Wat is een Iamb in poëzie?

Heb je een dichter of leraar Engels horen praten over iambic meter? Het is een verwijzing naar het ritme van een gedicht. Als je eenmaal hebt geleerd wat het is, zul je het in poëzie kunnen herkennen en gebruiken wanneer je je eigen vers schrijft.

Wat is een Iamb?

Een iamb (uitgesproken EYE-am) is een soort metrische voet in poëzie. Een voet is de eenheid van gestresste en ongestresste lettergrepen die bepaalt wat we de meter, of ritmische maat, noemen in de lijnen van een gedicht. 

Een jambische voet bestaat uit twee lettergrepen, de eerste onbelast en de tweede benadrukt zodat het klinkt als "da-DUM". Een jambische voet kan een enkel woord of een combinatie van twee woorden zijn:

• "weg"is één voet: "a" is onbelast en "manier" wordt benadrukt
• "de kraai" is één voet: "de" is ongestresst en "kraai" is benadrukt

Een perfect voorbeeld van iambs is te vinden in de laatste twee regels van Shakespeare's Sonnet 18:

Dus LANG / als MANNEN / kan ADEMEN / of OGEN / kan ZIEN,
Dus LANG / leeft DIT, / en DIT / geeft LEVEN / aan HUN.

Deze lijnen uit het sonnet van Shakespeare zijn in jambische pentameter. De jambische meter wordt ook bepaald door het aantal jambs per lijn, in dit geval vijf.

5 veel voorkomende soorten jambische meters

Jambische pentameter is misschien wel het meest herkenbare type jambische meter, omdat veel beroemde gedichten het gebruiken. Iambs gaan helemaal over patroon en ritme, en je zult snel een patroon opmerken aan de soorten jambische meters:

• jambische dimeter: twee jambs per lijn
• jambische trimeter: drie jambs per lijn
• jambische tetrameter: vier jambs per lijn
• jambische pentameter: vijf jambs per regel
• jambische hexameter: zes jambs per lijn

Studeertip: "Dust of Snow" en "The Road Not Taken" van Robert Frost zijn populair in iambische studies.

Een beetje Iambische geschiedenis

De term "iamb" is ontstaan ​​in de klassieke Griekse prosodie als "iambos,'Verwijst naar een korte lettergreep gevolgd door een lange lettergreep. Het Latijnse woord is "iambus." Griekse poëzie werd gemeten in kwantitatieve meter, bepaald door de lengte van de woordgeluiden, terwijl Engelse poëzie, vanaf de tijd van Chaucer tot de 19e eeuw, werd gedomineerd door accent-syllabisch vers, dat wordt gemeten door de gegeven stress of accent naar lettergrepen wanneer een regel wordt uitgesproken.

Beide vormen van vers gebruiken de jambische meter. Het grootste verschil is dat de Grieken zich niet alleen concentreerden op hoe de lettergrepen klonken, maar op hun werkelijke lengte.

Traditioneel worden sonnetten geschreven in jambische pentameter met een strikte rijmstructuur. Je zult het ook merken in veel van Shakespeare's toneelstukken, vooral wanneer een personage uit de hogere klasse spreekt. 

Een stijl van poëzie bekend als blanco vers maakt ook gebruik van jambische pentameter, maar in dit geval is rijmen niet vereist of aangemoedigd. Je kunt dit vinden in het werk van Shakespeare evenals in die van Robert Frost, John Keats, Christopher Marlowe, John Milton en Phillis Wheatley.