Tegen het midden van de jaren vijftig had het abstracte expressionisme een volledig decennium de overhand in de kunstwereld en er bestonden bepaalde kunstenaars die vonden dat de bewondering ongeveer negen jaar te lang had geduurd.
In een ongecoördineerde artistieke rebellie begonnen een aantal nieuwe bewegingen grip te krijgen. Het enige kenmerk dat deze bewegingen gemeen hadden, was het abstract schuwen voor het tastbare. Hieruit is de verrukkelijk genaamde "Funk Art" -beweging geboren.
De romantische versie van de etymologie van Funk Art zegt dat het uit jazzmuziek kwam, waar "funky" een goedkeuringsperiode was. Jazz wordt ook gezien als ongeraffineerd en - vooral bij de late jaren 50 free jazz - onorthodox. Dit past netjes, want Funk Art was niets als niet ongeraffineerd en onorthodox. Het is echter waarschijnlijk dichter bij de waarheid om te zeggen dat Funk Art voortkwam uit de oorspronkelijke, negatieve betekenis van "funk:" een krachtige stank, of een aanval op je zintuigen.
Welke versie je ook gelooft, de "doop" vond plaats in 1967, toen UC Berkeley professor kunstgeschiedenis en oprichter van het Berkeley Art Museum, Peter Selz, de curator was Funk tentoonstelling.
De beweging begon in de San Francisco Bay, met name aan de Universiteit van Californië, Davis. Veel van de kunstenaars die deelnamen aan Funk Art zaten in de studiokunstfaculteit. Funk Art is nooit een regionale beweging ontgroeid, wat net zo goed is. The Bay Area, het epicentrum van de metro, was waarschijnlijk de enige plaats waar het kon gedijen, laat staan overleefden.
De bloeitijd van Funk Art was in het midden van de jaren zestig. Natuurlijk was het begin veel eerder; de (zeer) late jaren 1950 lijken het vertrekpunt te zijn. Tegen het einde van de jaren zeventig was het zo ongeveer voorbij aan artistieke bewegingen. Om alle mogelijkheden te omvatten, kan worden gezegd dat Funk Art niet meer dan twee decennia is geproduceerd - en 15 jaar zou realistischer zijn. Het was leuk zolang het duurde, maar Funk had geen lang leven.
Funk werd voorafgegaan door een andere Bay Area kunstbeweging die bekend staat als "Beat Era Funk" of "Funk Assemblage". Zijn houding was meer surrealistisch dan funky, maar het voegde wel een paar noten aan Funk toe. Ondanks dat het ook regionaal was, heeft Beat Era Funk nooit veel populariteit gekregen.
Qua humor en onderwerp gaat Funk Art terug naar Dada, terwijl de aspecten van collage en assemblage luisteren naar het synthetische kubisme van Pablo Picasso en Georges Braque.