Wat is een jussive-clausule?

Een jussive is een type clausule (of een vorm van een werkwoord) die een volgorde of opdracht uitdrukt.

In Semantiek (1977), John Lyons merkt op dat de term 'gebiedende zin' vaak 'wordt gebruikt door andere schrijvers in de bredere zin die we hier hebben gegeven aan' dwangmatige zin '; en dit kan tot verwarring leiden'.

Etymologie: uit het Latijn, "command"

Voorbeeld

"Jussieven bevatten niet alleen imperatieven, zoals nauw omschreven, maar ook gerelateerde niet-imperatieve clausules, waaronder enkele in subjunctieve stemming:

Wees verstandig.
Wees stil.
Iedereen luister.
Laten we het vergeten.
God, sta ons bij.
Het is belangrijk dat hij dit geheim houdt.

De voorwaarde jussive wordt echter tot op zekere hoogte gebruikt als een syntactisch label en zou in dit gebruik geen commando's bevatten die worden uitgedrukt als gewone verklaringen, b.v..

Je zult doen wat ik zeg.

In populaire grammatica's, waar de term niet wordt gebruikt, zouden dergelijke structuren worden behandeld onder een uitgebreid imperatief label en onder conjunctieven. "(Sylvia Chalker en Edmund Weiner, Oxford woordenboek van Engelse grammatica. Oxford University Press, 1994)

Commentaar

• "Jussive: een term die soms wordt gebruikt in de grammaticale analyse van werkwoorden, om te verwijzen naar een type stemming dat vaak wordt gelijkgesteld met een gebiedende wijs (vertrekken!), maar in sommige talen die hiervan moeten worden onderscheiden. In Amharic wordt bijvoorbeeld een schreeuwend paradigma gebruikt voor wensen ('Moge God je kracht geven'), groeten en bepaalde andere contexten, en dit is formeel verschillend van de imperatief. "(David Crystal, Een woordenboek van taal- en fonetiek, 4e ed. Blackwell, 1997)
• "Imperatieven vormen een subklasse van een ietwat grotere klasse van jussive clausules ... Niet-imperatieve jussives bevatten hoofdclausules zoals De duivel neemt de achterste, God redt de koningin, het zij zo, en ondergeschikte clausules zoals [Het is essentieel] dat hij haar vergezelt, [ik sta erop] dat ze niet te horen krijgen. De hier geïllustreerde constructie is alleen productief in ondergeschikte clausules: de hoofdclausules zijn vrijwel beperkt tot vaste uitdrukkingen of formules. Net als imperatieven hebben ze een basisvorm als eerste werkwoord ... Een aantal andere relatief kleine hoofdzinconstructies kunnen worden opgenomen in de jussive-categorie: Mogen jullie vergeven worden !, Als dat is wat de premier van plan is, laat hem dat dan zeggen, enzovoort. "(Rodney Huddleston, Engelse grammatica: een overzicht. Cambridge University Press, 1988)
• "[John] Lyons [Semantiek, 1977: 747] betoogt dat de gebiedende wijs alleen strikt tweede persoon kan zijn, en nooit derde persoon (of eerste persoon). Dit kan echter niet meer zijn dan een terminologisch probleem, omdat eerste en derde persoon 'imperatieven' vaak eenvoudig worden genoemd 'jussives.'Bybee (1985: 171) suggereert dat wanneer er een volledige set persoonsnummervormen is, de term' optatief 'wordt gebruikt, maar dit is niet helemaal geschikt gezien het feit dat de term traditioneel wordt gebruikt voor de' optatief ' stemming in Klassiek Grieks (8.2.2) ... De term 'Jussive' (plus imperatief) heeft hier de voorkeur. "(FR Palmer, Stemming en modaliteit, 2e ed. Cambridge University Press, 2001)