De Franse revolutionaire en Napoleontische oorlogen

Nadat de Franse revolutie Frankrijk had getransformeerd en de oude orde van Europa had bedreigd, vocht Frankrijk een reeks oorlogen tegen de monarchieën van Europa om de revolutie eerst te beschermen en te verspreiden, en vervolgens om grondgebied te veroveren. De latere jaren werden gedomineerd door Napoleon en de vijand van Frankrijk was zeven coalities van Europese staten. Aanvankelijk kocht Napoleon eerst succes, waarbij hij zijn militaire triomf in een politieke transformeerde en de positie van eerste consul en vervolgens keizer verkreeg. Maar er zou meer oorlog volgen, misschien onvermijdelijk gezien hoe Napoleons positie afhankelijk was van militaire triomf, zijn voorliefde voor het oplossen van problemen door de strijd, en hoe de monarchieën van Europa Frankrijk nog steeds als een gevaarlijke vijand beschouwden.

Origins

Toen de Franse revolutie de monarchie van Louis XVI omver wierp en nieuwe vormen van bestuur verklaarde, stond het land op gespannen voet met de rest van Europa. Er waren ideologische scheidslijnen - de dynastieke monarchieën en rijken waren tegen het nieuwe, deels republikeinse denken - en familie, zoals familieleden van de getroffenen klaagden. Maar de naties van Midden-Europa hadden ook hun ogen gericht op het verdelen van Polen tussen hen, en toen Oostenrijk en Pruisen in 1791 de Verklaring van Pillnitz uitbrachten, waarin Europa werd gevraagd om te handelen om de Franse monarchie te herstellen, formuleerden zij het document om oorlog te voorkomen. Frankrijk heeft het echter verkeerd geïnterpreteerd en besloten om een ​​defensieve en preventieve oorlog te beginnen, die in april 1792.

De Franse revolutionaire oorlogen

Er waren aanvankelijke mislukkingen, en een binnenvallend Duits leger nam Verdun en marcheerde dicht bij Parijs, ter bevordering van de slachtingen in september van Parijse gevangenen. De Fransen duwden toen terug naar Valmy en Jemappes, voordat ze verder gingen in hun doelen. Op 19 november 1792 deed de Nationale Conventie een belofte van hulp aan alle mensen die hun vrijheid wilden herwinnen, wat zowel een nieuw idee voor oorlogvoering was als de rechtvaardiging om geallieerde bufferzones rond Frankrijk te creëren. Op 15 december besloten ze dat de revolutionaire wetten van Frankrijk, inclusief de ontbinding van alle aristocratie, door hun legers in het buitenland moesten worden geïmporteerd. Frankrijk verklaarde ook een reeks uitgebreide 'natuurlijke grenzen' voor de natie, waarbij de nadruk lag op annexatie in plaats van alleen op 'vrijheid'. Op papier had Frankrijk zichzelf tot taak gesteld elke koning te verzetten, zo niet omver te werpen om zichzelf veilig te houden.

Een groep Europese machten die zich tegen deze ontwikkelingen verzetten, werkte nu als de Eerste Coalitie, het begin van zeven van dergelijke groepen die waren opgericht om vóór eind 1815 tegen Frankrijk te vechten. Oostenrijk, Pruisen, Spanje, Groot-Brittannië en de Verenigde Provincies (Nederland) vochten terug, de Fransen omkeren die de Fransen ertoe brachten een 'heffing en masse' te verklaren, waardoor heel Frankrijk effectief in het leger werd gemobiliseerd. Een nieuw hoofdstuk in oorlogvoering was bereikt en de legeromvang begon nu enorm te stijgen.

De opkomst van Napoleon en de schakelaar in focus

De nieuwe Franse legers hadden succes tegen de coalitie en dwongen Pruisen om zich over te geven en duwden de anderen terug. Nu nam Frankrijk de kans om de revolutie te exporteren, en de Verenigde Provincies werden de Bataafse Republiek. In 1796 werd het Franse leger van Italië ondermaats bevonden en kreeg het een nieuwe commandant genaamd Napoleon Bonaparte, die voor het eerst was opgemerkt in het beleg van Toulon. In een oogverblindend manoeuvre versloeg Napoleon Oostenrijkse en geallieerde troepen en dwong het Verdrag van Campo Formio, dat Frankrijk de Oostenrijkse Nederlanden opleverde, en bevestigde het de positie van de Frans-geallieerde republieken in Noord-Italië. Het stond ook het leger van Napoleon en de commandant zelf toe om grote hoeveelheden geplunderde rijkdom te verwerven.

Napoleon kreeg vervolgens de kans om een ​​droom na te streven: aanval in het Midden-Oosten, zelfs in het bedreigen van de Britten in India, en hij zeilde in 1798 met een leger naar Egypte. Na het aanvankelijke succes faalde Napoleon in een beleg van Acre. Met de Franse vloot ernstig beschadigd in de Slag om de Nijl tegen de Britse admiraal Nelson, was het leger van Egypte sterk beperkt: het kon geen versterkingen krijgen en het kon niet vertrekken. Napoleon vertrok snel, volgens sommige critici verlaten, dit leger om terug te keren naar Frankrijk wanneer het erop leek dat er een staatsgreep zou plaatsvinden.

