The Discovery of King Tut's Tomb

De Britse archeoloog en Egyptoloog Howard Carter hebben samen met zijn sponsor Lord Carnarvon vele jaren en veel geld besteed aan het zoeken naar een graf in de Egyptische Vallei der Koningen waarvan ze niet zeker wisten dat het nog bestond. Maar op 4 november 1922 vonden ze het. Carter had niet alleen een onbekend oud Egyptisch graf ontdekt, maar ook een die al bijna 3000 jaar ongestoord lag. Wat in het graf van koning Tut lag, verbaasde de wereld.

Carter en Carnarvon

Carter had 31 jaar in Egypte gewerkt voordat hij het graf van koning Tut vond. Hij begon zijn carrière in Egypte op 17-jarige leeftijd en gebruikte zijn artistieke talenten om muurscènes en inscripties te kopiëren. Acht jaar later (in 1899) werd Carter benoemd tot inspecteur-generaal van monumenten in Opper-Egypte. In 1905 nam Carter ontslag en in 1907 ging hij werken voor Lord Carnarvon.

George Edward Stanhope Molyneux Herbert, de vijfde graaf van Carnarvon, hield ervan om rond te racen in de nieuw uitgevonden auto. Maar een auto-ongeluk in 1901 bracht hem in slechte gezondheid. Lord Carnarvon was kwetsbaar voor de vochtige Engelse winter en begon in 1903 in Egypte te overwinteren. Om de tijd te doden begon hij archeologie als hobby. Tijdens zijn eerste seizoen verscheen niets anders dan een gemummificeerde kat (nog steeds in de kist), en besloot Lord Carnarvon iemand in te huren met kennis van zaken voor de volgende seizoenen. Hiervoor nam hij Howard Carter in dienst.

De lange zoektocht

Na verschillende relatief succesvolle seizoenen samen te werken, bracht de Eerste Wereldoorlog hun werk in Egypte bijna tot stilstand. Maar tegen de herfst van 1917 begonnen Carter en Lord Carnarvon ernstig op te graven in de Vallei der Koningen.

Carter verklaarde dat er al verschillende bewijsstukken waren gevonden - een faience-beker, een stuk goudfolie en een cache met begrafenisartikelen die allemaal de naam Tutankhamun droegen - die hem ervan overtuigd hadden dat het graf van koning Tut nog te vinden was . Carter geloofde ook dat de locaties van deze items wezen op een specifiek gebied waar ze het graf van koning Toetanchamon konden vinden. Carter was vastbesloten om dit gebied systematisch te doorzoeken door naar beneden te graven.

Behalve enkele oude arbeidershutten aan de voet van het graf van Rameses VI en 13 calcietpotten bij de ingang van het graf van Merenptah, had Carter niet veel te tonen na vijf jaar opgraven in de Vallei der Koningen. Dus besloot Lord Carnarvon de zoektocht te stoppen. Na een discussie met Carter gaf Carnarvon toe en stemde in met een vorig seizoen.

Een laatste seizoen

Op 1 november 1922 begon Carter aan zijn laatste seizoen in de Vallei der Koningen door zijn arbeiders de oude hutten van de arbeiders aan de voet van het graf van Rameses VI te laten zien. Na het blootleggen en documenteren van de hutten, begonnen Carter en zijn arbeiders de grond onder hen te graven.

Tegen de vierde werkdag hadden ze iets gevonden - een stap die in de rots was gesneden.

Stappen

Het werk ging koortsachtig door in de middag van 4 november tot de volgende ochtend. Tegen het einde van de middag op 5 november werden 12 trappen naar beneden onthuld; en voor hen stond het bovenste gedeelte van een geblokkeerde ingang. Carter zocht in de gepleisterde deur naar een naam. Maar van de zegels die konden worden gelezen, vond hij alleen de indrukken van de koninklijke necropolis. Carter was enorm enthousiast en schreef:

"Het ontwerp was zeker van de achttiende dynastie. Zou het de tombe kunnen zijn van een edelman die hier met koninklijke toestemming is begraven? Was het een koninklijke cache, een schuilplaats waar een mummie en haar uitrusting voor de veiligheid waren verwijderd? Of was het? eigenlijk het graf van de koning voor wie ik zoveel jaren op zoek was geweest? '

Vertellen Carnarvon

Om de vondst te beschermen, liet Carter zijn arbeiders de trap vullen en ze afdekken, zodat er niemand te zien was. Terwijl een aantal van Carters meest vertrouwde arbeiders de wacht hielden, vertrok Carter om voorbereidingen te treffen. De eerste daarvan was contact opnemen met Lord Carnarvon in Engeland om het nieuws van de vondst te delen.

