Het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden

De Verenigde Staten zijn een groot, gebroken, divers en toch verenigd land, en weinig overheidsinstanties weerspiegelen de paradox dat dit land beter is dan het Huis van Afgevaardigden.

Belangrijkste afhaalrestaurants: Amerikaans Huis van Afgevaardigden

• Het Huis van Afgevaardigden is de lagere kamer van de twee wetgevende organen in de federale overheid van de Verenigde Staten.
• Het huis bestaat momenteel uit 435 vertegenwoordigers - congresleden of congresvrouwen genoemd - die een onbeperkt aantal termijnen van twee jaar dienen. Het aantal vertegenwoordigers van elke staat is gebaseerd op de bevolking van de staat.
• Zoals vereist door de Grondwet, moeten vertegenwoordigers wonen in de staat waaruit ze worden gekozen, moeten ze minimaal zeven jaar Amerikaans staatsburger zijn en minimaal 25 jaar oud zijn.
• De primaire taken van een vertegenwoordiger zijn het introduceren, debatteren en stemmen over wetsvoorstellen, het voorstellen van wijzigingen in wetsvoorstellen en het dienen in commissies.
• Het huis heeft de exclusieve bevoegdheden om alle belastingen en uitgavenrekeningen te initiëren en om federale ambtenaren te beschuldigen. 

Statistieken van het huis

Het huis is de laagste van de twee wetgevende organen in de Amerikaanse regering. Het heeft 435 leden, waarbij het aantal vertegenwoordigers per staat afhankelijk is van de bevolking van die staat. Huisleden hebben een ambtstermijn van twee jaar. In plaats van hun hele staat te vertegenwoordigen, zoals leden van de Senaat, vertegenwoordigen ze een specifiek district. Dit heeft de neiging om leden van het Huis een nauwere band met hun kiezers te geven - en meer verantwoordelijkheid, omdat ze maar twee jaar hebben om de kiezers tevreden te stellen voordat ze zich herverkiesbaar moeten stellen.

Ook aangeduid als congreslid of congreslid, zijn de primaire taken van een vertegenwoordiger onder meer het introduceren van wetsvoorstellen en resoluties, het aanbieden van amendementen en het dienen in commissies. 

Alaska, North Dakota, South Dakota, Montana en Wyoming, allemaal uitgestrekte maar dunbevolkte staten, hebben slechts één vertegenwoordiger in het huis; kleine staten zoals Delaware en Vermont sturen ook slechts één vertegenwoordiger naar het huis. Californië stuurt daarentegen 53 vertegenwoordigers; Texas stuurt 32; New York stuurt 29 en Florida stuurt 25 vertegenwoordigers naar Capitol Hill. Het aantal vertegenwoordigers dat elke staat wordt toegewezen, wordt om de 10 jaar bepaald in overeenstemming met de federale volkstelling. Hoewel het aantal door de jaren heen periodiek is veranderd, is het Parlement sinds 1913 gebleven op 435 leden, met verschuivingen in de vertegenwoordiging tussen verschillende staten.

Het systeem van huisvertegenwoordiging op basis van districtsbevolking maakte deel uit van het Grote Compromis van het Constitutionele Verdrag in 1787, wat leidde tot de Permanente Zetel van de Regering tot oprichting van de federale hoofdstad van het land in Washington, DC. Het huis assembleerde voor het eerst in New York in 1789, verhuisde naar Philadelphia in 1790 en vervolgens naar Washington, DC, in 1800.

De bevoegdheden van het huis

Hoewel het exclusievere lidmaatschap van de Senaat het machtiger lijkt te maken van de twee kamers van het Congres, is het Huis belast met een belangrijke taak: de bevoegdheid om inkomsten te genereren via belastingen.

Het Huis van Afgevaardigden heeft ook de macht van afzetting, waarin een zittende president, vice-president of andere civiele ambtenaren zoals rechters kunnen worden verwijderd wegens "hoge misdaden en misdrijven", zoals opgesomd in de Grondwet. Het huis is als enige verantwoordelijk voor het oproepen van beschuldiging. Zodra het besluit dit te doen, probeert de senaat die ambtenaar te bepalen of hij of zij moet worden veroordeeld, wat betekent dat hij automatisch uit zijn ambt wordt ontheven.

Leiding geven aan het huis

Huisleiderschap berust bij de spreker van het huis, meestal een senior lid van de meerderheidspartij. De spreker past huisregels toe en verwijst wetsvoorstellen ter beoordeling naar specifieke huiscommissies. De spreker is ook derde in lijn met het presidentschap, na de vice-president.

Andere leiderschapsposities zijn de meerderheids- en minderheidsleiders die toezicht houden op de wetgevende activiteiten in het woord, en de meerderheids- en minderheidszwepen die ervoor zorgen dat de leden van het Parlement stemmen op basis van de posities van hun respectieve partijen.

Het systeem van het huiscomité

Het huis is verdeeld in commissies om het complexe en verschillende aangelegenheden aan te pakken waarop het wetgevend is. Huiscommissies bestuderen rekeningen en houden openbare hoorzittingen, verzamelen getuigenissen van experts en luisteren naar kiezers. Als een commissie een wetsvoorstel goedkeurt, legt het dit ter discussie voor aan het hele Parlement.

Huiscommissies zijn in de loop van de tijd veranderd en geëvolueerd. Huidige commissies omvatten die over:

• landbouw;
• kredieten;
• gewapende diensten;
• het budget, onderwijs en arbeid;
• energie en handel;
• financiële diensten;
• buitenlandse Zaken;
• binnenlandse veiligheid;
• Huis administratie;
• rechterlijke macht;
• natuurlijke bronnen;
• toezicht en hervorming van de overheid;
• reglement;
• wetenschap en technologie;
• klein bedrijf;
• normen van officieel gedrag;
• transport en infrastructuur;
• veteranen Zaken; en
• wegen en middelen.

Bovendien kunnen leden van het Huis deel uitmaken van gemengde commissies met leden van de Senaat.

De "rauwe" kamer

Gezien de kortere termijnen van de leden van het Parlement, hun relatieve nabijheid ten opzichte van hun kiezers en hun grotere aantallen, is het huis over het algemeen de meer fractious en partij van de twee kamers. Haar werkzaamheden en beraadslagingen, zoals die van de Senaat, worden vastgelegd in het congresverslag, waardoor transparantie in het wetgevingsproces wordt gewaarborgd.

Phaedra Trethan is een freelance schrijver die ook werkt als een kopie-editor voor de Camden Courier-Post. Ze werkte voorheen voor de Philadelphia Inquirer, waar ze schreef over boeken, religie, sport, muziek, films en restaurants.

Bijgewerkt door Robert Longley