurlijke omgeving (of de ontmoeting van een verteller met de natuurlijke omgeving) dient als het dominante onderwerp.

"In de kritische praktijk", zegt Michael P. Branch, "is de term 'nature writing' meestal gereserveerd voor een merk van natuurrepresentatie die als literair wordt beschouwd, geschreven in de speculatieve persoonlijke stem en gepresenteerd in de vorm van het non-fictie-essay Zulk een natuurschrift is vaak pastoraal of romantisch in zijn filosofische veronderstellingen, neigt modern of zelfs ecologisch te zijn in zijn gevoeligheid, en is vaak in dienst van een expliciete of impliciete conservationistische agenda "(" Before Nature Writing, "in Beyond Nature Writing: Het verleggen van de grenzen van het ecocriticisme, ed. door K. Armbruster en K.R. Wallace, 2001).

Voorbeelden van Nature Writing:

• Bij de jaarwisseling, door William Sharp
• The Battle of the Ants, door Henry David Thoreau
• Hours of Spring, door Richard Jefferies
• The House-Martin, door Gilbert White
• In Mammoth Cave, door John Burroughs
• An Island Garden, door Celia Thaxter
• Januari in de Sussex Woods, door Richard Jefferies
• The Land of Little Rain, door Mary Austin
• Migratie, door Barry Lopez
• The Passenger Pigeon, door John James Audubon
• Rural Hours, door Susan Fenimore Cooper
• Where I Lived, and What I Lived For, door Henry David Thoreau

opmerkingen:

• "Gilbert White vestigde de pastorale dimensie van natuur schrijven in de late 18e eeuw en blijft de beschermheilige van het Engels natuurschrift. Henry David Thoreau was een even cruciale figuur in het midden van de 19e eeuw in Amerika ...
  "De tweede helft van de 19e eeuw zag de oorsprong van wat we tegenwoordig de milieubeweging noemen. Twee van de meest invloedrijke Amerikaanse stemmen waren John Muir en John Burroughs, literaire zonen van Thoreau, hoewel nauwelijks tweelingen ...
  "In het begin van de 20e eeuw groeide de activistische stem en profetische woede van natuurschrijvers die, in de woorden van Muir, zagen dat 'de geldwisselaars in de tempel waren'. Voortbouwend op de principes van wetenschappelijke ecologie die in de jaren dertig werden ontwikkeld en 1940s, Rachel Carson en Aldo Leopold probeerden een literatuur te creëren waarin waardering voor de heelheid van de natuur zou leiden tot ethische principes en sociale programma's.
  "Tegenwoordig bloeit het schrijven van de natuur in Amerika als nooit tevoren. Non-fictie is misschien wel de meest vitale vorm van de huidige Amerikaanse literatuur en een opmerkelijk deel van de beste schrijvers van het schrijven van natuurboeken in de non-fictie."
  (J. Elder en R. Finch, Inleiding, Het Norton Book of Nature Writing. Norton, 2002)

"Menselijk schrijven ... in de natuur"

• "Door de natuur af te zetten als iets dat losstaat van onszelf en door er op die manier over te schrijven, doden we zowel het genre als een deel van onszelf. Het beste schrijven in dit genre is niet echt 'nature writing' in ieder geval maar menselijk schrift dat zich toevallig in de natuur afspeelt. En de reden waarom we het nog steeds hebben over [Thoreau's] Walden 150 jaar later is evenzeer voor het persoonlijke verhaal als het pastorale verhaal: een enkele mens, die machtig met zichzelf worstelt en probeert uit te vinden hoe hij het beste kan leven tijdens zijn korte tijd op aarde, en, niet in de laatste plaats, een mens die de lef, het talent en de ruwe ambitie heeft om die worstelwedstrijd op de afgedrukte pagina te laten zien. De mens verspreidt zich in het wild, het wild informeert de mens; de twee vermengen zich altijd met elkaar. Er is iets om te vieren. "(David Gessner," Sick of Nature. " De Boston Globe, 1 augustus 2004)

Bekentenissen van een natuurschrijver

• "Ik geloof niet dat de oplossing voor de kwalen van de wereld een terugkeer is naar een vorig tijdperk van de mensheid. Maar ik betwijfel of elke oplossing mogelijk is, tenzij we aan onszelf denken in de context van de levende natuur
  "Misschien suggereert dat een antwoord op de vraag wat een 'natuurschrijver' is. Hij is geen sentimentalist die zegt dat 'de natuur nooit het hart heeft verraden dat van haar hield'. Hij is ook niet gewoon een wetenschapper die dieren classificeert of rapporteert over het gedrag van vogels, alleen omdat bepaalde feiten kunnen worden vastgesteld. Hij is een schrijver wiens onderwerp de natuurlijke context van het menselijk leven is, een man die zijn observaties en zijn gedachten probeert te communiceren in de aanwezigheid van de natuur als onderdeel van zijn poging om zich bewuster te maken van die context. 'Nature writing' is niet echt nieuw. Het heeft altijd in de literatuur bestaan. Maar het heeft de neiging gehad zich in de loop van de vorige eeuw te specialiseren, deels omdat zoveel schrijven dat niet specifiek 'nature writing' is, de natuurlijke context helemaal niet presenteert; omdat zoveel romans en zoveel verhandelingen de mens beschrijven als een economische eenheid, een politieke eenheid, of als een lid van een sociale klasse, maar niet als een levend wezen omringd door andere levende wezens. "
  (Joseph Wood Krutch, "Sommige onzinnige bekentenissen van een natuurschrijver." New York Herald Tribune Book Review, 1952)