Slash and Burn Agriculture verklaard

Slash and burn-landbouw is het proces van het kappen van de vegetatie in een bepaald stuk land, het in brand steken van het resterende gebladerte en het gebruik van de as om voedingsstoffen aan de grond te geven voor het gebruik van het planten van voedselgewassen.

Het opgeruimde gebied na schuine strepen en brandwonden, ook wel bekend als 'swidden', wordt relatief kort gebruikt en vervolgens langere tijd met rust gelaten zodat de vegetatie weer kan groeien. Om deze reden staat dit type landbouw ook bekend als verschuivende teelt.

Stappen om te slaan en te verbranden

Over het algemeen worden de volgende stappen genomen in slash and burn-landbouw:

Bereid het veld voor door vegetatie te kappen; planten die voedsel of hout leveren, kunnen blijven staan.
De neergehaalde vegetatie mag drogen tot vlak voor het meest regenachtige deel van het jaar om een effectieve verbranding te garanderen.
Het perceel wordt verbrand om vegetatie te verwijderen, ongedierte weg te jagen en een uitbarsting van voedingsstoffen te geven voor planten.
Het planten gebeurt direct in de as die overblijft na de verbranding.

Teelt (de voorbereiding van land voor het planten van gewassen) op het perceel gebeurt gedurende een paar jaar totdat de vruchtbaarheid van het voorheen verbrande land is verminderd. Het perceel wordt langer alleen gelaten dan het werd gecultiveerd, soms tot 10 of meer jaren, om wilde vegetatie op het perceel te laten groeien. Wanneer de vegetatie weer is gegroeid, kan het slash- en brandproces worden herhaald.

Geografie van Slash and Burn Agriculture

Slash and burn-landbouw wordt meestal toegepast op plaatsen waar open land voor landbouw niet gemakkelijk beschikbaar is vanwege de dichte vegetatie. Deze regio's omvatten Midden-Afrika, Noord-Zuid-Amerika en Zuidoost-Azië. Dergelijke landbouw vindt meestal plaats in graslanden en regenwouden.

Slash and burn is een landbouwmethode die voornamelijk wordt gebruikt door tribale gemeenschappen voor zelfvoorzienende landbouw (landbouw om te overleven). Mensen hebben deze methode ongeveer 12.000 jaar beoefend, sinds de overgang die bekend staat als de Neolithische revolutie - de tijd waarin mensen stopten met jagen en verzamelen en begonnen te blijven zitten en gewassen te verbouwen. Tegenwoordig gebruiken tussen de 200 en 500 miljoen mensen slash en verbranden de landbouw, ongeveer 7% van de wereldbevolking.

Wanneer het op de juiste manier wordt gedaan, levert de landbouw door middel van snijden en verbranden een bron van voedsel en inkomsten op. Slash and burn stelt mensen in staat om te kweken op plaatsen waar dit meestal niet mogelijk is vanwege dichte vegetatie, onvruchtbaarheid van de bodem, laag gehalte aan voedingsstoffen in de bodem, oncontroleerbare plagen of andere redenen.

Negatieve aspecten van Slash en Burn

Veel critici beweren dat het scheuren en verbranden van de landbouw bijdraagt aan een aantal hardnekkige milieuproblemen. Ze bevatten:

Ontbossing: Bij beoefening door grote populaties, of wanneer velden onvoldoende tijd krijgen om vegetatie terug te groeien, is er een tijdelijk of permanent verlies van bosbedekking.
Erosie: Wanneer velden snel achter elkaar worden gesneden, verbrand en geteeld naast elkaar, gaan wortels en tijdelijke wateropslagen verloren en kunnen ze niet voorkomen dat voedingsstoffen het gebied permanent verlaten.
Verlies van voedingsstoffen: Om dezelfde redenen kunnen velden geleidelijk de vruchtbaarheid verliezen die ze ooit hadden. Het resultaat kan woestijnvorming zijn, een situatie waarin land onvruchtbaar wordt en niet in staat is om de groei van welke aard dan ook te ondersteunen.
Verlies van biodiversiteit: Wanneer percelen land worden opgeruimd, worden de verschillende planten en dieren die daar leefden weggevaagd. Als een bepaald gebied het enige is dat een bepaalde soort bevat, kan snijden en branden resulteren in uitsterven voor die soort. Omdat het scheuren en verbranden van de landbouw vaak wordt toegepast in tropische regio's waar de biodiversiteit extreem hoog is, kunnen bedreiging en uitsterven worden vergroot.

De negatieve aspecten hierboven zijn met elkaar verbonden, en wanneer het ene gebeurt, gebeurt het andere meestal ook. Deze problemen kunnen ontstaan door onverantwoorde praktijken van schuine en brandende landbouw door een groot aantal mensen. Kennis van het ecosysteem van het gebied en agrarische vaardigheden kunnen manieren bieden om schuine en duurzame landbouw op restauratieve, duurzame manieren te beoefenen.

Geesteswetenschappen