Roe v. Wade

Elk jaar neemt het Hooggerechtshof meer dan honderd beslissingen die gevolgen hebben voor de levens van Amerikanen, maar weinigen zijn zo controversieel geweest als de Roe v. Wade beslissing aangekondigd op 22 januari 1973. De zaak betrof het recht van vrouwen om een ​​abortus te vragen, wat grotendeels verboden was volgens de Texas state law waar de zaak ontstond in 1970. Het Hooggerechtshof oordeelde uiteindelijk in een 7 tot 2 stemmen dat het recht van een vrouw abortus aanvragen wordt beschermd door de 9e en 14e amendementen. Deze beslissing maakte echter geen einde aan de vurige ethische debatten over dit verhitte onderwerp die tot op de dag van vandaag voortduren.

De oorsprong van de zaak

De zaak begon in 1970, toen Norma McCorvey (onder de naam Jane Roe) de staat Texas, vertegenwoordigd door Dallas District Attorney Henry Wade, klaagde over de staatswet van Texas die abortus verbood, behalve in gevallen van levensbedreigende omstandigheden..

McCorvey was ongehuwd, zwanger van haar derde kind en zocht abortus. Ze beweerde aanvankelijk dat ze was verkracht, maar moest deze claim staken vanwege het ontbreken van een politierapport. McCorvey nam vervolgens contact op met advocaten Sarah Weddington en Linda Coffee, die haar zaak tegen de staat inleiden. Weddington zou uiteindelijk dienen als de belangrijkste advocaat door het resulterende beroepsproces.

Rechtbank uitspraak

De zaak werd voor het eerst behandeld in de rechtbank van Noord-Texas, waar McCorvey een inwoner van Dallas County was. De rechtszaak, die werd aangespannen in maart 1970, ging vergezeld van een metgezelzaak ingediend door een echtpaar geïdentificeerd als John en Mary Doe. The Does beweerde dat de geestelijke gezondheid van Mary Doe zwangerschap en anticonceptiepillen tot een ongewenste situatie maakte en dat ze het recht wilden hebben om een ​​zwangerschap veilig te beëindigen als deze zich zou voordoen.

Een arts, James Hallford, nam ook deel aan de procedure namens McCorvey en beweerde dat hij het recht verdiende om de abortusprocedure uit te voeren indien zijn patiënt daarom vroeg.

Abortus was sinds 1854 officieel verboden in de staat Texas. McCorvey en haar mede-eisers voerden aan dat dit verbod de rechten schond die hun in de eerste, vierde, vijfde, negende en veertiende amendementen waren verleend. De advocaten hoopten dat de rechtbank onder ten minste een van die gebieden verdienste zou vinden bij het nemen van een beslissing.

Het panel met drie rechters bij de rechtbank hoorde de getuigenis en oordeelde voor het recht van McCorvey om een ​​abortus te vragen en het recht van Dr. Hallford om er een uit te voeren. (De rechtbank oordeelde dat het gebrek aan huidige zwangerschap van Does niet de verdienste had om een ​​rechtszaak aan te spannen.)

De rechtbank oordeelde dat de abortuswetten van Texas het recht op privacy schonden zoals bedoeld in het negende amendement en uitgebreid tot de staten via de clausule van het "juiste proces" van het veertiende amendement.

De rechtbank oordeelde ook dat de abortuswetten van Texas nietig moesten worden verklaard, zowel omdat ze inbreuk maakten op de Negende en Veertiende Amendementen als omdat ze extreem vaag waren. Hoewel de rechtbank bereid was de abortuswetgeving in Texas ongeldig te verklaren, was ze niet bereid om een ​​voorlopige voorziening te bieden, waardoor de handhaving van de abortuswetgeving zou worden gestopt.

