Provinciale wetgevende vergaderingen in Canada

In Canada is een wetgevende vergadering het lichaam van mensen die in elke provincie en elk gebied worden gekozen om wetten te maken en aan te nemen. De wetgevende macht van een provincie of gebied bestaat uit een wetgevende vergadering samen met de luitenant-gouverneur.

De Canadese grondwet gaf oorspronkelijk bredere bevoegdheden aan de federale overheid, maar na verloop van tijd kregen de provincies en gebieden meer verantwoordelijkheden. Volgens de grondwet krijgen wetgevende vergaderingen bevoegdheden in "over het algemeen alle aangelegenheden van louter lokale of particuliere aard in de provincie". Deze omvatten eigendomsrechten, burgerrechten en de verkoop van openbare gronden.

Verschillende namen voor wetgevende vergaderingen

Zeven van de tien provincies van Canada en de drie territoria stijlen hun wetgevende macht als wetgevende vergaderingen. Terwijl de meeste provincies en territoria in Canada de term wetgevende vergadering gebruiken, worden wetgevers in de provincies Nova Scotia en Newfoundland en Labrador het House of Assembly genoemd. In Quebec wordt het de Nationale Vergadering genoemd. Hoewel veel wetgevende vergaderingen in Canada oorspronkelijk de bovenste en onderste kamers hadden, zijn ze nu allemaal eenkamer, bestaande uit één kamer of huis.

Hoe rekeningen door de assemblages bewegen

Facturen zijn vereist om een ​​formele eerste lezing te doorlopen, daarna een tweede lezing waar leden vervolgens over de rekening kunnen debatteren. Vervolgens krijgt het een gedetailleerd overzicht door de commissie, waar het grondig wordt onderzocht en getuigen kunnen worden opgeroepen. Wijzigingen kunnen in dit stadium worden toegevoegd. Nadat het wetsvoorstel uit de commissie is gestemd, gaat het terug naar de volledige vergadering voor een derde lezing, waarna er over wordt gestemd. Als het slaagt, gaat het naar de luitenant-gouverneur, die het kan accepteren of afwijzen.

Vertegenwoordiging door wetgevers

Vertegenwoordiging kan breed variëren. Een lid van de wetgevende vergadering op Prins Edwardeiland vertegenwoordigt bijvoorbeeld ongeveer 5.000 kiezers, terwijl een lid van de vergadering van Ontario meer dan 120.000 vertegenwoordigt, volgens cijfers die zijn opgesteld door een regionale raadslid. De meeste bevinden zich echter ergens tussen die uitersten.

Feestmake-up van wetgevende vergaderingen

Het gecombineerde aantal zetels in Canadese wetgevende vergaderingen is 768. Vanaf mei 2019 bestond de partijindeling van zittingen van de wetgevende vergadering uit de Progressive Conservative Party of Canada (22 procent), de Liberale Partij van Canada (19 procent), de Nieuwe Democratische Partij (18 procent) en 10 partijen, onafhankelijken en vrije zetels maken de resterende 41 procent uit.

De oudste wetgevende vergadering in Canada is het Nova Scotia House of Assembly, opgericht in 1758. Andere landen van het Gemenebest met staten of gebieden die de structuur van de wetgevende vergadering gebruiken, zijn India, Australië en Maleisië. 

Hoe territoriale samenstellingen verschillen

Territoriale vergaderingen werken anders dan hun provinciale tegenhangers. In de provincies werken leden van de assemblee voor hun functie door partijlidmaatschap. Elke provincie heeft een première, die lid is van de partij met het grootste aantal gekozen ambtenaren.

Maar in de Northwest Territories en Nanavut werken leden zonder partijrelatie in wat bekend staat als een 'consensusregering'. Ze kiezen vervolgens een spreker en een premier uit deze onafhankelijke leden. Ze kiezen ook kabinetsministers. Hoewel Yukon ook een territorium is, kiest het zijn leden door partijen die hetzelfde zijn als provincies.

De drie territoria hebben geen controle over de verkoop en het beheer van federaal land dat provincies wel hebben. Ze kunnen ook geen geld lenen zonder toestemming van een gouverneur in de raad.