Citaten uit Leo Tolstoy's Classic 'Anna Karenina'
Share
"Anna Karenina" wordt al lang beschouwd als een van de grootste werken in de wereldliteratuur. Voor het eerst gepubliceerd in 1877, werd de Russische klassieker geïnspireerd door een tragisch incident waarvan auteur Leo Tolstoy getuige was. De lange roman omvat een breed scala aan onderwerpen, waaronder liefde, ontrouw en dood.
Leer de thema's beter kennen met de volgende citaten, of bezoek "Anna Karenina" opnieuw als je de roman al hebt gelezen maar nog niet zo lang hebt gedaan. Deze uitgebreide roman is verdeeld in verschillende boeken.
Fragmenten uit boek 1
Boek 1, hoofdstuk 1
"Gelukkige gezinnen lijken allemaal op elkaar; elk ongelukkig gezin is op zijn eigen manier ongelukkig."
Boek 1, hoofdstuk 9
"De plaats waar [Kitty] stond leek hem een heilig heiligdom, ongenaakbaar, en er was een moment dat hij zich bijna terugtrok, zo overweldigd was hij van angst. Hij moest zich inspannen om zichzelf te beheersen en zichzelf eraan te herinneren dat allerlei mensen bewogen om haar heen, en dat hij daar ook zou komen om te skaten. Hij liep lange tijd naar beneden om haar niet als naar de zon te zien, maar haar te zien, zoals iemand de zon doet, zonder te kijken. "
Boek 1, hoofdstuk 12
"De Franse mode - van de ouders die de toekomst van hun kinderen regelen - werd niet geaccepteerd; het werd veroordeeld. De Engelse mode van de volledige onafhankelijkheid van meisjes werd ook niet geaccepteerd, en niet mogelijk in de Russische samenleving. De Russische mode van matchmaking door de officier van intermediaire personen werd om de een of andere reden beschamend geacht; het werd door iedereen belachelijk gemaakt en door de prinses zelf. Maar hoe meisjes moesten trouwen en hoe ouders met hen moesten trouwen, wist niemand. '
Boek 1, hoofdstuk 15
"Ik zie een man die serieuze bedoelingen heeft, dat is Levin; en ik zie een pauw, zoals deze veerkop, die zichzelf alleen maar amuseert."
Boek 1, hoofdstuk 18
"En zodra haar broer haar had bereikt, sloeg [Anna] haar linkerarm om zijn nek en trok hem snel naar haar toe en kuste hem warm, met een gebaar dat Vronsky trof door zijn beslissing en zijn gratie. Vronsky staarde, nooit nam zijn ogen van haar aan en glimlachte, hij had niet kunnen zeggen waarom. Maar toen hij zich herinnerde dat zijn moeder op hem wachtte, ging hij weer de koets in. '
Boek 1, hoofdstuk 28
'' Ik ben de oorzaak geweest dat die bal een marteling voor haar was in plaats van een plezier. Maar echt, het is echt niet mijn fout, of alleen mijn fout een klein beetje, 'zei ze, terwijl ze de woorden een beetje tekende. "
Passages From Book 2
Boek 2, hoofdstuk 4
"De hoogste Petersburgse samenleving is er in wezen één: iedereen kent iedereen, iedereen bezoekt zelfs iedereen."
