Wat betekent het woord 'Arisch' eigenlijk?

Arisch is waarschijnlijk een van de meest misbruikte en misbruikte woorden die ooit uit de taalwetenschap zijn gekomen. Wat de term Arisch betekent eigenlijk en wat het is gaan betekenen zijn twee heel verschillende dingen. Helaas hebben fouten van sommige wetenschappers in de 19e en vroege 20e eeuw haar verband met racisme, antisemitisme en haat veroorzaakt.

Wat betekent 'Arisch'?

Het woord Arisch komt uit de oude talen van Iran en India. Het was de term die oude Indo-Iraans sprekende mensen zich waarschijnlijk identificeerden in de periode rond 2000 voor Christus. De taal van deze oude groep was een tak van de Indo-Europese taalfamilie. Letterlijk het woord Arisch kan betekenen een nobele.

De eerste Indo-Europese taal, bekend als Proto-Indo-Europees, is waarschijnlijk ontstaan ​​rond 3500 voor Christus. in de steppen ten noorden van de Kaspische Zee, langs de moderne grens tussen Centraal-Azië en Oost-Europa. Van daaruit verspreidde het zich over een groot deel van Europa en Zuid- en Centraal-Azië. De meest zuidelijke tak van de familie was Indo-Iraans. Een aantal verschillende oude volkeren spraken Indo-Iraanse dochtertalen, waaronder de nomadische Scythen die vanaf 800 voor Christus een groot deel van Centraal-Azië beheersten. tot 400 G.T., en de Perzen van wat nu Iran is. 

Hoe de Indo-Iraanse dochtertalen naar India zijn gekomen, is een controversieel onderwerp. Veel geleerden hebben de theorie dat Indo-Iraanse sprekers, Ariërs of Indo-Ariërs genoemd, zich rond 1800 voor Christus naar het noordwesten van India hebben verplaatst vanuit wat nu Kazachstan, Oezbekistan en Turkmenistan is. Volgens deze theorieën waren de Indo-Ariërs afstammelingen van de Andronovo-cultuur in het zuidwesten van Siberië die interactie hadden met de Bactriërs en de Indo-Iraanse taal van hen verwierven.

Negentiende- en vroege 20e-eeuwse taalkundigen en antropologen geloofden dat een 'Arische invasie' de oorspronkelijke bewoners van Noord-India verdreef en hen naar het zuiden bracht, waar ze de voorouders werden van de Dravidisch sprekende volkeren (zoals de Tamils). Genetisch bewijs toont echter aan dat er rond 1800 voor Christus enige mengeling was van Centraal-Aziatisch en Indiaas DNA, maar het was geenszins een volledige vervanging van de lokale bevolking.

Sommige hindoe-nationalisten weigeren tegenwoordig te geloven dat het Sanskriet, de heilige taal van de Veda's, uit Centraal-Azië kwam. Ze staan ​​erop dat het zich binnen India zelf heeft ontwikkeld. Dit staat bekend als de "Out of India" -hypothese. In Iran is de taalkundige oorsprong van de Perzen en andere Iraanse volkeren echter veel minder controversieel. Inderdaad, de naam "Iran" is Perzisch voor "Land van de Ariërs" of "Plaats van de Ariërs".

19e-eeuwse misvattingen

De hierboven geschetste theorieën vertegenwoordigen de huidige consensus over de oorsprong en verspreiding van de Indo-Iraanse talen en het zogenaamde Arische volk. Het duurde echter vele decennia voor taalkundigen, geholpen door archeologen, antropologen en uiteindelijk genetici, om dit verhaal samen te voegen.

Tijdens de 19e eeuw geloofden Europese taalkundigen en antropologen ten onrechte dat het Sanskriet een bewaard overblijfsel was, een soort versteend overblijfsel van het vroegste gebruik van de Indo-Europese taalfamilie. Ze geloofden ook dat de Indo-Europese cultuur superieur was aan andere culturen, en dus dat het Sanskriet in zekere zin de hoogste van de talen was. 

Een Duitse taalkundige genaamd Friedrich Schlegel ontwikkelde de theorie dat het Sanskriet nauw verwant was aan Germaanse talen. Hij baseerde dit op een paar woorden die vergelijkbaar klonken tussen de twee taalfamilies. Tientallen jaren later, in de jaren 1850, schreef een Franse geleerde met de naam Arthur de Gobineau een vierdelige studie getiteld "An Essay on the Equality of the Human Races"."Daarin kondigde Gobineau aan dat Noord-Europeanen zoals Duitsers, Scandinaviërs en Noord-Franse mensen het pure" Arische "type vertegenwoordigden, terwijl Zuid-Europeanen, Slaven, Arabieren, Iraniërs, Indiërs en anderen onzuivere, gemengde vormen van mensheid vertegenwoordigden die resulteerden van kruising tussen de witte, gele en zwarte rassen.

Dit is natuurlijk complete onzin en vertegenwoordigt een Noord-Europese kaping van etnolinguïstische identiteit in Zuid- en Centraal-Azië. De verdeling van de mensheid in drie 'rassen' heeft ook geen basis in wetenschap of werkelijkheid. Tegen het einde van de 19e eeuw had het idee dat een prototypisch Arisch persoon er Noords uit moet zien (lang, blondharig en blauwogig) zijn intrede gedaan in Noord-Europa.

Nazi's en andere haatgroepen

Tegen het begin van de 20e eeuw hadden Alfred Rosenberg en andere Noord-Europese 'denkers' het idee van de pure Noordse Ariër overgenomen en er een 'religie van het bloed' van gemaakt. Rosenberg ging dieper in op Gobineau's ideeën en riep op tot de vernietiging van raciaal inferieure, niet-Arische soorten mensen in Noord-Europa. Die geïdentificeerd als niet-Arisch Untermenschen, of ondermens, inclusief Joden, Roma en Slaven, evenals Afrikanen, Aziaten en indianen.

Het was een korte stap voor Adolf Hitler en zijn luitenanten om van deze pseudowetenschappelijke ideeën over te gaan naar het concept van een "definitieve oplossing" voor het behoud van de zogenaamde "Arische" zuiverheid. Uiteindelijk gaf deze taalbenaming, in combinatie met een zware dosis sociaal Darwinisme, hen een perfect excuus voor de Holocaust, waarin de nazi's zich richtten op de Untermenschen voor de dood met miljoenen.

Sinds die tijd is de term "Arisch" ernstig aangetast en is deze niet meer gebruikelijk in de taalkunde, behalve in de term "Indo-Arisch" om de talen van Noord-India aan te duiden. Haatgroepen en neonazistische organisaties zoals de Arische Natie en de Arische Broederschap staan ​​er echter nog steeds op om deze term te gebruiken om naar zichzelf te verwijzen, hoewel ze waarschijnlijk geen Indo-Iraanse sprekers zijn.

Bron

Nova, Fritz. "Alfred Rosenberg, nazi-theoreticus van de Holocaust." Robert M. W. Kempner (Inleiding), H. J. Eysenck (Voorwoord), Hardcover, eerste editie, Hippocrene Books, 1 april 1986.