Het leven en reizen van Ibn Battuta, World Explorer en Writer

Ibn Battuta (1304-1368) was een geleerde, theoloog, avonturier en reiziger die, net als Marco Polo vijftig jaar eerder, de wereld ronddoolde en erover schreef. Battuta zeilde, reed op kamelen en paarden en liep zijn weg naar 44 verschillende moderne landen, met een geschatte 75.000 mijl gedurende een periode van 29 jaar. Hij reisde van Noord-Afrika naar het Midden-Oosten en West-Azië, Afrika, India en Zuidoost-Azië.

Snelle feiten: Ibn Battuta

• Naam: Ibn Battuta
• Bekend om: Zijn reisverslag, waarin de reis van 75.000 mijl werd beschreven die hij tijdens zijn rilha maakte.
• Geboren: 24 februari 1304, Tanger, Marokko
• Ging dood: 1368 in Marokko 
• Onderwijs: Geschoold in de Maliki-traditie van de islamitische wet
• Gepubliceerde werken: Een geschenk voor diegenen die de wonderen van steden en de wonderen van reizen overwegen of De reizen (1368

Vroege jaren

Ibn Battuta (soms gespeld Batuta, Batouta of Battutah) werd geboren in Tanger, Marokko op 24 februari 1304. Hij kwam uit een redelijk welgestelde familie van islamitische juridische geleerden, afstammeling van Berbers, een inheemse etnische groep in Marokko. Ibn Battuta, een soennitische moslim die getraind is in de Maliki-traditie van de islamitische wetgeving, verliet zijn huis op 22-jarige leeftijd om met Rihla, of reis.

Rihla is een van de vier vormen van reizen die worden aangemoedigd door de islam, de bekendste daarvan is Hadj, de bedevaart naar Mekka en Medina. De term rihla verwijst naar zowel het reizen als het genre van de literatuur die de reis beschrijft. Het doel van rihla is om lezers te informeren en te vermaken met gedetailleerde beschrijvingen van vrome instellingen, openbare monumenten en religieuze persoonlijkheden van de islam. Ibn Battuta's reisverslag werd geschreven na zijn terugkeer, en daarin strekte hij de conventies van het genre uit, inclusief autobiografie evenals enkele fictieve elementen uit de 'adja'ib of' wonderen 'tradities van de islamitische literatuur. 

De eerste zeven jaar van Ibn Battuta's reizen brachten hem naar Alexandrië, Mekka, Medina en Kilwa Kiswani. Wikipedia-gebruikers

Verrekening

Ibn Battuta's reis begon op 14 juni 1325 vanuit Tanger. Oorspronkelijk van plan een pelgrimstocht te maken naar Mekka en Medina, tegen de tijd dat hij Alexandrië in Egypte bereikte, waar de vuurtoren nog stond, werd hij betoverd door de mensen en culturen van de islam. 

Hij ging op weg naar Irak, West-Perzië, vervolgens Jemen en de Swahili-kust van Oost-Afrika. Tegen 1332 bereikte hij Syrië en Klein-Azië, stak de Zwarte Zee over en bereikte het grondgebied van de Gouden Horde. Hij bezocht het steppengebied langs de zijderoute en kwam aan in de oase van Khwarizm in het westen van Centraal-Azië. 

Daarna reisde hij door Transoxania en Afghanistan en arriveerde in 1335 in de Indus-vallei. Hij verbleef in Delhi tot 1342 en bezocht daarna Sumatra en (misschien - het verslag is onduidelijk) China voordat hij naar huis ging. Zijn terugreis bracht hem terug door Sumatra, de Perzische Golf, Bagdad, Syrië, Egypte en Tunis. Hij bereikte Damascus in 1348, net op tijd voor de komst van de pest, en keerde in 1349 veilig en gezond terug naar Tanger. Nadien maakte hij kleine excursies naar Granada en de Sahara, evenals naar het West-Afrikaanse koninkrijk Mali.