Boek 2, hoofdstuk 7
"Stappen werden aan de deur gehoord en prinses Betsy, wetende dat het Madame Karenina was, wierp een blik op Vronsky. Hij keek naar de deur en zijn gezicht droeg een vreemde nieuwe uitdrukking. Vreugdevol, aandachtig en tegelijkertijd timide, hij staarde naar de naderende figuur en langzaam stond hij op. "
Boek 2, hoofdstuk 8
"Alexey Alexandorivich had niets opvallends of ongepast gezien in het feit dat zijn vrouw met Vronsky aan een aparte tafel zat, in een enthousiast gesprek met hem over iets. Maar hij merkte op dat dit voor de rest van de partij iets opvallends en ongepast leek te zijn Hij besloot dat hij erover met zijn vrouw moest spreken. '
Boek 2, hoofdstuk 21
"Ze vloog over de sloot alsof ze het niet opmerkte. Ze vloog eroverheen als een vogel; maar op hetzelfde moment voelde Vronsky tot zijn afgrijzen dat hij het tempo van de merrie niet had kunnen bijhouden, dat hij had gedaan, hij deed het niet weten hoe, een angstige, onvergeeflijke fout maakte bij het terugvinden van zijn stoel in het zadel. Plots was zijn positie verschoven en hij wist dat er iets vreselijks was gebeurd. "
Boek 2, hoofdstuk 25
"Hij herinnerde levendig alle voortdurend terugkerende gevallen van onvermijdelijke noodzaak tot liegen en bedrog, die zo tegen zijn natuurlijke neiging ingingen. Hij herinnerde zich bijzonder levendig de schaamte die hij meer dan eens in haar had ontdekt over deze noodzaak tot liegen en bedrog. En hij ervoer het vreemde gevoel dat hem soms was overkomen sinds zijn geheime liefde voor Anna. Dit was een gevoel van walging voor iets - of het nu voor Aleksey Alexandrovich was, of voor zichzelf, of voor de hele wereld, hij had het niet kunnen zeggen. Maar hij reed altijd weg dit vreemde gevoel. Nu schudde hij het ook af en zette de draad van zijn gedachten voort. "
Hoogtepunten uit boek 3
Boek 3, hoofdstuk 1
"Voor Konstantin was de boer gewoon de belangrijkste partner in hun gemeenschappelijke arbeid."
Boek 3, hoofdstuk 5
"Hoe langer Levin maaide, hoe vaker hij de momenten van bewusteloosheid voelde waarin het leek dat de zeis alleen maaide, een lichaam vol leven en bewustzijn op zichzelf, en alsof door magie, zonder er aan te denken, het werk bleek op zichzelf regelmatig en precies te zijn. Dit waren de meest zalige momenten. "
Boek 3, hoofdstuk 12
"Hij kon zich niet vergissen. Er waren geen andere ogen zoals die op de wereld. Er was maar één wezen in de wereld dat zich voor hem alle helderheid en betekenis van het leven kon concentreren. Zij was het. Het was Kitty."
Boek 3, hoofdstuk 23
'' Ik wil dat je die man hier niet ontmoet en jezelf zodanig gedraagt dat noch de wereld, noch de dienaren je kunnen verwijten ... hem niet te zien. Dat is niet veel, denk ik. En in ruil daarvoor zul je genieten van alle voorrechten van een trouwe vrouw zonder haar plichten te vervullen. Dat is alles wat ik je te zeggen heb. Nu is het tijd voor mij om te gaan. Ik eet niet thuis. ' Hij stond op en liep naar de deur. '
Boek 3, hoofdstuk 32
"Levin zei waar hij de laatste tijd echt aan had gedacht. Hij zag niets dan de dood of de opmars naar de dood in alles. Maar zijn gekoesterde plan boeide hem alleen maar des te meer. Het leven moest op de een of andere manier doorkomen totdat de dood kwam. De duisternis was gekomen gevallen, op alles voor hem; maar juist vanwege deze duisternis voelde hij dat de enige aanwijzing in de duisternis zijn werk was, en hij greep het vast en klampte zich eraan vast met al zijn kracht. "
Citaten uit boeken 4 en 5
Boek 4, hoofdstuk 1
"De Kareninas, man en vrouw, bleven in hetzelfde huis wonen, ontmoetten elkaar elke dag, maar waren volkomen vreemden voor elkaar. Aleksey Aleksandrovich maakte het een regel om zijn vrouw elke dag te zien, zodat de bedienden geen reden voor veronderstellingen hebben , maar vermeed thuis dineren. Vronsky was nooit in het huis van Aleksey Aleksandrovich, maar Anna zag hem weg van huis, en haar man was zich hiervan bewust. "
Boek 4, hoofdstuk 13
'Levin stond op en begeleidde Kitty naar de deur. In hun gesprek was alles gezegd; er werd gezegd dat ze van hem hield en dat ze haar vader en moeder zou vertellen dat hij morgenochtend zou komen.'
