Wat is lijfstraffen? Is het nog toegestaan?

Lijfstraffen is een fysieke straf die pijn oplegt als gerechtigheid voor veel verschillende soorten overtredingen. Deze straf is van oudsher gebruikt op scholen, thuis en in het gerechtelijk apparaat. Hoewel dit een algemene vorm van straf is, wordt het vaak het meest geassocieerd met kinderen, en het VN-Comité voor de Rechten van het Kind definieerde het als "elke straf waarbij fysieke kracht wordt gebruikt en bedoeld is om enige mate van pijn of ongemak te veroorzaken. ”

Lijfstraffen Definitie

Lijfstraffen bestaan ​​in verschillende gradaties, van slaan, vaak gebruikt bij kinderen en studenten, tot zweepslagen of stokslagen. Momenteel is zware lijfstraffen grotendeels verboden.

In veel landen is binnenlandse lijfstraffen toegestaan ​​als redelijke straf, terwijl in andere landen, zoals Zweden, alle fysieke straffen voor kinderen verboden zijn. Op scholen is fysieke straf verboden in 128 landen, maar is in sommige situaties legaal in Australië, de Republiek Zuid-Korea en de Verenigde Staten (waar het legaal is in 19 staten).

Lijfstraffen op scholen

Lijfstraffen worden al duizenden jaren veel gebruikt op scholen om juridische en religieuze redenen en hebben oude spreekwoorden voortgebracht, zoals "sparen de staf en het kind verwennen", wat een parafrase is van het bijbelvers, "hij die de staf spaart haat zijn zoon, maar hij die van hem houdt, past hem zorgvuldig op. ”Dit soort straffen is echter niet beperkt tot landen met een christelijke meerderheid en is een hoofdbestanddeel van schooldiscipline over de hele wereld.

De internationale drang om lijfstraffen op scholen te verbieden is vrij recent. In Europa begon het verbod op fysieke bestraffing op scholen eind jaren negentig en in Zuid-Amerika in de jaren 2000. Het Verdrag van de Verenigde Naties inzake de rechten van het kind vond pas in 2011 plaats.

In de Verenigde Staten wordt lijfstraffen meestal uitgeroeid van particuliere scholen, maar is het legaal op openbare scholen. In september 2018 trok een school in de staat Georgia nationale aandacht door een formulier 'toestemming voor peddelen' naar huis te sturen, waarin ouders op de hoogte werden gebracht van het hernieuwde gebruik van de peddel, een straf die de afgelopen decennia grotendeels op scholen is verdwenen..

Lijfstraffen thuis

Fysieke straf thuis is echter veel moeilijker te regelen. Met betrekking tot kinderen heeft het een vergelijkbaar historisch precedent als dit soort straf op scholen. Volgens een rapport van UNICEF gelooft meer dan een kwart van de zorgverleners in de wereld dat fysieke straf een noodzakelijk aspect van de discipline is. Veel landen die lijfstraffen op scholen uitdrukkelijk verbieden, hebben het thuis niet verboden.

De U.N. heeft kindermishandeling als een mensenrechtenschending aangenomen, maar er is geen strikte internationale definitie van wat misbruik van discipline scheidt, waardoor het moeilijker wordt om wetgeving vast te stellen. In de Verenigde Staten wordt het onderscheid per staat gemaakt, waarbij discipline meestal wordt gedefinieerd als het gebruik van geschikt en noodzakelijk geweld, terwijl misbruik ernstiger is. Sommige staten definiëren precies welke technieken niet zijn toegestaan ​​(zoals schoppen, dichtvuist slaan, branden, enz.). Dit onderscheid is internationaal redelijk genormaliseerd, hoewel methoden van discipline verschillen per cultuur, regio, geografie en leeftijd.

Lijfstraffen hebben in het verleden ook thuis bestaan ​​als een methode om bedienden en slaven te disciplineren. Wereldwijd zijn slaven en bedienden geslagen, geslagen en verbrand wegens vermeende misstanden. Dit soort straffen is nog steeds binnenlands omdat de methode van discipline volledig onder controle was van de baas of eigenaar.

Gerechtelijke lijfstraffen

Hoewel het tegenwoordig minder wordt toegepast, is fysieke straf voor criminelen, ook wel gerechtelijke lijfstraffen genoemd, nog steeds van kracht. Gerechtelijke lijfstraffen zijn nu verboden in de meeste landen op het westelijk halfrond, maar zijn legaal in sommige andere regio's en de meest voorkomende straf is zweepslagen of stokslagen. Het belangrijkste verschil tussen dit soort straf en de andere hierboven beschreven, is dat gerechtelijke lijfstraffen systematisch zijn. Het is geen individuele keuze van de persoon aan de macht, maar een gereguleerde straf die over het algemeen uniform is voor alle straffen. Daarom, hoewel er wijdverbreid geweld door politie en gevangenisbewakers is tegen degenen die worden verdacht of schuldig zijn aan een misdrijf, kan het niet worden beschouwd als gerechtelijke lijfstraf omdat het geen officieel gesanctioneerde straf is.

Middeleeuwse methoden van lijfstraffen waren bedoeld om zowel te martelen als te straffen. Thievery werd gestraft door de hand van de dief te amputeren zodat het publiek op de hoogte was van zijn misdaad. Bovendien werden roddels geplaatst in een apparaat dat een hoofdstel werd genoemd, een maskerachtig object dat spijkers in de mond van de dader stak waardoor ze niet konden spreken of zelfs hun mond volledig konden sluiten. Andere straffen, zoals opgeschort in kooien of in voorraden geplaatst, waren bedoeld om te schamen, maar veroorzaken mild tot matig ongemak als bijwerking.

Later, in de 18e en 19e eeuw, werden vormen van straf specifiek in het Westen minder ernstig en meer gericht op onmiddellijke pijn in tegenstelling tot marteling of publieke vernedering (met uitzondering van de beroemde teer en bevedering van de Amerikaanse koloniën). Stokken, zweepslagen en geseling waren de meest voorkomende, maar meer ernstige straffen zoals castratie werden nog steeds gebruikt voor seksuele misdrijven.

Tegen het midden van de 20e eeuw verboden de meeste westerse landen en vele anderen over de hele wereld lijfstraffen. In staten waar deze vorm van straf nog steeds legaal is, is alles wat marteling inhoudt illegaal volgens het internationale humanitaire recht. Ongeacht de wettigheid zijn er ook verschillende graden waarop deze wordt toegepast. Daarom, hoewel het op nationaal niveau verboden kan zijn, kunnen sommige stammen of lokale gemeenschappen het blijven beoefenen.

Conclusie

Hoewel lijfstraffen geleidelijk en niet meer in gebruik is, is het nog steeds een traditie en wordt het door generaties doorgegeven, ongeacht de wettigheid. Het is een bijzonder moeilijke praktijk om te beheersen omdat het, met uitzondering van gerechtelijke straffen, vaak individueel en in de nationale sfeer is waar minder overheidstoezicht is. Meer toezicht, met name op scholen, en verbeterde training voor conflicten en oplossingen thuis, kunnen er echter voor zorgen dat lijfstraffen niet de primaire strafmethode zijn.