Socratische dialoog (argumentatie)

In retoriek, Socratische dialoog is een argument (of reeks argumenten) die de vraag-en-antwoordmethode gebruikt die Socrates in Plato gebruikt Dialogues. Ook gekend als Platonische dialoog.

Susan Koba en Anne Tweed beschrijven de Socratische dialoog als "het gesprek dat voortkomt uit de Socratische methode, een discussieproces waarin een facilitator onafhankelijk, reflectief en kritisch denken bevordert "(Moeilijk te onderwijzen biologieconcepten, 2009).

Voorbeelden en observaties

• "De 'Socratische dialoog' of de 'Platonische dialoog'begint meestal met Socrates die onwetendheid over het onderwerp beweert. Hij stelt vragen aan de andere personages, met als resultaat een beter begrip van het onderwerp. De dialogen zijn meestal vernoemd naar de sleutelpersoon die door Socrates is ondervraagd, zoals in Protagoras waar deze beroemde sofist wordt ondervraagd over zijn opvattingen over retoriek. De dialoog heeft duidelijke relaties met zowel dramatische vorm als argumentatie. In de dialogen spreken de personages niet alleen op hun eigen manier, maar ook op hun manier van spreken. Lane Cooper wijst op vier elementen van de dialogen: de plot of beweging van het gesprek, de agenten in hun morele aspect (ethos), de redenering van de agenten (dianoia), en hun stijl of dictie (lexis).
  "De dialogen zijn ook een vorm van 'dialectisch' redeneren, een tak van logica die zich concentreert op redeneren in filosofische zaken waar absolute zekerheid onbereikbaar kan zijn maar waar waarheid met een grote waarschijnlijkheid wordt nagestreefd." (James J. Murphy en Richard A. Katula, Een synoptische geschiedenis van klassieke retoriek. Lawrence Erlbaum, 2003)
• De socratische methode in het bedrijfsleven
  "[S] hij kon zien dat hij het probeerde onderwijzen de andere mannen, om hen over te halen en over te halen om op een nieuwe manier naar de activiteiten van de fabriek te kijken. Het zou hem verbazen als het hem werd verteld, maar hij gebruikte de Socratische methode: hij spoorde de andere directeuren en de middelmanagers en zelfs de voormannen aan om de problemen zelf te identificeren en om door hun eigen redenering de oplossingen te vinden die hij zelf al had bepaald. Het was zo behendig gedaan dat ze soms haar bewondering moest temperen door zichzelf eraan te herinneren dat het allemaal werd geleid door het winstoogmerk ... "(David Lodge, Goed werk. Viking, 1988)

The Socratic Method, volgens H.F. Ellis

Wat is het argument van de Idealistische School voor Wijsbegeerte tegen het absolute bestaan ​​of uiterlijkheid van de ervaringsobjecten? Een dergelijke vraag kan het beste worden beantwoord door de Socratische methode, een bewonderenswaardige regeling waarbij je jezelf 'filosoof' en je tegenstander noemt, die geen eigen wil heeft, 'man in de straat' of 'thrasymachus'. Het argument gaat dan zo verder.

Filosoof: Ik veronderstel dat je het ermee eens zult zijn dat het Begrip, door dezelfde bewerkingen waarbij het in concepties, door middel van analytische eenheid, de logische vorm van een oordeel voortbracht, door middel van de synthetische eenheid van het veelvoud in intuïtie een transcendentaal introduceert inhoud in zijn voorstellingen, op grond waarvan ze zuivere concepties van het begrip worden genoemd?

Thrasymachus: Ja, ik ben het ermee eens.

Filosoof: En verder, is het niet waar dat de geest in sommige gevallen geen onderscheid maakt tussen werkelijk en louter potentieel bestaan?

Thrasymachus: Het is waar.

Filosoof: Dan is S is P moet waar zijn van alle voorspellende oordelen?

Thrasymachus: Zeker.

Filosoof: En A is niet -A?

Thrasymachus: Het is niet.

Filosoof: Zodat elk oordeel ook kan worden genomen intensief of uitgebreid

Thrasymachus: ongetwijfeld.

Filosoof: En dit gebeurt door de activiteit van de apperceptieve eenheid van zelfbewustzijn, soms cognitie genoemd?

Thrasymachus: ontegenzeggelijk.