Boek 4, hoofdstuk 23
"Oh, waarom ben ik niet doodgegaan? Het zou beter zijn geweest!"
Boek 5, hoofdstuk 1
"'Welke twijfel kunt u over de Schepper hebben wanneer u Zijn schepping aanschouwt?' de priester ging verder in het snelle gebruikelijke jargon: "Wie heeft het hemelse uitspansel met zijn sterren bedekt? Wie heeft de aarde in haar schoonheid gekleed? Hoe zou het kunnen zonder de Schepper?" zei hij, vragend naar Levin kijkend. '
Boek 5, hoofdstuk 18
"Levin kon niet kalm naar zijn broer kijken; hij kon zelf niet natuurlijk en kalm zijn in zijn aanwezigheid. Toen hij naar de zieke ging, waren zijn ogen en zijn aandacht onbewust gedimd, en hij zag en onderscheidde de details van de toestand van zijn broer. Hij rook de vreselijke geur, zag het vuil, de wanorde en de ellendige toestand en hoorde het gekreun en voelde dat er niets kon worden gedaan om te helpen. Het kwam nooit in zijn hoofd om de details van de zieke man te analyseren situatie."
Boek 5, hoofdstuk 18
'Maar Kitty dacht en voelde en handelde heel anders. Toen ze de zieke man zag, had ze medelijden met haar. En medelijden in haar vrouwelijke hart wekte helemaal niet dat gevoel van afgrijzen en walging dat het bij haar man opwekte, maar een verlangen om te handelen, de details van zijn toestand te achterhalen en te verhelpen. "
Boek 5, hoofdstuk 20
"Ondanks de dood voelde hij de behoefte aan leven en liefde. Hij voelde dat liefde hem van wanhoop redde en dat deze liefde, onder de dreiging van wanhoop, nog sterker en zuiverder was geworden. Het enige mysterie van de dood, nog steeds onopgelost , was nauwelijks voorbij zijn ogen gegaan, toen een ander mysterie was ontstaan, als onoplosbaar, roepend tot liefde en tot leven. De arts bevestigde zijn vermoeden over Kitty. Haar ongesteldheid was zwangerschap. "
Boek 5, hoofdstuk 33
'Afschuwelijk! Zolang ik leef, zal ik het nooit vergeten. Ze zei dat het een schande was om naast me te zitten.'
Selecties uit boek 6
Boek 6, hoofdstuk 16
'En ze vallen Anna aan. Waarvoor? Ben ik beter? Ik heb trouwens een man van wie ik hou - niet zoals ik van hem zou willen houden, toch hou ik wel van hem, terwijl Anna nooit van haar hield. Hoe is zij de schuldige? ? Ze wil leven. God heeft dat in ons hart gelegd. Zeer waarschijnlijk had ik hetzelfde moeten doen. "
Boek 6, hoofdstuk 18
"'Het enige, schat, is dat ik zo blij ben je te hebben!' zei Anna, haar opnieuw kussen. "Je hebt me nog niet verteld hoe en wat je over me denkt, en ik wil het graag weten. Maar ik ben blij dat je me zult zien zoals ik ben. Bovenal zou ik niet wil dat mensen denken dat ik iets wil bewijzen. Ik wil niets bewijzen; ik wil alleen maar leven. ''
Boek 6, hoofdstuk 25
"En hij vertrok naar de verkiezingen zonder een beroep te doen op haar voor een openhartige verklaring. Het was de eerste keer sinds het begin van hun intimiteit dat hij van haar was gescheiden zonder een volledige verklaring. Vanuit één oogpunt verontrustte dit hem, maar over aan de andere kant voelde hij dat het beter was. "In eerste instantie zal er iets ongedefinieerds worden achtergehouden en dan zal ze eraan wennen. Ik kan in elk geval alles voor haar opgeven, maar niet mijn onafhankelijkheid, 'dacht hij.'
