De geschiedenis van Redlining

Redlining, een proces waarbij banken en andere instellingen weigeren hypotheken aan te bieden of slechtere tarieven bieden aan klanten in bepaalde buurten op basis van hun raciale en etnische samenstelling, is een van de duidelijkste voorbeelden van geïnstitutionaliseerd racisme in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Hoewel de praktijk formeel werd verboden in 1968 met de passage van de Fair Housing Act, blijft het tot op de dag van vandaag in verschillende vormen bestaan.

Geschiedenis van huisvestingsdiscriminatie

Vijftig jaar na de afschaffing van de slavernij bleven de lokale overheden de segregatie van woningen wettelijk handhaven uitsluitingszonewetten, stadsverordeningen die de verkoop van onroerend goed aan zwarte mensen verboden. Toen het Hooggerechtshof in 1917 deze bestemmingswetten ongrondwettelijk oordeelde, vervingen huiseigenaren ze snel door raciaal beperkende verbonden, overeenkomsten tussen eigenaren van onroerend goed die de verkoop van huizen in een buurt aan bepaalde raciale groepen verbieden.

Tegen de tijd dat het Hooggerechtshof raciaal beperkende convenanten zelf ongrondwettelijk vond in 1947, was de praktijk zo wijdverbreid dat deze overeenkomsten moeilijk ongeldig waren en bijna onmogelijk om te keren. Volgens een tijdschriftartikel droeg 80% van de buurten in Chicago en Los Angeles tegen 1940 raciaal beperkende convenanten.

De federale overheid begint met redlining

De federale overheid was niet betrokken bij huisvesting tot 1934 toen de Federal Housing Administration (FHA) werd opgericht als onderdeel van de New Deal. De FHA streefde ernaar de huizenmarkt na de Grote Depressie te herstellen door het eigenwoningbezit te stimuleren en het hypothecaire kredietstelsel in te voeren dat we vandaag de dag nog steeds gebruiken. In plaats van beleid te maken om huisvesting billijker te maken, deed de FHA het tegenovergestelde. Het profiteerde van raciaal beperkende convenanten en drong erop aan dat de eigenschappen die zij verzekerden deze gebruiken. Samen met de Home Owner's Loan Coalition (HOLC), een door de overheid gefinancierd programma dat is opgezet om huiseigenaren te helpen hun hypotheken te herfinancieren, introduceerde de FHA redlining beleid in meer dan 200 Amerikaanse steden.

Vanaf 1934 heeft de HOLC in het FHA Underwriting Handbook 'residentiële beveiligingskaarten' gebruikt om de overheid te helpen beslissen welke buurten veilige investeringen zouden doen en welke verboden zouden moeten zijn voor het verstrekken van hypotheken. De kaarten hebben een kleurcode volgens deze richtlijnen:

• Groen ("Best"): Groene gebieden vertegenwoordigden veelgevraagde, opkomende buurten waar 'professionele mannen' woonden. Deze buurten waren expliciet homogeen en misten 'een enkele buitenlander of neger'.
• Blauw ("Still Des wenselijk"): Deze buurten hadden "hun hoogtepunt bereikt" maar dachten dat ze stabiel waren vanwege hun lage risico op "infiltratie" door niet-blanke groepen.
• Geel ("Zeker dalend"): De meeste gele gebieden grenzen aan zwarte buurten. Ze werden als riskant beschouwd vanwege de "dreiging van infiltratie van in het buitenland geboren, zwarte of lagere populaties."
• Rood ("Gevaarlijk"): Rode gebieden waren buurten waar 'infiltratie' al had plaatsgevonden. Deze buurten, bijna allemaal bevolkt door zwarte inwoners, werden door de HOLC beschreven als hebbende een "ongewenste bevolking" en kwamen niet in aanmerking voor steun van FHA.