Filosoof: Die de verschijnselen van het zintuigverdeelstuk schikt in overeenstemming met de principes van een primitieve synthese?

Thrasymachus: ontegenzeglijk.

Filosoof: En deze principes zijn de categorieën?

Thrasymachus: Ja!

Filosoof: Het universele is dus echt en zelfbestaand, en het bijzondere alleen een eigenschap van het begrip. Dus uiteindelijk blijkt uw mening samen te vallen met de mijne, en we zijn het ermee eens dat er geen is a priori noodzaak voor het voortbestaan ​​van niet-waargenomen verschijnselen?

Thrasymachus: Nee. Mijn mening is dat je veel balderdash aan het praten bent en opgesloten moet worden. Heb ik geen gelijk?

Filosoof: Ik veronderstel dat je dat bent.

Het zal worden opgemerkt dat de Socratische methode niet onfeilbaar is, vooral als het gaat om Thrasymachus.
(Humphry Francis Ellis, Dus dit is wetenschap! Methuen, 1932)

Voorbeeld van een socratische dialoog: Fragment uit Gorgias

Socrates: Ik zie aan de paar woorden die Polus heeft uitgesproken dat hij meer aandacht heeft besteed aan de kunst die retoriek wordt genoemd dan aan dialectiek.

Polus: Waarom zeg je dat, Socrates?

Socrates: Omdat, Polus, toen Chaerephon je vroeg wat de kunst was die Gorgias weet, je het prees alsof je iemand antwoordde die er een fout in vond, maar je zei nooit wat de kunst was.

Polus: Wel, ik heb niet gezegd dat het de edelste kunst was?

Socrates: Ja, inderdaad, maar dat was geen antwoord op de vraag: niemand vroeg wat de kwaliteit was, maar wat de aard was, van de kunst, en met welke naam we Gorgias moesten beschrijven. En ik smeek je nog steeds kort en duidelijk, terwijl je Chaerephon antwoordde toen hij je in eerste instantie vroeg om te zeggen wat deze kunst is en wat we Gorgias zouden moeten noemen: Of liever, Gorgias, laat me me tot je wenden en de dezelfde vraag, hoe moeten we u noemen, en wat is de kunst die u beweert?

Gorgias: Retoriek, Socrates, is mijn kunst.

Socrates: Dan moet ik je een retoricus noemen?

Gorgias: Ja, Socrates, en ook een goede, als je me datgene zou noemen dat, in de Homerische taal, "Ik roem mezelf te zijn."

Socrates: Ik zou dit willen doen.

Gorgias: Bid dan.

Socrates: En moeten we zeggen dat je in staat bent om andere mannen retorici te maken?

Gorgias: Ja, dat is precies wat ik beloof om ze te maken, niet alleen in Athene, maar op alle plaatsen.

Socrates: En blijf je vragen stellen en beantwoorden, Gorgias, zoals we nu doen en de andere manier van spreken die Polus probeerde te gebruiken voor een andere gelegenheid? Wil je je belofte nakomen en antwoord geven op de vragen die van je worden gesteld??

Gorgias: Sommige antwoorden, Socrates, zijn langer noodzakelijk; maar ik zal mijn best doen om ze zo kort mogelijk te maken; voor een deel van mijn beroep is dat ik zo kort kan zijn als iemand.

Socrates: Dat is wat gewenst is, Gorgias; laat nu de kortere methode zien, en de langere op een ander moment.

Gorgias: Wel, dat zal ik doen; en je zult zeker zeggen dat je nog nooit iemand een woord hebt horen gebruiken.

Socrates: Heel goed dan; als u beweert een retoricus te zijn en een maker van retorici, laat me u vragen, wat betreft retoriek: ik zou kunnen vragen met betrekking tot weven en u zou antwoorden (zou u dat niet doen), met het maken van kleding?

Gorgias: Ja.

Socrates: En muziek houdt zich bezig met de compositie van melodieën?

Gorgias: Het is.

Socrates: Hier, Gorgias, ik bewonder de overtuigende beknoptheid van je antwoorden.

Gorgias: Ja, Socrates, daar denk ik zelf wel goed in.

Socrates: Ik ben blij om dat te horen; antwoord mij op dezelfde manier over retoriek: met wat retoriek betreft?

Gorgias: Met discours.

