Het verschil tussen procesrecht en materieel recht

Procedureel recht en materieel recht zijn de twee primaire rechtscategorieën in het dubbele Amerikaanse rechtssysteem. Deze twee soorten wetten spelen verschillende maar essentiële rollen bij de bescherming van de rechten van personen in het strafrechtsysteem van de Verenigde Staten.

Belangrijke voorwaarden

Procesrecht is het geheel van regels waarmee rechtbanken in de Verenigde Staten de uitkomst van alle strafrechtelijke, civiele en administratieve zaken bepalen.
Materieel recht beschrijft hoe van mensen wordt verwacht dat zij zich gedragen volgens geaccepteerde sociale normen.
Procedurele wetten bepalen hoe gerechtelijke procedures omgaan met de tenuitvoerlegging van materiële wetten worden uitgevoerd.

Twee categorieën recht

Inhoudelijk recht - letterlijk de "substantie" van de wet - bepaalt hoe van mensen wordt verwacht dat zij zich gedragen volgens geaccepteerde sociale normen. De tien geboden zijn bijvoorbeeld een reeks materiële wetten. Vandaag definieert het materiële recht de rechten en verantwoordelijkheden in alle gerechtelijke procedures. In strafzaken bepaalt het materiële recht hoe schuld of onschuld moet worden bepaald en hoe misdaden worden aangeklaagd en bestraft.

Procedurele wetten bepalen hoe gerechtelijke procedures die betrekking hebben op de handhaving van materiële wetten worden uitgevoerd. Aangezien het primaire doel van alle gerechtelijke procedures is om de waarheid te bepalen aan de hand van het best beschikbare bewijs, regelen procedurele bewijswetten de toelaatbaarheid van bewijs en de presentatie en getuigenverklaring van getuigen. Wanneer rechters bijvoorbeeld bezwaren van advocaten ondersteunen of negeren, doen ze dat volgens procedurele wetten.

Zowel het procedurele als het materiële recht kan in de loop van de tijd worden gewijzigd door uitspraken van het Hooggerechtshof en grondwettelijke interpretaties.

Toepassing van het strafprocesrecht

Hoewel elke staat zijn eigen reeks procedurele wetten heeft aangenomen, meestal een "Wetboek van Strafvordering" genoemd, omvatten de basisprocedures die in de meeste rechtsgebieden worden gevolgd:

Alle aanhoudingen moeten gebaseerd zijn op waarschijnlijke oorzaak;
Aanklagers dienen aanklachten in waarbij duidelijk moet worden aangegeven welke misdaden de verdachte zou hebben begaan;
De beschuldigde wordt voor een rechter gedaagd en in de gelegenheid gesteld om een pleidooi in te dienen - een schuldbekentenis of onschuld;
De rechter vraagt de beklaagde of hij een door de rechtbank aangewezen advocaat nodig heeft of zijn eigen advocaat zal leveren;
De rechter verleent of weigert de beschuldigde borgtocht of obligatie en stelt een te betalen bedrag vast;
Een officiële kennisgeving om voor de rechtbank te verschijnen, wordt aan de verdachte afgeleverd;
Als de beschuldigde en de officier van justitie niet tot een akkoord kunnen komen, worden proefdata vastgesteld;
Als de beschuldigde tijdens het proces wordt veroordeeld, deelt de rechter hun zijn recht op beroep mee;
In het geval van schuldige vonnissen gaat het proces naar de veroordelingsfase.

In de meeste staten bepalen dezelfde wetten die strafbare feiten definiëren ook de maximale straffen die kunnen worden opgelegd, van boetes tot gevangenisstraf. De staats- en federale rechtbanken volgen echter heel verschillende procedurele wetten voor veroordeling.

Straffen in staatsrechtbanken

De procedurele wetten van sommige staten voorzien in een gesplitst of tweedelig proces, waarbij de veroordeling plaatsvindt in een afzonderlijk proces dat wordt gehouden nadat een schuldig vonnis is bereikt. Het proces van de veroordelingsfase volgt dezelfde fundamentele procedurele wetten als de schuld- of onschuldfase, met dezelfde jury die bewijsmateriaal hoort en zinnen vaststelt. De rechter zal de jury informeren over de ernst van de straffen die kunnen worden opgelegd door de staatswet.

