Het coöperatieve principe in gesprek

Bij gesprekanalyse is het coöperatieve principe de veronderstelling dat deelnemers aan een gesprek normaal gesproken proberen informatief, waarheidsgetrouw, relevant en duidelijk te zijn. Het concept werd geïntroduceerd door filosoof H. Paul Grice in zijn artikel "Logic and Conversation" uit 1975, waarin hij betoogde dat "talk exchanges" niet alleen een "opeenvolging van losgekoppelde opmerkingen" waren en niet rationeel zouden zijn als ze dat waren. Grice suggereerde in plaats daarvan dat een zinvolle dialoog wordt gekenmerkt door samenwerking. "Elke deelnemer herkent daarin tot op zekere hoogte een gemeenschappelijk doel of reeks doelen, of op zijn minst een wederzijds aanvaarde richting."

Belangrijkste afhaalrestaurants: Grice's Conversational Maxims

Grice breidde zijn coöperatieve principe uit met de vier volgende spreekwoorden, waarvan hij geloofde dat iedereen die zinvol, overtuigend gesprek wilde aangaan, zich moest houden:

• Aantal stuks: Zeg niet minder dan het gesprek vereist. Zeg niet meer dan het gesprek vereist.
• Kwaliteit: Zeg niet wat je denkt dat vals is. Zeg geen dingen waarvoor je geen bewijs hebt.
• Manier: Wees niet duister. Wees niet dubbelzinnig. Wees kort. Wees ordelijk.
• Relevantie: Wees relevant.

Opmerkingen over het coöperatieve principe

Hier zijn enkele gedachten over het coöperatieve principe uit enkele erkende bronnen over het onderwerp:

"We kunnen dan een globaal algemeen principe formuleren dat van deelnemers wordt verwacht (ceteris paribus) om te observeren, namelijk: Geef uw conversatiebijdrage zoals vereist, in het stadium waarin deze zich voordoet, door het geaccepteerde doel of de richting van de gesprekuitwisseling waarin u betrokken bent. Je zou dit het coöperatieve principe kunnen noemen. "
(Uit "Logica en conversatie" door H. Paul Grice)

"De som en inhoud van het coöperatieve principe zou op deze manier kunnen worden geformuleerd: doe wat nodig is om het doel van uw gesprek te bereiken; doe niets dat dat doel zal frustreren."
(Uit "Communicatie en referentie" door Aloysius Martinich)

"Mensen kunnen ongetwijfeld zweepslagen, langdradig, leugenachtig, arrogant, obscuur, dubbelzinnig, uitgebreid, onstuimig of off-topic zijn. Maar bij nader onderzoek zijn ze veel minder dan ze zouden kunnen zijn, gezien de mogelijkheden ... Omdat menselijke toehoorders kunnen rekenen op een zekere mate van naleving van de stelregels, ze kunnen tussen de regels lezen, onbedoelde dubbelzinnigheden wegnemen en de punten verbinden als ze luisteren en lezen. "
(Uit "The Stuff of Thought" door Steven Pinker)

Samenwerking versus Agreeableness

Volgens Istvan Kecskes, auteur van 'Intercultural Pragmatics', is er een onderscheid tussen coöperatieve communicatie en coöperatief zijn op sociaal niveau.Kecskes gelooft dat het Cooperative Principe niet gaat over "positief" of sociaal "soepel of aangenaam", maar het is eerder een vermoeden wanneer iemand spreekt, zij hebben de verwachting en de intentie om te communiceren. Evenzo verwachten ze dat de persoon met wie ze praten de inspanning vergemakkelijkt.

Dit is de reden waarom zelfs wanneer mensen vechten of het oneens zijn tot het punt dat degenen die betrokken zijn bij het gesprek minder dan aangenaam of coöperatief zijn, het Coöperatieve Principe het gesprek gaande houdt. "Zelfs als individuen agressief, egoïstisch, egoïstisch, enzovoort zijn," legt Kecskes uit, "en zich niet helemaal op de andere deelnemers van de interactie concentreren, kunnen ze helemaal niet met iemand anders hebben gesproken zonder te verwachten dat iets zou eruit komen, dat er enig resultaat zou zijn en dat de andere persoon / personen met hen bezig was / waren. " Kecskes stelt dat dit kernprincipe van intentie essentieel is voor communicatie.

Voorbeeld: Jack Reacher's telefoongesprek

"De operator antwoordde en ik vroeg om Shoemaker en ik werd overgeplaatst, misschien elders in het gebouw, of het land, of de wereld, en na een aantal klikken en gesis en enkele lange minuten van dode lucht kwam Shoemaker aan de lijn en zei 'Ja?'

"Dit is Jack Reacher," zei ik.

"'Waar ben jij?'

"'Heb je niet allerlei automatische machines om je dat te vertellen?'

"Ja," zei hij. "Je bent in Seattle, op een telefooncel bij de vismarkt. Maar we geven er de voorkeur aan als mensen zelf de informatie aanbieden. We merken dat het daaropvolgende gesprek beter verloopt. Omdat ze al samenwerken. Ze hebben geïnvesteerd. '

"Waarin?"

"Het gesprek.'

'' Hebben we een gesprek? '

"'Niet echt.'"
(Uit "Persoonlijk" door Lee Child.)

De lichtere kant van het coöperatieve principe

Sheldon Cooper: "Ik heb erover nagedacht en ik denk dat ik bereid zou zijn om een ​​huisdier te zijn voor een ras van superintelligente aliens."

Leonard Hofstadter: "Interessant."

Sheldon Cooper: "Vraag me waarom?"

Leonard Hofstadter: "Moet ik dat doen?"

Sheldon Cooper: "Natuurlijk. Zo ga je een gesprek vooruit."
(Uit een uitwisseling tussen Jim Parsons en Johnny Galecki, "The Financial Permeability" aflevering van De oerknaltheorie, 2009)

bronnen

• Grice, H. Paul. "Logica en gesprek." Syntaxis en semantiek, 1975. Herdrukt in "Studies in de manier van woorden. " Harvard University Press, 1989
• Martinich, Aloysius. "Communicatie en referentie."Walter de Gruyter, 1984
• Pinker, Steven. "Het spul van gedachte." Viking, 2007
• Kecskes, Istvan. "Interculturele pragmatiek." Oxford University Press, 2014