Beroep bij de Hoge Raad

Alle eisers (Roe, Does en Hallford) en de gedaagde (Wade, namens Texas) gingen in hoger beroep bij de Court of Appeals van de Verenigde Staten voor het Vijfde Circuit. De eisers betwijfelden de weigering van de rechtbank om een ​​bevel te geven. De beklaagde protesteerde tegen de oorspronkelijke beslissing van de lagere rechtbank. Vanwege de urgentie van de zaak verzocht Roe om de zaak te versnellen naar het Amerikaanse Hooggerechtshof.

Roe v. Wade werd voor het eerst gehoord voor het Hooggerechtshof op 13 december 1971, een termijn nadat Roe verzocht om de zaak te behandelen. De belangrijkste reden voor de vertraging was dat het Hof zich bezig hield met andere zaken over gerechtelijke jurisdictie en abortusstatuten die volgens hen van invloed zouden zijn op de uitkomst van Roe v. Wade. Herschikking van het Hooggerechtshof tijdens Roe v. Wade's eerste argumenten, gecombineerd met besluiteloosheid over de grondgedachte achter het neerhalen van de Texas-wet, brachten het Hooggerechtshof ertoe het zeldzame verzoek om de zaak te herroepen de volgende termijn.

De zaak werd op 11 oktober 1972 overgedragen. Op 22 januari 1973 werd een besluit aangekondigd dat Roe begunstigde en de abortusstatuten van Texas schrapte op basis van de impliciete recht van privacy op het negende amendement op de clausule van het veertiende amendement. Deze analyse stond het Negende Amendement toe om op staatswet te worden toegepast, aangezien de eerste tien amendementen aanvankelijk alleen op de federale overheid van toepassing waren. Het veertiende amendement werd geïnterpreteerd om selectief delen van de Bill of Rights voor de staten op te nemen, vandaar de beslissing in Roe v. Wade.

Zeven van de Justices stemden voor Roe en twee waren tegen. Justice Byron White en toekomstige opperrechter William Rehnquist waren de leden van het Supreme Court die in tegenstemmen. Justice Harry Blackmun schreef de meerderheid en werd ondersteund door Chief Justice Warren Burger en Justices William Douglas, William Brennan, Potter Stewart, Thurgood Marshall en Lewis Powell.

Het Hof bevestigde ook de uitspraak van de lagere rechtbank dat de Does geen rechtvaardiging had om hun rechtszaak aan te spannen en zij vernietigden de uitspraak van de lagere rechtbank in het voordeel van Dr..

Nasleep van Roe

De eerste uitkomst van Roe v. Wade was dat staten abortus tijdens het eerste trimester, gedefinieerd als de eerste drie maanden van de zwangerschap, niet konden beperken. Het Hooggerechtshof verklaarde dat zij van mening waren dat staten enkele beperkingen konden toepassen met betrekking tot abortussen in het tweede trimester en dat de staten abortussen tijdens het derde trimester konden verbieden.

Sindsdien zijn er talloze zaken voor het Hooggerechtshof bepleit Roe v. Wade in een poging om de wettigheid van abortus en de wetten die deze praktijk reguleren verder te definiëren. Ondanks de verdere definities van abortussen, implementeren sommige staten nog steeds regelmatig wetten die proberen abortus in hun staten verder te beperken..

Tal van pro-keuze- en pro-life-groepen voeren deze kwestie ook dagelijks in het hele land aan.

De veranderende standpunten van Norma McCorvey

Vanwege de timing van de zaak en het pad naar het Hooggerechtshof beviel McCorvey uiteindelijk van het kind wiens zwangerschap de zaak inspireerde. Het kind werd opgegeven ter adoptie.

Tegenwoordig is McCorvey een groot voorstander van abortus. Ze spreekt vaak namens pro-life groepen en in 2004 heeft ze een rechtszaak aangespannen waarin ze de oorspronkelijke bevindingen in Roe v. Wade worden vernietigd. De zaak, bekend als McCorvey v. Hill, werd bepaald zonder verdienste en de oorspronkelijke beslissing in Roe v. Wade het staat nog open.