De zwarte Dood

De zwarte dood, ook bekend als de pest, was een pandemie die het grootste deel van Europa en grote delen van Azië trof van 1346 tot 1353 en die in slechts enkele korte jaren tussen 100 en 200 miljoen mensen vernietigde. Veroorzaakt door de bacterie Yersinia pestis, die vaak wordt gedragen door vlooien die op knaagdieren worden aangetroffen, was de pest een dodelijke ziekte die vaak symptomen met zich meebracht, zoals braken, met pus gevulde kookt en tumoren, en zwart gemaakte, dode huid.

De pest werd voor het eerst geïntroduceerd in Europa door de zee in 1347 nadat een schip terugkeerde van een reis over de Zwarte Zee met de hele bemanning ofwel dood, ziek of overwonnen met koorts en niet in staat om voedsel te eten. Vanwege de hoge overdrachtssnelheid, hetzij door direct contact met vlooien die de bacterie droegen, hetzij via ziekteverwekkers in de lucht, de levenskwaliteit in Europa in de 14e eeuw en de dichte populatie van stedelijke gebieden, kon de Zwarte Pest zich snel verspreiden en gedecimeerd tussen 30 en 60 procent van de totale bevolking van Europa.

De pest heeft in de 14e tot en met de 19e eeuw verschillende re-generaties over de hele wereld gemaakt, maar innovaties in de moderne geneeskunde, gecombineerd met hogere hygiënenormen en sterkere methoden voor ziektepreventie en epidemische uitbraak, hebben deze middeleeuwse ziekte vrijwel geëlimineerd van de planeet..

De vier belangrijkste soorten pest

Er waren veel manifestaties van de Zwarte Dood in Eurazië tijdens de 14e eeuw, maar vier belangrijke symptomatische vormen van de pest kwamen aan het front van historische archieven: de builenpest, de pneumatische pest, de septicemische pest en de enterische pest.

Een van de meest voorkomende symptomen van de ziekte, de grote met pus gevulde zwellingen, bubo's genoemd, geven het eerste type pest zijn naam, de  Builenpest Pest, en werd meestal veroorzaakt door vlooienbeten die zich met geïnfecteerd bloed vulden, die vervolgens zouden barsten en de ziekte verder verspreiden naar iedereen die in contact kwam met de geïnfecteerde pus.

Slachtoffers van de Pneumonische pest, aan de andere kant, had geen buboes maar leed aan ernstige pijn op de borst, zwaar zweten en opgehoest geïnfecteerd bloed, dat ziekteverwekkers in de lucht kon vrijgeven die iedereen in de buurt zouden infecteren. Vrijwel niemand overleefde de pneumonische vorm van de Black Death.

De derde manifestatie van de Zwarte Dood was bloedvergiftigend Pest, die zou optreden wanneer de besmetting de bloedbaan van het slachtoffer vergiftigde, waardoor het slachtoffer vrijwel onmiddellijk werd gedood voordat zich merkbare symptomen konden ontwikkelen. Een andere vorm, enteric Pest, viel het spijsverteringsstelsel van het slachtoffer aan, maar het doodde de patiënt ook te snel voor enige diagnose, vooral omdat middeleeuwse Europeanen hier niets van konden weten, omdat de oorzaken van pest pas in de late negentiende eeuw werden ontdekt.

Symptomen van zwarte pest

Deze besmettelijke ziekte veroorzaakte rillingen, pijn, braken en zelfs de dood onder de gezondste mensen in een kwestie van een paar dagen, en hangt af van welk type pest het slachtoffer kreeg van de bacillus germ Yerina pestis, symptomen varieerden van met pus gevulde bubo's tot bloed hoesten.

Voor degenen die lang genoeg leefden om symptomen te vertonen, hadden de meeste slachtoffers van de pest aanvankelijk hoofdpijn die snel veranderde in koude rillingen, koorts en uiteindelijk uitputting, en velen ervoeren ook misselijkheid, braken, rugpijn en pijn in hun armen en benen, zoals evenals algehele vermoeidheid en algemene lethargie.

Vaak verschenen zwellingen die bestonden uit harde, pijnlijke en brandende knobbels in de nek, onder de armen en op de binnenkant van de dijen. Al snel werden deze zwellingen zo groot als een sinaasappel en werden ze zwart, opengespleten en begonnen ze pus en bloed uit te lopen.

Knobbels en zwellingen zouden interne bloedingen veroorzaken, wat leidde tot bloed in de urine, bloed in de ontlasting en bloedplassen onder de huid, wat resulteerde in zwarte kookt en vlekken over het hele lichaam. Alles dat uit het lichaam kwam, rook walgelijk en mensen zouden vóór de dood veel pijn lijden, die zo snel kon komen als een week na het oplopen van de ziekte.

De overdracht van pest

Zoals hierboven vermeld, wordt de pest veroorzaakt door de bacillus kiem Yersinia pestis, die vaak wordt gedragen door de vlooien die op knaagdieren zoals ratten en eekhoorns leven en op een aantal verschillende manieren op mensen kunnen worden overgedragen, die elk een ander soort pest veroorzaken.

De meest voorkomende manier waarop de pest zich verspreidde in het 14e-eeuwse Europa was via vlooienbeten omdat vlooien zo'n onderdeel van het dagelijks leven waren dat niemand ze echt opmerkte totdat het te laat was. Deze vlooien, die door pest geïnfecteerd bloed van hun gastheren hadden ingenomen, probeerden vaak andere slachtoffers te voeden, waarbij steevast een deel van het geïnfecteerde bloed in de nieuwe gastheer werd geïnjecteerd, resulterend in de builenpest.

Nadat mensen de ziekte hadden opgelopen, verspreidde het zich verder door ziekteverwekkers in de lucht wanneer slachtoffers in nauwe delen van het gezonde leven zouden hoesten of ademen. Degenen die de ziekte hebben opgelopen door deze ziekteverwekkers, werden het slachtoffer van de longpest, waardoor hun longen bloedden en uiteindelijk een pijnlijke dood tot gevolg had.

De pest werd ook af en toe overgedragen door direct contact met een drager via open zweren of snijwonden, waardoor de ziekte rechtstreeks in de bloedbaan werd overgebracht. Dit zou kunnen leiden tot elke vorm van de pest behalve longontsteking, hoewel het waarschijnlijk is dat dergelijke incidenten meestal resulteerden in de septicemische variëteit. De septicemische en enterische vormen van de pest doodden de snelste van allemaal en waren waarschijnlijk verantwoordelijk voor de verhalen van mensen die naar bed gaan blijkbaar gezond en nooit wakker worden.