Napoleon was in staat om het middelpunt van een complot te worden, waarmee hij zijn succes en macht in het leger leverde om de eerste consul van Frankrijk te worden in de staatsgreep van Brumaire in 1799. Napoleon trad vervolgens op tegen de troepen van de Tweede Coalitie, een alliantie die zich had verzameld om de afwezigheid van Napoleon te benutten en waarbij Oostenrijk, Groot-Brittannië, Rusland, het Ottomaanse Rijk en andere kleinere staten betrokken waren. Napoleon won de slag om Marengo in 1800. Samen met een overwinning van de Franse generaal Moreau in Hohenlinden tegen Oostenrijk, was Frankrijk dus in staat om de Tweede Coalitie te verslaan. Het resultaat was Frankrijk als de dominante macht in Europa, Napoleon als een nationale held en een mogelijk einde aan de oorlogvoering en chaos van de revolutie.

De Napoleontische oorlogen

Groot-Brittannië en Frankrijk waren kort in vrede, maar al snel ruzie, de voormalige met een superieure marine en grote rijkdom. Napoleon plande een invasie van Groot-Brittannië en verzamelde een leger om dit te doen, maar we weten niet hoe serieus hij het ooit uitvoerde. Maar de plannen van Napoleon werden irrelevant toen Nelson opnieuw de Fransen versloeg met zijn iconische overwinning op Trafalgar, waardoor Napoleons zeesterkte werd verbrijzeld. Een derde coalitie vormde zich nu in 1805, waarbij Oostenrijk, Groot-Brittannië en Rusland samenkwamen, maar overwinningen door Napoleon in Ulm en vervolgens het meesterwerk van Austerlitz braken de Oostenrijkers en Russen en dwongen een einde aan de derde coalitie.

In 1806 waren er Napoleontische overwinningen, boven Pruisen in Jena en Auerstedt, en in 1807 werd de Slag om Eylau uitgevochten tussen een vierde coalitieleger van Pruisen en Russen tegen Napoleon. Een gelijkspel in de sneeuw waarin Napoleon bijna werd gevangen, dit is de eerste grote tegenslag voor de Franse generaal. De patstelling leidde tot de Slag om Friedland, waar Napoleon tegen Rusland won en de vierde coalitie beëindigde.

De Vijfde coalitie vormde zich en had succes door Napoleon te botsen tijdens de Slag bij Aspern-Essling in 1809 toen Napoleon probeerde een weg over de Donau te forceren. Maar Napoleon hergroepeerde zich en probeerde het opnieuw, in de strijd om Wagram tegen Oostenrijk. Napoleon won en de aartshertog van Oostenrijk begon vredesbesprekingen. Een groot deel van Europa stond nu onder direct Frans toezicht of technisch gelieerd. Er waren andere oorlogen; Napoleon viel Spanje binnen om zijn broer als koning te installeren, maar veroorzaakte in plaats daarvan een brutale guerrillaoorlog en de aanwezigheid van een succesvol Brits veldleger onder Wellington - maar Napoleon bleef grotendeels meester van Europa en creëerde nieuwe staten zoals de Duitse Rijnbond, kronen voor familieleden, maar bizar enkele moeilijke ondergeschikten vergeven.

De ramp in Rusland

De relatie tussen Napoleon en Rusland begon uit elkaar te vallen en Napoleon besloot snel te handelen om de Russische tsaar te overmeesteren en hem ten val te brengen. Daartoe verzamelde Napoleon waarschijnlijk het grootste leger dat ooit in Europa was verzameld, en zeker een kracht die te groot was om voldoende te ondersteunen. Op zoek naar een snelle, dominante overwinning, achtervolgde Napoleon een terugtrekkend Russisch leger diep in Rusland, alvorens het bloedbad te winnen dat de Slag om Borodino was en vervolgens Moskou te veroveren. Maar het was een pyrrhische overwinning, toen Moskou in brand werd gestoken en Napoleon gedwongen werd zich terug te trekken door de bittere Russische winter, zijn leger beschadigde en de Franse cavalerie verwoestte.

De laatste jaren

Met Napoleon op de achterste voet en duidelijk kwetsbaar, werd in 1813 een nieuwe Zesde Coalitie georganiseerd, die Europa doorkruiste, op weg was waar Napoleon afwezig was en zich terugtrok waar hij aanwezig was. Napoleon werd teruggedrongen toen zijn 'geallieerde' staten de kans gebruikten om het Franse juk af te werpen. 1814 zag de coalitie de grenzen van Frankrijk binnengaan en, verlaten door zijn bondgenoten in Parijs en veel van zijn marshals, werd Napoleon gedwongen zich over te geven. Hij werd in ballingschap naar het eiland Elba gestuurd.

De 100 dagen

Met de tijd om na te denken terwijl hij in Elba werd verbannen, besloot Napoleon het opnieuw te proberen en in 1815 keerde hij terug naar Europa. Napoleon vergaarde een leger terwijl hij naar Parijs marcheerde en de tegen hem gezondenen naar zijn dienst stuurde, en probeerde de steun te verzamelen door liberale concessies te doen. Hij werd al snel geconfronteerd met een andere coalitie, de zevende van de Franse revolutionaire en Napoleon-oorlogen, waaronder Oostenrijk, Groot-Brittannië, Pruisen en Rusland. Slagen werden uitgevochten in Quatre Bras en Ligny vóór de Slag bij Waterloo, waar een geallieerd leger onder Wellington de Franse troepen onder Napoleon weerstond totdat een Pruisisch leger onder Blücher arriveerde om de coalitie het beslissende voordeel te geven. Napoleon werd verslagen, zich teruggetrokken en opnieuw gedwongen af ​​te treden.