T Eenheid en taalkunde

Een T-eenheid is een maat in de taalkunde en verwijst naar een hoofdzin plus eventuele bijzinnen die eraan kunnen worden toegevoegd. Zoals gedefinieerd door Kellogg W. Hunt (1964), de T-eenheid, of minimale afsluitbare eenheid van taal, was bedoeld om de kleinste woordgroep te meten die als een grammaticale zin kon worden beschouwd, ongeacht hoe deze werd onderbroken. Onderzoek suggereert dat de lengte van een T-eenheid kan worden gebruikt als een index van syntactische complexiteit. In de jaren zeventig werd de T-eenheid een belangrijke meeteenheid in onderzoek naar het combineren van zinnen.

T Eenheidsanalyse

• "T-unit analyse, ontwikkeld door Hunt (1964) is uitgebreid gebruikt om de algehele syntactische complexiteit van zowel spraak- als schrijfvoorbeelden te meten (Gaies, 1980). De T-eenheid wordt gedefinieerd als bestaande uit een hoofdclausule plus alle ondergeschikte clausules en nonclausale structuren die eraan zijn bevestigd of erin zijn ingebed (Hunt, 1964). Hunt beweert dat de lengte van een T-eenheid parallel is aan de cognitieve ontwikkeling van een kind en dat de analyse van de T-eenheid een intuïtief bevredigende en stabiele index voor taalontwikkeling biedt. De populariteit van de T-eenheid is te danken aan het feit dat het een wereldwijde maatstaf is voor de taalontwikkeling buiten een bepaalde set gegevens en een zinvolle vergelijking mogelijk maakt tussen eerste en tweede taalverwerving ...
• "T-unit analyse is met succes gebruikt door Larsen-Freeman & Strom (1977) en Perkins (1980) als een objectieve maatregel om de kwaliteit van het schrijven van ESL-studenten te evalueren. T-unit-metingen die in deze studie zijn gebruikt, omvatten woorden per samenstelling, zinnen per samenstelling, T-eenheden per samenstelling, foutloze T-eenheden per samenstelling, woorden in foutvrije T-eenheden per samenstelling, T-eenheid lengte, en verhouding van fouten versus T-eenheden per samenstelling. " (Anam Govardhan, "Indian Versus American Students 'Writing in English." Dialecten, Engels, Creools en Onderwijs, ed. door Shondel J. Nero. Lawrence Erlbaum, 2006)
• "Naar analogie met de manier waarop modificatoren in zinnen werken, denkt [Francis] Christensen aan ondergeschikte T-units zoals het modificeren van de meer algemene T-eenheid die hen semantisch omvat. Het punt kan worden geïllustreerd door de volgende zin van William Faulkner's:

Joads lippen strekten zich even over zijn lange tanden en hij likte zijn lippen, als een hond, twee likjes, een in elke richting vanuit het midden.

• 'Zoals een hond' modificeert 'likte zijn lippen', een relatief algemene beschrijving die verschillende andere soorten liplikken zou kunnen omvatten. Op dezelfde manier begint 'twee likjes' uit te leggen hoe een hond zijn lippen likt, vandaar specifieker dan 'als een hond'. En 'één in elke richting vanuit het midden' verklaart 'twee likken' nog specifieker. "(Richard M. Coe, Op weg naar een grammatica van passages. Zuid Illinois Univ. Press, 1988)

T-eenheden en geordende ontwikkeling

• 'Omdat jonge kinderen de neiging hebben om korte hoofdzinnen te verbinden met' en ', gebruiken ze relatief weinig woorden /T-unit. Maar naarmate ze volwassen worden, beginnen ze een reeks appositieven, voorzetselzinnen en afhankelijke clausules te gebruiken die het aantal woorden / T-eenheden vergroten. In daaropvolgend werk toonde Hunt (1977) aan dat er een ontwikkelingsvolgorde is waarin studenten het vermogen ontwikkelen om soorten inbedding uit te voeren. Andere onderzoekers (bijv. O'Donnell, Griffin & Norris, 1967) gebruikten de meeteenheid van Hunt om overtuigend aan te tonen dat de verhouding woorden / T-eenheden in zowel mondeling als schriftelijk discours toenam naarmate de schrijvers volwassen werden. "(Thomas Newkirk," The Learner Ontwikkelt: de middelbare schooljaren. " Handbook of Research on Teaching the English Language Arts, 2e editie, ed. door James Flood et al. Lawrence Erlbaum, 2003)