Socrates: Wat voor soort verhandeling, Gorgias - een dergelijke verhandeling die de zieken zou leren onder welke behandeling ze misschien beter zouden worden?

Gorgias: Nee.

Socrates: Dan behandelt retoriek niet alle soorten verhandelingen?

Gorgias: Zeker niet.

Socrates: En toch maakt retoriek mannen in staat om te spreken?

Gorgias: Ja.

Socrates: En om dat te begrijpen waarover ze spreken?

Gorgias: Natuurlijk…

Socrates: Kom dan en laat ons zien wat we echt bedoelen met retoriek; want ik weet nog niet wat mijn eigen betekenis is. Als de vergadering bijeenkomt om een ​​arts, een scheepsbouwer of een andere ambachtsman te kiezen, wordt de retoricus dan in de raad gebracht? Natuurlijk niet. Want bij elke verkiezing zou hij moeten worden gekozen die het meest bekwaam is; en nogmaals, wanneer muren moeten worden gebouwd of havens of dokken moeten worden gebouwd, zal niet de retoricus, maar de meester-arbeider adviseren; of wanneer generaals moeten worden gekozen en een volgorde van strijd moet worden geregeld, of een voorstel moet worden aangenomen, dan zal het leger adviseren en niet de retorici: wat zeg je, Gorgias? Omdat je beweert retoricus en maker van retorici te zijn, kan ik niet beter dan de aard van je kunst van je leren. En hier kan ik u verzekeren dat ik zowel uw interesse als mijn eigen interesse heb. Hoogstwaarschijnlijk zal een of andere van de aanwezige jonge mannen misschien je leerling willen worden, en in feite zie ik sommige, en heel veel ook, die deze wens hebben, maar ze zouden te bescheiden zijn om je te ondervragen. En daarom, als je door mij wordt ondervraagd, zou ik je willen voorstellen dat je door hen wordt ondervraagd. "Wat heeft het voor zin om naar je toe te komen, Gorgias?" zullen ze zeggen. "Over wat gaat u ons leren de staat te adviseren? - alleen over de rechtvaardigen en onrechtvaardigen, of over die andere dingen die Socrates zojuist heeft genoemd?" Hoe ga je ze beantwoorden?

Gorgias: Ik hou van je manier om ons verder te leiden, Socrates, en ik zal proberen je de hele aard van retoriek te onthullen.
(uit deel 1 van Gorgias door Plato, c. 380 v.Chr. Vertaald door Benjamin Jowett)

"Gorgias toont ons dat puur Socratische dialoog is inderdaad 'nergens of op elk moment mogelijk' door ons de structurele, materiële en existentiële realiteit van macht te tonen die de wederzijds voordelige zoektocht naar waarheid onmogelijk maakt. "(Christopher Rocco, Tragedie en verlichting: Atheense politieke gedachte en de dilemma's van de moderniteit. University of California Press, 1997)

The Lighter Side of Socratic Dialogues: Socrates and His Publicist, Jackie

"Tijdens de lunch uitte Socrates zijn twijfels.
"'Moet ik dit allemaal doen?' vroeg hij. 'Ik bedoel, is het niet-onderzochte leven zelfs de moeite waard ...'
"'Ben je serieus?' onderbrak Jackie. 'Wil je een sterrenfilosoof worden of wil je terug naar de wachttafels?'
"Jackie was een van de weinige mensen die echt wist hoe ze Socrates moest behandelen, meestal door hem af te sluiten en zijn vragen te beantwoorden met een eigen vraag. En zoals altijd wist ze Socrates ervan te overtuigen dat ze gelijk had en voorkomen dat ze ontslagen werd Socrates luisterde naar haar, betaalde vervolgens voor beide lunches en ging meteen weer aan het werk.
"Het was kort na die noodlottige lunch dat de terugslag begon. De voortdurende vragen van Socrates waren voor veel van de Griekse elite ondraaglijk geworden. Toch, zoals zijn publicist had beloofd, was hij een merk geworden. Imitators in heel Athene oefenden nu het nieuwe Socratische methode. Meer en meer jonge mensen stelden elkaar vragen en deden het met de gepatenteerde slimme toon van Socrates.
"Een paar dagen later werd Socrates voor de rechter gebracht en beschuldigd van het corrumperen van de jeugd."
(Demetri Marti, "Socrates's publicist." Dit is een boek. Grand Central, 2011)