Een paar avonturen

Ibn Battuta was vooral geïnteresseerd in mensen. Hij ontmoette en sprak met parelduikers en kameelbestuurders en brigands. Zijn reisgenoten waren pelgrims, kooplieden en ambassadeurs. Hij bezocht talloze rechtbanken.

Ibn Battuta leefde van donaties van zijn beschermheren, meestal eliteleden van de moslimmaatschappij die hij onderweg ontmoette. Maar hij was niet alleen een reiziger, hij was een actieve deelnemer, vaak werkzaam als rechter (qadi), beheerder en / of ambassadeur tijdens zijn stops. Battuta nam een ​​aantal goedgeplaatste vrouwen, meestal dochters en zussen van de sultans, van wie er geen in de tekst wordt genoemd. 

Men denkt dat Ibn Battuta Azië heeft bereikt. Wikimedia-gebruikers

Bezoekende royalty

Battuta ontmoette talloze royals en elites. Hij was in Caïro tijdens het bewind van de Mamluk Sultan al-Nasir Muhammad ibn Qalawun. Hij bezocht Shiraz toen het een intellectuele haven was voor Iraniërs die de Mongoolse invasie ontvluchtten. Hij verbleef in de Armeense hoofdstad Staryj Krym met zijn gastheer, de gouverneur Tuluktumur. Hij maakte een omweg naar Constantinopel om Andronicus III te bezoeken in het gezelschap van de Byzantijnse keizer Ozbek Khan's dochter. Hij bezocht de Yuan-keizer in China en hij bezocht Mansa Musa (r. 1307-1337) in West-Afrika. 

Hij bracht acht jaar door in India als een qadi aan het hof van Muhammad Tughluq, de Sultan van Delhi. In 1341 benoemde Tughluq hem om een ​​diplomatieke missie naar de Mongoolse keizer van China te leiden. De expeditie is schipbreuk geleden voor de kust van India en heeft hem geen werk of middelen nagelaten, dus reisde hij rond Zuid-India, Ceylon en de Malediven, waar hij diende als qadi onder de lokale moslimregering.

Geschiedenis van de literaire Rilha

In 1536, nadat Ibn Battuta thuiskwam, gaf de Marinid-heerser van Marokko Sultan Abu 'Ina de opdracht aan een jonge literaire geleerde van Andalusische afkomst genaamd Ibn Juzayy (of Ibn Djuzzayy) om de ervaringen en waarnemingen van Ibn Battuta vast te leggen. De volgende twee jaar samen weefden de mannen wat het zou worden Book of Travels, voornamelijk gebaseerd op de herinneringen van Ibn Battuta, maar ook verwevende beschrijvingen van eerdere schrijvers. 

Het manuscript werd verspreid in verschillende islamitische landen, maar niet veel geciteerd door moslimgeleerden. Uiteindelijk kwam het onder de aandacht van het westen door twee avonturiers uit de 18e en 19e eeuw, Ulrich Jasper Seetzen (1767-1811) en Johan Ludwig Burckhardt (1784-1817). Ze hadden afzonderlijk verkorte exemplaren gekocht tijdens hun reizen door het Midden-Oosten. De eerste Engelse vertaling van die exemplaren werd in 1829 gepubliceerd door Samuel Lee.

Vijf manuscripten werden gevonden door de Fransen toen ze Algerije veroverden in 1830. Het meest complete exemplaar teruggevonden in Algiers werd gemaakt in 1776, maar het oudste fragment dateerde uit 1356. Dat fragment had de titel "Geschenk aan degenen die de wonderen van steden beschouwen en the Marvels of Traveling ', en wordt verondersteld inderdaad een zeer vroege kopie te zijn geweest, zo niet een origineel fragment. 

De volledige tekst van de reizen, met parallelle Arabische en een Franse vertaling, verscheen voor het eerst in vier delen tussen 1853-1858 door Dufrémery en Sanguinetti. De volledige tekst werd eerst in het Engels vertaald door Hamilton A.R. Gibb in 1929. Verschillende volgende vertalingen zijn vandaag beschikbaar. 