Op 6 november, twee dagen na het vinden van de eerste stap, stuurde Carter een kabel: "Eindelijk een prachtige ontdekking gedaan in Valley; een prachtig graf met intacte zeehonden; opnieuw bedekt hetzelfde voor uw aankomst; gefeliciteerd."

De verzegelde deur

Het was bijna drie weken na het vinden van de eerste stap dat Carter kon doorgaan. Op 23 november kwamen Lord Carnarvon en zijn dochter, Lady Evelyn Herbert, aan in Luxor. De volgende dag hadden de arbeiders opnieuw de trap vrijgemaakt en nu alle 16 trappen en het volledige gezicht van de verzegelde deuropening blootgelegd.

Nu vond Carter wat hij niet eerder kon zien, want de onderkant van de deuropening was nog steeds bedekt met puin: Er waren verschillende zegels op de onderkant van de deur met de naam van Tutankhamun erop.

Nu de deur volledig zichtbaar was, merkten ze dat de linkerbovenhoek van de deuropening was doorgebroken, vermoedelijk door grafrovers, en opnieuw was afgesloten. Het graf was niet intact, maar het feit dat het graf verzegeld was, liet zien dat het graf niet geleegd was.

De doorgang

In de ochtend van 25 november werd de verzegelde deuropening gefotografeerd en werden de zegels genoteerd. Toen werd de deur verwijderd. Een doorgang kwam uit de duisternis, gevuld tot de top met kalkstenen schilfers.

Bij nader onderzoek zag Carter dat grafrovers een gat hadden gegraven door het gedeelte linksboven in de gang. (Het gat was in de oudheid opnieuw gevuld met grotere, donkerdere rotsen dan de rest van de vulling.)

Dit betekende dat het graf waarschijnlijk tweemaal in de oudheid was overvallen. De eerste keer was binnen een paar jaar na de begrafenis van de koning en voordat er een verzegelde deur was en de doorgang vulde. (Verspreide objecten werden gevonden onder de vulling.) De tweede keer moesten de overvallers door de vulling graven en konden alleen ontsnappen met kleinere items.

De volgende middag was de vulling langs de 26 voet lange doorgang opgeruimd om een ​​andere verzegelde deur bloot te leggen, bijna identiek aan de eerste. Nogmaals, er waren tekenen dat er een gat in de deuropening was gemaakt en opnieuw was afgesloten.

'Everywhere the Glint of Gold'

Opgespannen spanning. Als er iets achterbleef, zou dit een ontdekking van je leven voor Carter zijn. Als het graf relatief intact was, zou het iets zijn dat de wereld nog nooit had gezien. Carter schreef:

"Met trillende handen maakte ik een kleine breuk in de linkerbovenhoek. Duisternis en lege ruimte, zover als een ijzeren teststaaf kon bereiken, toonden aan dat alles wat daarachter lag leeg was en niet gevuld zoals de doorgang die we net hadden Kaarsproeven werden toegepast als voorzorgsmaatregel tegen mogelijke vuile gassen, en toen ik het ruim een ​​beetje verbreed, stak ik de kaars in en tuurde naar binnen, Lord Carnarvon, Lady Evelyn en Callender stonden angstig naast me om het vonnis te horen. kon niets zien, de hete lucht ontsnapte uit de kamer waardoor de kaarsvlam flikkerde, maar nu, terwijl mijn ogen aan het licht gewend raakten, kwamen details van de kamer binnen langzaam tevoorschijn uit de mist, vreemde dieren, beelden en goud - overal de glinstering van goud. Op dit moment - een eeuwigheid moet het aan de anderen hebben geleken - werd ik stomverbaasd van verbazing en toen Lord Carnarvon, niet langer in staat om de spanning te verdragen, angstig vroeg: 'Zie je iets? ' het was alles wat ik kon doen om de woorden te krijgen: 'Ja, prachtige dingen.' "

De volgende ochtend werd de gepleisterde deur gefotografeerd en de zeehonden gedocumenteerd. Toen kwam de deur naar beneden en onthulde de Antechamber. De muur tegenover de ingangsmuur was bijna tot aan het plafond opgestapeld met dozen, stoelen, banken, en nog veel meer - de meeste gold - in "georganiseerde chaos".

