Wat is wapenbeheersing?

Wapenbeheersing is wanneer een land of landen de ontwikkeling, productie, opslag, verspreiding, verspreiding of gebruik van wapens beperken. Wapenbeheersing kan betrekking hebben op handvuurwapens, conventionele wapens of massavernietigingswapens (WMD) en wordt meestal geassocieerd met bilaterale of multilaterale verdragen en overeenkomsten.

Betekenis

Wapenbeheersingsovereenkomsten zoals het multilaterale Non-proliferatieverdrag en het Strategisch en Tactisch Wapenverminderingsverdrag (START) tussen de VS en de Russen zijn instrumenten die hebben bijgedragen aan het beschermen van de wereld tegen nucleaire oorlog sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog.

Hoe wapenbeheersing werkt

Regeringen komen overeen geen type wapen te produceren of te stoppen of bestaande arsenalen aan wapens te verminderen en een verdrag, conventie of andere overeenkomst te ondertekenen. Toen de Sovjet-Unie uit elkaar ging, stemden veel van de voormalige Sovjet-satellieten zoals Kazachstan en Wit-Rusland in met internationale conventies en gaven hun massavernietigingswapens op.

Om de naleving van de wapenbeheersingsovereenkomst te waarborgen, zijn er normaal gesproken inspecties ter plaatse, verificaties per satelliet en / of overvliegtuigen door vliegtuigen. Inspectie en verificatie kan worden uitgevoerd door een onafhankelijke multilaterale instantie zoals het International Atomic Energy Agency of door verdragspartijen. Internationale organisaties zullen vaak overeenkomen om landen te helpen bij het vernietigen en vervoeren van MVW's.

Verantwoordelijkheid

In de Verenigde Staten is het ministerie van Buitenlandse Zaken verantwoordelijk voor het onderhandelen over verdragen en overeenkomsten met betrekking tot wapenbeheersing. Vroeger was er een semi-autonoom agentschap genaamd het wapenbeheersings- en ontwapeningsagentschap (ACDA) dat ondergeschikt was aan het ministerie van Buitenlandse Zaken. Onder staatssecretaris voor wapenbeheersing en internationale veiligheid is Ellen Tauscher verantwoordelijk voor het wapenbeheersingsbeleid en dient als senior adviseur van de president en de staatssecretaris voor wapenbeheersing, non-proliferatie en ontwapening.

Belangrijke verdragen in de recente geschiedenis

• Antiballistisch raketverdrag: Het ABM-verdrag is een bilateraal verdrag ondertekend door de VS en de Sovjet-Unie in 1972. Het doel van het verdrag was het gebruik van anti-ballistische raketten tegen nucleaire wapens te beperken om nucleaire afschrikking te waarborgen. Kortom, het idee was om defensieve wapens te beperken, zodat geen van beide partijen zich gedwongen zou voelen om meer aanvallende wapens te bouwen.
• Conventie voor chemische wapens: De CWC is een multilaterale overeenkomst ondertekend door 175 staten als partijen bij het Chemical Weapons Convention (CWC), die de ontwikkeling, productie, opslag en het gebruik van chemische wapens verbiedt. Producenten in de particuliere sector zijn onderworpen aan de CWC-naleving.
• Uitgebreid testverbod: Het CTBT is een internationaal verdrag dat de explosie van nucleaire apparaten verbiedt. President Clinton heeft de CTBT in 1996 ondertekend, maar de senaat heeft het verdrag niet geratificeerd. President Obama heeft toegezegd om bekrachtiging te verkrijgen.
• Conventionele strijdkrachten [in] Europa-Verdrag: Begin jaren negentig, toen de betrekkingen tussen de voormalige Sovjetunie en de NAVO verbeterden, werd het CFE-verdrag geïmplementeerd om het algemene niveau van conventionele strijdkrachten in Europa te verminderen. Europa werd geclassificeerd als de Atlantische Oceaan tot het Oeralgebergte in Rusland.
• Nucleair Non-Proliferatie Verdrag: Het NPV-Verdrag is ingesteld om nucleaire proliferatie te stoppen. De basis van het verdrag is dat de vijf belangrijkste kernmachten - de Verenigde Staten, de Russische Federatie, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en China - overeenkomen geen nucleaire apparaten over te dragen naar niet-nucleaire staten. Niet-nucleaire staten komen overeen geen kernwapenprogramma's te ontwikkelen. Israël, India en Pakistan zijn geen ondertekenaars van het verdrag. Noord-Korea trok zich terug uit het verdrag. Iran is een ondertekenaar maar wordt verondersteld in strijd te zijn met het NPV.
• Gesprekken over strategische wapenbeperking: vanaf 1969 waren er twee sets bilaterale gesprekken tussen de VS en de Sovjets over kernwapens, SALT I en SALT II. Deze "werkafspraken" zijn historisch omdat ze de eerste belangrijke poging weerspiegelen om de nucleaire wapenwedloop te vertragen.
• Verdrag ter vermindering van strategische en tactische wapens: De VS en de Sovjetunie hebben dit vervolgverdrag bij SALT II in 1991 ondertekend na 10 jaar onderhandelen. Dit verdrag vertegenwoordigt de grootste wapenreductie in de geschiedenis en vormt tegenwoordig de basis van de VS-Russische wapenbeheersing.