Deze kaarten zouden de overheid helpen bepalen welke eigenschappen in aanmerking kwamen voor FHA-steun. Groene en blauwe buurten, die meestal een meerderheid-witte bevolking hadden, werden beschouwd als goede investeringen. Het was gemakkelijk om op deze gebieden een lening te krijgen. Gele buurten werden als 'riskant' beschouwd en rode gebieden (die met het hoogste percentage zwarte inwoners) kwamen niet in aanmerking voor FHA-steun.

Het einde van de redlining

De Fair Housing Act van 1968, die raciale discriminatie expliciet verbood, maakte een einde aan juridisch gesanctioneerde redlining-beleidslijnen zoals die worden gebruikt door de FHA. Net als racistisch beperkende convenanten was het herformuleren van beleid echter moeilijk uit te roeien en is het zelfs de afgelopen jaren voortgezet. Een paper uit 2008 vond bijvoorbeeld dat de weigeringspercentages voor leningen aan zwarte mensen in Mississippi onevenredig waren in vergelijking met raciale discrepanties in de geschiedenis van de kredietscore..

In 2010 bleek uit een onderzoek van het Amerikaanse ministerie van Justitie dat de financiële instelling Wells Fargo een vergelijkbaar beleid had gebruikt om leningen aan bepaalde raciale groepen te beperken. Het onderzoek begon nadat een artikel in de New York Times de eigen raciaal bevooroordeelde kredietpraktijken aan het licht bracht. The Times meldde dat leningsfunctionarissen hun Black-klanten 'moddermensen' hadden genoemd en naar de subprime-leningen die ze op hen hadden 'getto-leningen'.

Redline-beleid is echter niet beperkt tot hypothecaire leningen. Andere industrieën gebruiken racen ook als een factor in hun besluitvormingsbeleid, meestal op manieren die uiteindelijk minderheden schaden. Van sommige supermarkten is bijvoorbeeld aangetoond dat ze de prijzen van bepaalde producten verhogen in winkels in voornamelijk zwarte en Latino-buurten.

Gevolg

De impact van redlining gaat verder dan de individuele families die geen leningen hebben gekregen op basis van de raciale samenstelling van hun buurten. Veel buurten die in de jaren 1930 door de HOLC als "Geel" of "Rood" werden bestempeld, zijn nog steeds onderontwikkeld en achtergesteld in vergelijking met nabijgelegen "Groene" en "Blauwe" buurten met grotendeels witte populaties. Blokken in deze wijken zijn meestal leeg of bekleed met leegstaande gebouwen. Ze missen vaak basisdiensten, zoals bankieren of gezondheidszorg, en hebben minder kansen op werk en transportmogelijkheden. De overheid heeft misschien een einde gemaakt aan het redliningsbeleid dat zij in de jaren dertig heeft gecreëerd, maar vanaf 2018 moet het nog voldoende middelen bieden om buurten te helpen herstellen van de schade die dit beleid heeft toegebracht.

bronnen

• Coates, Ta-Nehisi. "De zaak voor reparaties." De Atlantische Oceaan, Atlantic Media Company, 17 augustus 2017, www.theatlantic.com/magazine/archive/2014/06/the-case-for-reparations/361631/.
• "1934: Federal Housing Administration gecreëerd." Fair Housing Center van Greater Boston, www.bostonfairhousing.org/timeline/1934-FHA.html
• "De erfenis van Redlining in Rust Belt-steden." Belt Magazine, beltmag.com/the-legacy-of-redlining-in-rust-belt-cities/.
• Redlining (1937-) | The Black Past: Remembered and Reclaimed, www.blackpast.org/aah/redlining-1937.
• "Inzicht in eerlijke huisvesting", Amerikaanse Commissie voor burgerrechten Clearinghouse Publicatie 42, februari 1973. Elektronisch toegankelijk, http://www.law.umaryland.edu/marshall/usccr/documents/cr11042.pdf
• Lab, Digital Scholarship. "Ongelijkheid in kaart brengen." Digital Scholarship Lab, dsl.richmond.edu/panorama/redlining/.