Aan de rechtermuur stonden twee levensgrote beelden van de koning, tegenover elkaar alsof ze de verzegelde ingang tussen hen wilden beschermen. Deze verzegelde deur vertoonde ook tekenen van inbraak en verzegeling, maar deze keer waren de overvallers midden in de deur binnengekomen.

Links van de deur van de gang lag een wirwar van onderdelen van verschillende ontmantelde strijdwagens.

Toen Carter en de anderen tijd doorbrachten met het bekijken van de kamer en de inhoud ervan, zagen ze een andere verzegelde deur achter de banken aan de andere muur. Deze verzegelde deur had ook een gat erin, maar in tegenstelling tot de anderen was het gat niet opnieuw afgesloten. Voorzichtig kropen ze onder de bank en schenen hun licht.

De bijlage

In deze kamer (later de bijlage genoemd) was alles in de war. Carter theoretiseerde dat ambtenaren hadden geprobeerd de Antechamber recht te trekken nadat de overvallers hadden geplunderd, maar ze hadden geen poging gedaan om de Annex recht te trekken.

Hij schreef:

"Ik denk dat de ontdekking van deze tweede kamer, met zijn overvolle inhoud, een ietwat ontnuchterend effect op ons heeft gehad. Opwinding had ons tot nu toe aangegrepen en gaf ons geen pauze om na te denken, maar nu begonnen we ons voor het eerst te realiseren wat een wonderbaarlijke taak die we voor ons hadden en wat een verantwoordelijkheid het inhield. Dit was geen gewone vondst om in het normale seizoenwerk te worden weggegooid; er was ook geen precedent om ons te laten zien hoe we ermee moesten omgaan. Het ding stond buiten alle ervaring , verbijsterend, en voor het moment leek het alsof er meer te doen was dan enig menselijk agentschap kon bereiken. "

Artefacten documenteren en bewaren

Voordat de ingang tussen de twee beelden in de Antechamber kon worden geopend, moesten de items in de Antechamber worden verwijderd of riskeerden ze schade door rondvliegend puin, stof en beweging.

Documentatie en bewaring van elk item was een monumentale taak. Carter besefte dat dit project groter was dan hij alleen aan kon, dus vroeg en ontving hij hulp van een groot aantal specialisten.

Om het wisproces te beginnen, werd elk item ter plaatse gefotografeerd, zowel met een toegewezen nummer als zonder. Vervolgens werden een schets en een beschrijving van elk item gemaakt op overeenkomstig genummerde opnamekaarten. Vervolgens werd het item genoteerd op een plattegrond van het graf (alleen voor de Antechamber).

Carter en zijn team moesten uiterst voorzichtig zijn bij het verwijderen van een van de objecten. Omdat veel van de items in uiterst delicate staat waren (zoals kralen sandalen waarin het rijgen was gedesintegreerd, waardoor alleen kralen bij elkaar werden gehouden door 3000 jaar gewoonte), hadden veel items onmiddellijke behandeling nodig, zoals een celluloid spray, om de items te houden intact voor verwijdering.

Het verplaatsen van de items bleek ook een uitdaging. Carter schreef erover,

"Het verwijderen van de objecten uit de voorkamer was als het spelen van een gigantisch spelletje spillikins. Zo druk waren ze dat het een kwestie van extreme moeilijkheid was om er een te verplaatsen zonder het risico te lopen anderen te beschadigen, en in sommige gevallen waren ze zo onlosmakelijk verward dat een uitgebreid systeem van rekwisieten en steunen moest worden bedacht om een ​​object of groep objecten op hun plaats te houden terwijl een ander werd verwijderd. Op dat moment was het leven een nachtmerrie. "

Toen een item met succes werd verwijderd, werd het op een brancard geplaatst en gaas en andere verbanden werden rond het item gewikkeld om het te beschermen tegen verwijdering. Zodra een aantal brancards waren gevuld, pakte een team mensen ze voorzichtig op en haalden ze uit het graf.