Straffen in federale rechtbanken

In de federale rechtbanken leggen rechters zelf straffen op op basis van een beperktere reeks federale veroordelingsrichtlijnen. Bij het bepalen van een passende straf zal de rechter, in plaats van een jury, een rapport over de criminele geschiedenis van de verdachte overwegen opgesteld door een federale reclasseringsambtenaar, evenals bewijsmateriaal gepresenteerd tijdens het proces. In de federale strafrechtbanken gebruiken rechters een puntensysteem op basis van de eventuele eerdere veroordelingen van de verdachte bij het toepassen van de federale richtlijnen voor veroordeling. Bovendien hebben federale rechters niet de ruimte om zwaardere of minder strenge straffen op te leggen dan toegestaan volgens de federale veroordelingsrichtlijnen.

Bronnen van proceswetten

Procedureel recht wordt vastgesteld door elke afzonderlijke jurisdictie. Zowel de staats- als de federale rechtbanken hebben hun eigen procedures. Bovendien kunnen provinciale en gemeentelijke rechtbanken specifieke procedures hebben die moeten worden gevolgd. Deze procedures omvatten doorgaans hoe zaken bij de rechtbank worden ingediend, hoe betrokken partijen worden geïnformeerd en hoe officiële registers van gerechtelijke procedures worden behandeld.

In de meeste rechtsgebieden zijn procedurele wetten te vinden in publicaties zoals de 'Rules of Civil Procedure' en 'Rules of Court'. De procedurele wetten van de federale rechtbanken zijn te vinden in de 'Federal Rules of Civil Procedure'.

Basiselementen van het materiële strafrecht

In vergelijking met het processtrafrecht omvat het materiële strafrecht de 'inhoud' van de aanklachten tegen beschuldigden. Elke aanklacht bestaat uit elementen, of de specifieke handelingen die nodig zijn om een misdrijf te plegen. Materieel recht vereist dat officieren van justitie boven alle redelijke twijfel bewijzen dat elk element van misdaad plaatsvond zoals beschuldigd om de verdachte van dat misdrijf te veroordelen. Om bijvoorbeeld een veroordeling te krijgen voor een beschuldiging van rijden op misdrijfniveau terwijl hij dronken is, moeten officieren van justitie de volgende inhoudelijke elementen van het misdrijf bewijzen:

De verdachte was in feite de persoon die het motorvoertuig bestuurde;
Het voertuig werd bestuurd op een openbare weg;
De beschuldigde was wettelijk bedwelmd tijdens het besturen van het voertuig; en
De beschuldigde had eerdere veroordelingen voor het rijden onder invloed.

Andere materiële staatswetten die bij het bovenstaande voorbeeld betrokken zijn, zijn onder meer:

Het maximaal toegestane percentage alcohol in het bloed van de verdachte op het moment van aanhouding; en
Het aantal eerdere veroordelingen voor rijden onder invloed.

Omdat zowel de procedurele als de materiële wetten kunnen verschillen per staat en soms per provincie, moeten personen die zijn belast met misdaden overleg plegen met een gecertificeerde strafrechtadvocaat die in hun rechtsgebied praktiseert.

Bronnen van materieel recht

In de Verenigde Staten komt het materiële recht van de nationale wetgevers en Common Law - wet gebaseerd op maatschappelijke gewoonten en gehandhaafd door de rechtbanken. Historisch gezien bestond Common Law uit een reeks statuten en jurisprudentie die Engeland en de Amerikaanse koloniën regeerde vóór de Amerikaanse revolutie.

In de 20e eeuw veranderden de materiële wetten en groeiden snel in aantal toen het congres en de staatswetgevers zich gingen bewegen om veel principes van het gemeen recht te verenigen en te moderniseren. Sinds de inwerkingtreding in 1952 is bijvoorbeeld het Uniform Commercial Code (UCC), dat commerciële transacties regelt, volledig of gedeeltelijk aangenomen door alle Amerikaanse staten ter vervanging van het gemeenschappelijk recht en verschillende staatswetten als de enige gezaghebbende bron van materieel handelsrecht.

Geesteswetenschappen