Boek 6, hoofdstuk 32
"En hoewel ze er zeker van was dat zijn liefde voor haar afnam, was er niets dat ze kon doen, ze kon op geen enkele manier haar relaties met hem veranderen. Net als voorheen, alleen door liefde en charme kon ze hem behouden. En dus , net als voorheen, alleen door bezetting overdag, door morfine 's nachts, kon ze de angstige gedachte verstikken van wat zou zijn als hij ophield van haar te houden.'
Fragmenten uit boek 7 en 8
Boek 7, hoofdstuk 10
"Vertel je vrouw dat ik van haar hou als voorheen, en dat als ze me mijn positie niet kan vergeven, dan is mijn wens voor haar dat ze het nooit zal vergeven. Om het te vergeven, moet je meemaken wat ik heb meegemaakt en mag God spaart haar dat. "
Boek 7, hoofdstuk 11
"Een buitengewone vrouw! Het is niet haar slimheid, maar ze heeft zo'n geweldige diepte van gevoel. Het spijt me vreselijk voor haar."
Boek 7, hoofdstuk 11
"Je bent verliefd op die hatelijke vrouw; ze heeft je betoverd! Ik zag het in je ogen. Ja, ja! Waar kan het allemaal toe leiden? Je dronk in de club, dronk en gokte en toen ging je. "
Boek 7, hoofdstuk 26
"Nu deed het er niet toe: al dan niet naar Vozdvizhenskoe gaan, een scheiding van haar echtgenoot krijgen of niet krijgen. Het enige dat er niet toe deed, was hem straffen. Toen ze haar gebruikelijke dosis opium uitgoot, en dacht dat ze hoefde alleen maar de hele fles uit de fles te drinken om te sterven, het leek haar zo eenvoudig en gemakkelijk dat ze begon te mijmeren met plezier over hoe hij zou lijden, en berouw had en van haar geheugen hield als het te laat zou zijn. '
Boek 7, hoofdstuk 31
"Maar ze nam haar ogen niet van de wielen van de tweede auto. En precies op het moment dat het middelpunt tussen de wielen vlak met haar werd, gooide ze de rode tas weg en trok haar hoofd achterover in haar schouders, viel op haar handen onder de auto, en met een lichte beweging, alsof ze meteen zou opstaan, viel op haar knieën. En op het moment was ze verschrikt door wat ze deed. "Waar ben ik? Wat doe ik? Wat?" voor?' Ze probeerde op te staan, zich terug te werpen, maar iets groots en genadeloos sloeg haar op het hoofd en sleepte haar op haar rug. "
Boek 8, hoofdstuk 10
"Maar nu, sinds zijn huwelijk, toen hij zich steeds meer begon te beperken tot het leven voor zichzelf, hoewel hij helemaal geen vreugde ervoer bij de gedachte aan het werk dat hij deed, was hij absoluut overtuigd van de noodzaak ervan, zag hij dat het lukte veel beter dan in het verleden, en dat het steeds meer groeide. "
Boek 8, hoofdstuk 14
"Net zoals de bijen die om hem heen wervelden, hem nu bedreigden en zijn aandacht afleiden, hem beletten te genieten van volledige fysieke rust, hem dwongen zijn bewegingen te bedwingen om ze te vermijden, zo hadden de kleine zorgen die over hem hadden gezwommen vanaf het moment dat hij in de val geraakte, beperkte zijn spirituele vrijheid; maar dat duurde slechts zolang hij onder hen was. Net zoals zijn lichamelijke kracht nog steeds onaangetast was ondanks de bijen, zo was ook de spirituele kracht waarvan hij zich net bewust was geworden. '