Zodra ze het graf met de brancards verlieten, werden ze begroet door honderden toeristen en verslaggevers die boven op hen wachtten. Omdat de wereld zich snel over de tombe had verspreid, was de populariteit van de site overdreven. Elke keer dat iemand uit het graf kwam, gingen er camera's af.

Het spoor van brancards werd meegenomen naar het conservatorium, op enige afstand in het graf van Seti II. Carter had zich deze tombe toegeëigend om te dienen als conserveringslaboratorium, fotostudio, timmermanswinkel (om de dozen te maken die nodig zijn om de objecten te verzenden) en een berging. Carter kreeg graf nr. 55 toegewezen als een donkere kamer.

De artikelen werden, na conservering en documentatie, zeer zorgvuldig in kratten verpakt en per spoor naar Caïro verzonden.

Het kostte Carter en zijn team zeven weken om de Antechamber vrij te maken. Op 17 februari 1923 begonnen ze de verzegelde deur tussen de beelden te ontmantelen.

De begrafeniskamer

De binnenkant van de grafkamer was bijna volledig gevuld met een groot heiligdom van meer dan 16 voet lang, 10 voet breed en 9 voet lang. De muren van het heiligdom waren gemaakt van verguld hout ingelegd met briljant blauw porselein.

In tegenstelling tot de rest van het graf, waarop de muren waren achtergelaten als ruw gesneden rots (onbeschadigd en niet-gepleisterd), waren de muren van de grafkamer (exclusief het plafond) bedekt met gips en geel geverfd. Rouwscènes werden op deze gele muren geschilderd.

Op de grond rond het heiligdom waren een aantal items, waaronder porties van twee gebroken kettingen, die eruitzagen alsof ze door rovers waren gevallen en magische riemen 'om de bark van de koning [boot] over de wateren van de Nether World te vervoeren. "

Om het heiligdom uit elkaar te halen en te onderzoeken, moest Carter eerst de scheidingswand tussen de Antechamber en de begrafeniskamer slopen. Toch was er niet veel ruimte tussen de drie overgebleven muren en het heiligdom.

Terwijl Carter en zijn team werkten om het heiligdom te demonteren, kwamen ze erachter dat dit slechts het buitenste heiligdom was, met in totaal vier heiligdommen. Elk deel van de heiligdommen woog tot een halve ton. In de kleine grenzen van de begrafeniskamer was het werk moeilijk en ongemakkelijk.

Toen het vierde heiligdom werd gedemonteerd, werd de sarcofaag van de koning onthuld. De sarcofaag was geel en gemaakt van een enkel blok kwartsiet. Het deksel kwam niet overeen met de rest van de sarcofaag en was in de oudheid in het midden gescheurd (een poging was gedaan om de scheur te bedekken door deze met gips te vullen). 

Toen het zware deksel werd opgetild, werd een vergulde houten doodskist onthuld. De doodskist had een duidelijk menselijke vorm en was 7 voet 4 inches lang.

De kist openen

Anderhalf jaar later waren ze klaar om het deksel van de kist op te tillen. Het conservatiewerk van andere objecten die al uit het graf waren verwijderd had voorrang. De verwachting van wat daaronder lag was dus extreem.

Binnen vonden ze een andere, kleinere doodskist. Het optillen van het deksel van de tweede doodskist onthulde een derde, geheel gemaakt van goud. Bovenop dit derde en laatste was de doodskist een donker materiaal dat ooit vloeibaar was en over de doodskist goot van de handen tot de enkels. De vloeistof was in de loop van de jaren hard geworden en plakte de derde kist stevig op de bodem van de tweede. Het dikke residu moest worden verwijderd met hitte en hameren. Toen werd het deksel van de derde kist opgeheven.

Eindelijk werd de koninklijke mummie van Toetanchamon onthuld. Het was meer dan 3300 jaar geleden dat een mens de overblijfselen van de koning had gezien. Dit was de eerste koninklijke Egyptische mummie die sinds zijn begrafenis onaangeroerd was bevonden. Carter en de anderen hoopten dat de mummie van koning Toetanchamon een grote hoeveelheid kennis zou onthullen over oude Egyptische begrafenisgewoonten.

