Intercontation leestekens begrijpen

Het leesteken (ook bekend als het punctus percontativus of percontatiepunt) is een laat-middeleeuws merkteken van leestekens (؟) dat wordt gebruikt om het einde van een retorische vraag aan te geven.

In retoriek, percontatio is een soort "affectieve" (in tegenstelling tot informatiezoekende) vraag, vergelijkbaar met epiplexis. In De Arte van retoriek (1553), Thomas Wilson maakt dit onderscheid: "We doen vaak tymes, omdat we zouden weten: we doen ook aske, omdat we chide, en sette onze verdriet met meer vehemencie, die heet Interrogatio, de andere is percontatio."Het leesteken werd (voor een korte periode) gebruikt om dit tweede type vraag te identificeren.

Voorbeelden en observaties

• "Toen interpunctie voor het eerst werd uitgevonden door Aristophanes, bibliothecaris in Alexandrië in de 4e eeuw voor Christus, suggereerde hij dat lezers middelste (·), lage (.) En hoge punten (˙) konden gebruiken om het schrift volgens de regels van retoriek te onderbreken. Desondanks duurde het nog twee millennia voordat de gelijknamige retorische vraag een eigen interpunctie kreeg. Bezorgd dat zijn lezers zo'n subtiele meningsuiting niet zouden vangen, creëerde de Engelse drukker Henry Denham in de late zestiende eeuw het perforatiemerk-a omgekeerd vraagteken - om het probleem aan te pakken ...
  "Geconfronteerd met een golf van apathie, was het gebruik van het merkteken binnen vijftig jaar na zijn geboorte verdwenen." (Keith Houston, "8 leestekens die niet meer worden gebruikt." Huffington Post, 24 september 2013)
• "Het merkteken (of punctus percontativus), het standaard Arabische vraagteken, duidde 'percontaties' aan, vragen die openstaan ​​voor elk antwoord of (losjes) 'retorische vragen', in verschillende boeken van c.1575-c.1625. Dit gebruik lijkt te zijn uitgevonden door de vertaler Anthonie Gilbie of zijn drukker Henry Denham (een pionier van de puntkomma): Romeinse voorbeelden verschijnen in hun psalmen van Dauid (1581), zwarte letters in Turberville's Tragicall Tales (1587). Het drukte niet goed op, omdat het, omgekeerd, duur nieuw type nodig was, maar werd gebruikt door schriftgeleerden waaronder Crane, die aan Shakespeare's First Folio werkte: dus hoe stelden compositors percontatie-tekens in hun kopie, maar niet type- gevallen? Een mogelijkheid is dat cursieve of zwarte letter vraagtekens te midden van het Romeinse lettertype anderszins onaanzienlijke uitzettingstekens opnemen. "(John Lennard, Het handboek voor poëzie: een gids voor het lezen van poëzie voor plezier en praktische kritiek. Oxford University Press, 2005)
• "[Henry] Denham lijkt geïnteresseerd te zijn geweest in interpunctie, aangezien twee van de boeken die hij in de jaren 1580 publiceerde nog een nieuw, maar zeldzaam symbool bevatten, de percontativus ... Dit bestaat uit een omgekeerde, maar niet omgekeerde, interrogativus en wordt gebruikt om een ​​te markeren percontatio, d.w.z. een 'retorische' vraag, die geen antwoord vereist ... Voor het grootste deel 16e en 17e-eeuwse auteurs en componisten weggelaten om een percontatio, of gebruikte de interrogativus, maar de percontativus verschijnt af en toe in de 17e eeuw: bijvoorbeeld in de holografen van Robert Herrick en Thomas Middleton. "(M.B. Parkes, Pauze en effect: een inleiding tot de geschiedenis van interpunctie. University of California Press, 1993)