Inzicht in de clausule inzake vrije oefeningen

De clausule inzake vrije oefening is het deel van het eerste amendement dat luidt:

Het congres zal geen wet maken ... die de vrije uitoefening (van religie) verbiedt ...

Het Hooggerechtshof heeft deze clausule natuurlijk nooit volledig letterlijk geïnterpreteerd. Moord is bijvoorbeeld illegaal, ongeacht of het om religieuze redenen is gepleegd.

Interpretaties van de clausule inzake vrije oefeningen 

Er zijn twee interpretaties van de clausule inzake vrije oefeningen:

1. De eerste vrijheden interpretatie houdt in dat het Congres alleen religieuze activiteiten mag beperken als het daar een "dwingend belang" bij heeft. Dit betekent dat het Congres bijvoorbeeld de hallucinerende drug peyote die door sommige Indiaanse tradities wordt gebruikt, niet verbiedt, omdat het daar geen dwingend belang bij heeft. 
2. De non-discriminatie interpretatie houdt in dat het Congres religieuze activiteiten mag beperken zolang de voornemen van een wet is niet om religieuze activiteiten te beperken. Volgens deze interpretatie kan het Congres peyote verbieden, zolang de wet niet specifiek is geschreven om zich op een specifieke religieuze praktijk te richten.

Interpretatie wordt grotendeels een non-issue wanneer religieuze praktijken binnen de grenzen van de wet blijven. Het eerste amendement beschermt duidelijk het recht van een Amerikaan om te aanbidden terwijl hij ervoor kiest wanneer de praktijken van zijn religie op geen enkele manier illegaal zijn.

Het is meestal niet illegaal om een ​​giftige slang in een kooi op te sluiten bij een dienst, bijvoorbeeld op voorwaarde dat aan alle vergunningvereisten voor dieren in het wild is voldaan. Het is misschien illegaal om die gifslang los te laten in een gemeente, waardoor een aanbidder wordt geslagen en vervolgens sterft. De vraag wordt of de aanbiddingsleider die de slang losliet, zich schuldig maakt aan moord of - waarschijnlijker - doodslag. Er kan een argument worden aangevoerd dat de leider wordt beschermd door het eerste amendement omdat hij de slang niet heeft vrijgelaten met de bedoeling de aanbidder schade te berokkenen, maar eerder als onderdeel van een religieus ritueel. 

Uitdagingen voor de clausule inzake vrije oefeningen 

Het eerste amendement is in de loop der jaren meerdere malen aangevochten wanneer misdaden onbedoeld worden gepleegd tijdens het beoefenen van religieuze overtuigingen. Divisie Werkgelegenheid v. Smith, beslist door het Hooggerechtshof in 1990, blijft een van de meest opmerkelijke voorbeelden van een bonafide juridische uitdaging voor de eerste vrijheden interpretatie van de wet. De rechtbank had eerder geoordeeld dat de bewijslast op de regerende entiteit rustte om vast te stellen dat hij een dwingend belang had bij de vervolging, ook al betekende dit inbreuk maken op de religieuze gebruiken. smid veranderde dat uitgangspunt toen de rechtbank oordeelde dat een regerende entiteit die last niet heeft als de wet die werd overtreden van toepassing is op de algemene bevolking en niet als zodanig op het geloof of de beoefenaar is gericht. 

Deze beslissing werd drie jaar later getest in een in 1993 genomen beslissing Kerk van de Lukumi Babalu Aye v. Stad van Hialeah. Deze keer was het van mening dat omdat de wet in kwestie - die betrekking had op dierenoffers - specifiek de riten van een bepaalde religie beïnvloedde, de regering inderdaad een dwingend belang moest vestigen.