Hoewel het nog steeds een ongekende vondst was, waren Carter en zijn team verbijsterd om te horen dat de vloeistof die op de mummie was gegoten veel schade had aangericht. De linnen omhulsels van de mummie konden niet worden uitgepakt zoals gehoopt, maar moesten in grote stukken worden verwijderd. 

Veel van de items in de verpakking waren ook beschadigd, en sommige waren bijna volledig uiteengevallen. Carter en zijn team vonden meer dan 150 items op de mummie - bijna allemaal goud - inclusief amuletten, armbanden, kragen, ringen en dolken.

Uit de autopsie op de mummie bleek dat Tutankhamun ongeveer 5 voet 5 1/8 inch lang was geweest en was gestorven rond de leeftijd van 18. Bepaald bewijsmateriaal schreef ook de dood van Tutankhamun aan moord toe.

De schatkist

Aan de rechtermuur van de grafkamer was een ingang naar een berging, nu bekend als de Schatkamer. De Schatkamer, net als de Antechamber, was gevuld met items, waaronder veel dozen en modelboten.

Meest opvallend in deze kamer was het grote vergulde canopische heiligdom. In het vergulde heiligdom bevond zich de canopische kist, gemaakt van een enkel blok calciet. In de canopische kist waren de vier canopische potten, elk in de vorm van een Egyptische doodskist en uitgebreid versierd, met de gebalsemde organen van de farao: lever, longen, maag en darmen.

Ook ontdekt in de Schatkamer waren twee kleine doodskisten gevonden in een eenvoudige, onversierde houten kist. Binnen deze twee doodskisten bevonden zich de mummies van twee voortijdige foetussen. De hypothese is dat dit de kinderen van Toetanchamon waren. (Het is niet bekend dat Tutankhamun nog overlevende kinderen heeft gehad.)

Wereldberoemde ontdekking

De ontdekking van het graf van koning Tut in november 1922 creëerde een obsessie over de hele wereld. Er werden dagelijkse updates van de vondst gevraagd. Massa's post en telegrammen bracht Carter en zijn medewerkers in vervoering.

Honderden toeristen wachtten buiten het graf op een kijkje. Honderden meer mensen probeerden hun invloedrijke vrienden en kennissen te gebruiken om een ​​rondleiding door het graf te krijgen, wat een grote belemmering veroorzaakte om in het graf te werken en de artefacten in gevaar brachten. Kleding in oude Egyptische stijl kwam snel op de markt en verscheen in modetijdschriften. Zelfs de architectuur werd aangetast toen Egyptische ontwerpen werden gekopieerd naar moderne gebouwen.

De vloek

De geruchten en opwinding over de ontdekking werden vooral acuut toen Lord Carnarvon plotseling ziek werd van een geïnfecteerde muggenbeet op zijn wang (hij had het tijdens het scheren per ongeluk verergerd). Op 5 april 1923, slechts een week na de beet, stierf Lord Carnarvon.

De dood van Carnarvon gaf brandstof aan het idee dat er een vloek was verbonden aan het graf van koning Tut. 

Onsterfelijkheid door roem

In totaal kostte het Carter en zijn collega's 10 jaar om het graf van Tutankhamun te documenteren en op te ruimen. Nadat Carter zijn werk bij het graf in 1932 voltooide, begon hij een zesdelig definitief werk te schrijven, "A Report Upon the Tomb of Tut 'ankh Amun." Carter stierf voordat hij kon finishen, en stierf in zijn huis Kensington, Londen, op 2 maart 1939.

De mysteries van het graf van de jonge farao leven voort: sinds maart 2016 gaven radarscans aan dat er misschien nog verborgen kamers zijn die nog niet zijn geopend in het graf van koning Tut.

Ironisch genoeg is Toetanchamon, wiens obscuriteit tijdens zijn eigen tijd zijn graf liet vergeten, nu een van de meest bekende farao's van het oude Egypte geworden. Nadat hij de wereld rond was gereisd als onderdeel van een tentoonstelling, rust het lichaam van koning Tut opnieuw in zijn graf in de Vallei der Koningen.

bronnen

• Carter, Howard. Het graf van Toetanchamon. E.P. Dutton, 1972.
• Frayling, Christopher. Het gezicht van Toetanchamon. Boston: Faber en Faber, 1992.
• Reeves, Nicholas. The Complete Tutankhamun: The King, the Tomb, the Royal Treasure. Londen: Thames and Hudson Ltd., 1990.