Kritiek op het reisverslag

Ibn Battuta vertelde verhalen over zijn reizen tijdens zijn reis en toen hij naar huis terugkeerde, maar het was pas bij zijn associatie met Ibn Jazayy dat de verhalen waren toegewijd aan formeel schrijven. Battuta maakte notities tijdens de reis, maar gaf toe dat hij er onderweg een paar kwijt was. Hij werd beschuldigd van liegen door sommige tijdgenoten, hoewel de juistheid van die beweringen algemeen wordt betwist. Moderne critici hebben verschillende tekstuele discrepanties opgemerkt die wijzen op substantieel lenen van oudere verhalen. 

Veel van de kritiek op het schrijven van Battuta is gericht op de soms verwarrende chronologie en plausibiliteit van bepaalde delen van de reisroute. Sommige critici suggereren dat hij misschien nooit China heeft bereikt, maar wel zover is gekomen als Vietnam en Cambodja. Delen van het verhaal werden geleend van eerdere schrijvers, sommige toegeschreven, andere niet, zoals Ibn Jubary en Abu al-Baqa Khalid al-Balawi. Die geleende delen omvatten beschrijvingen van Alexandrië, Caïro, Medina en Mekka. Ibn Battuta en Ibn Juzayy erkennen Ibn Jubayr in de beschrijvingen van Aleppo en Damascus. 

Hij vertrouwde ook op originele bronnen, met betrekking tot historische gebeurtenissen die hem in de rechtbanken van de wereld waren verteld, zoals de verovering van Delhi en de verwoestingen van Genghis Khan.

Dood en erfenis

Nadat zijn samenwerking met Ibn Jazayy was beëindigd, trok Ibn Batuta zich terug in een gerechtelijke functie in een kleine Marokkaanse provinciestad, waar hij stierf in 1368.

Ibn Battuta is de grootste van alle reisschrijvers genoemd en is verder gereisd dan Marco Polo. In zijn werk gaf hij een onschatbare glimp van de verschillende mensen, rechtbanken en religieuze monumenten over de hele wereld. Zijn reisverslag is de bron geweest van talloze onderzoeksprojecten en historische onderzoeken.

Zelfs als sommige van de verhalen werden geleend, en sommige van de verhalen een beetje te geweldig om te geloven, Ibn Battuta's rilha blijft een verhelderend en invloedrijk werk van reisliteratuur tot op de dag van vandaag.

bronnen

• Battuta, Ibn, Ibn Juzayy en Hamilton A.R. Gibb. Ibn Battuta, reizen in Azië en Afrika 1325-1354. Londen: Broadway House, 1929. Afdrukken.
• Berman, Nina. "Vragen van context: Ibn Battuta en E. W. Bovill over Afrika." Onderzoek in Afrikaanse literatuur 34.2 (2003): 199-205. Afdrukken.
• Gulati, G. D. "Ibn Battuta in Transoxiana." Proceedings van het Indian History Congress 58 (1997): 772-78. Afdrukken.
• Lee, Samuel. "De reizen van Ibn Batuta vertaald uit de verkorte Arabische manuscriptkopieën". Londen: Oriental Translation Committee, 1829. Afdrukken.
• Morgan, D. O. "Battuta en de Mongolen." Journal of the Royal Asiatic Society 11.1 (2001): 1-11. Afdrukken.
• Norris, Harry. "Ibn Battuta over moslims en christenen op het Krim-schiereiland." Iran en de Kaukasus 8.1 (2004): 7-14. Afdrukken.
• Waines, David. "De Odyssee van Ibn Battuta: ongewone verhalen van een middeleeuwse avonturier. " Londen: I.B. Tauris & Cp, Ltd, 2010. Afdrukken.
• Zimonyi, István. "Ibn Battuta over de eerste vrouw van Özbek Khan." Centraal Aziatisch Tijdschrift 49.2 (2005): 303-09. Afdrukken.