Romantiek door de eeuwen heen

Waar zouden we zijn zonder romantiek? Hoe waren verkering en huwelijken voor onze verre voorouders? Beginnend met de erkenning door de oude Grieken van de noodzaak om meer dan één soort liefde te beschrijven, het woord uitvinden eros om vleselijke liefde te beschrijven, en met open mond om een ​​spirituele liefde te betekenen, maak een wandeling terug door het romantische erfgoed met deze tijdlijn van romantische gebruiken, datingrituelen en tokens van liefde.

Oude verkering

In de oudheid waren veel van de eerste huwelijken door gevangenneming, niet door keuze - toen er een tekort aan huwbare vrouwen was, plunderden mannen andere dorpen voor vrouwen. Vaak kwam de stam waarvan een krijger een bruid stal op zoek naar haar, en het was noodzakelijk voor de krijger en zijn nieuwe vrouw om zich te verbergen om te voorkomen dat ze ontdekt zouden worden. Volgens een oud Frans gebruik dronk het paar, toen de maan door alle fasen ging, een brouwsel genaamd metheglin, dat was gemaakt van honing. Vandaar dat we het woord krijgen, huwelijksreis. Geschikte huwelijken waren de norm, voornamelijk zakelijke relaties ontstaan ​​uit het verlangen en / of de behoefte aan eigendom, monetaire of politieke allianties.

Middeleeuwse ridderlijkheid

Van het kopen van een vrouwendiner tot het openen van een deur voor haar, veel van de courting-rituelen van vandaag zijn geworteld in middeleeuwse ridderlijkheid. Tijdens de middeleeuwen ontstond het belang van liefde in een relatie als een reactie op gearrangeerde huwelijken, maar werd nog steeds niet als een vereiste beschouwd in huwelijkszaken. De vrijers streelden hun voorgenomen met serenades en bloemrijke poëzie, het volgen van verliefde karakters op het podium en in vers. Kuisheid en eer waren hoog aangeschreven deugden. In 1228 wordt door velen gezegd dat vrouwen voor het eerst het recht kregen om een ​​huwelijk in Schotland voor te stellen, een wettelijk recht dat zich daarna langzaam over Europa verspreidde. Een aantal historici hebben er echter op gewezen dat dit veronderstelde statuut van het schrikkeljaarvoorstel nooit heeft plaatsgevonden, en in plaats daarvan zijn benen kreeg als een romantisch idee verspreid in de pers. 

Victoriaanse formaliteit

Tijdens het Victoriaanse tijdperk (1837-1901) werd romantische liefde gezien als de primaire vereiste voor huwelijk en vrijen werd nog formeler - bijna een kunstvorm onder de hogere klassen. Een geïnteresseerde heer kon niet zomaar naar een jongedame lopen en een gesprek beginnen. Zelfs nadat het werd geïntroduceerd, duurde het nog enige tijd voordat het geschikt werd geacht voor een man om met een dame te praten of om een ​​paar samen te zien. Als ze eenmaal formeel waren geïntroduceerd, zou de heer de kaart aan haar presenteren als hij de dame naar huis wilde begeleiden. Aan het einde van de avond zou de dame haar opties bekijken en kiezen wie haar escort zou zijn. Ze zou de gelukkige heer op de hoogte brengen door hem haar eigen kaart te geven met het verzoek haar naar huis te begeleiden. Bijna alle hofpartijen vonden plaats in het huis van het meisje, onder het oog van waakzame ouders. Als het hof vorderde, zou het paar naar de veranda kunnen gaan. Geslagen paren zagen elkaar zelden zonder de aanwezigheid van een chaperone, en huwelijkvoorstellen werden vaak geschreven.

Courtship Customs & Tokens of Love

• Sommige van de Noordse landen hebben verkeringseisen met messen. Toen bijvoorbeeld in Finland een meisje volwassen werd, liet haar vader weten dat ze beschikbaar was voor het huwelijk. Het meisje droeg een lege schede aan haar gordel. Als een aanbidder van het meisje hield, stopte hij een puukko-mes in de schede, die het meisje zou houden als ze in hem geïnteresseerd was.
• De gewoonte van bundelen, die in veel delen van de 16e en 17e eeuw in Europa en Amerika werd gevonden, maakte het voor koppels mogelijk om een ​​bed te delen, volledig gekleed, en vaak met een "bundelplank" ertussen of een afdekking die over de benen van het meisje was gebonden. Het idee was om het paar te laten praten en elkaar te leren kennen, maar in de veilige (en warme) grenzen van het huis van het meisje.
• Daterend uit het 17e-eeuwse Wales, sierlijk gesneden lepels, bekend als lovespoons, werden traditioneel gemaakt van een enkel stuk hout door een aanbidder om zijn genegenheid aan zijn geliefde te tonen. De decoratieve gravures hebben verschillende betekenissen - van een anker met de betekenis "Ik wil me vestigen" tot een ingewikkelde wijnstok met de betekenis "liefde groeit".
• De ridderlijke heren in Engeland stuurden vaak een paar handschoenen naar hun ware liefdes. Als de vrouw zondag de handschoenen naar de kerk droeg, betekende dit dat ze het voorstel accepteerde.
• In sommige delen van het 18e-eeuwse Europa werd een koekje of een klein brood over het hoofd van de bruid gebroken toen ze uit de kerk tevoorschijn kwam. Ongehuwde gasten krabbelden naar de stukken, die ze vervolgens onder hun kussens legden om dromen te brengen van degene met wie ze ooit zouden trouwen. Aangenomen wordt dat dit gebruik de voorloper is van de bruidstaart.
• Veel culturen over de hele wereld erkennen het idee van het huwelijk als de "banden die binden". In sommige Afrikaanse culturen worden lange grassen aan elkaar gevlochten en gebruikt om de handen van de bruidegom en de bruid aan elkaar te binden om hun vereniging te symboliseren. Delicaat touw wordt gebruikt in de hindoe-vedische huwelijksceremonie om een ​​van de handen van de bruid te binden aan een van de handen van de bruidegom. In Mexico is het gebruikelijk om een ​​ceremonieel touw losjes om de nek van de bruid en bruidegom te plaatsen om ze aan elkaar te "binden"..