Profiel van de Nationale Vrouwenorganisatie (NU)

Tijdens een vergadering van de staatscommissies van juni 1966 over de status van vrouwen in Washington, DC, waren Betty Friedan en andere aanwezigen ontevreden over het gebrek aan concrete voorwaartse beweging. Toen ze de behoefte aan een burgerrechtenorganisatie zagen die specifiek gericht was op vrouwenrechten, kwamen er 28 bijeen in de hotelkamer van Friedan en richtten ze de Nationale Organisatie voor Vrouwen (NU) op "om actie te ondernemen" om de gelijkheid van vrouwen te bereiken.

De tijd was rijp voor zo'n beweging. In 1961 had president Kennedy de presidentiële commissie voor de status van vrouwen (PCSW) ingesteld om problemen van vrouwen op het gebied van werk, onderwijs en belastingwetgeving te bestuderen en op te lossen. In 1963 publiceerde Friedan haar baanbrekende feministische klassieker The Feminine Mystique, en de Civil Rights Act van 1964 had seksediscriminatie technisch verboden (hoewel veel vrouwen nog steeds vonden dat er weinig of geen handhaving was).

Wist je dat?

Betty Friedan werd verkozen tot de eerste president van NOW en diende drie jaar in dat kantoor.

NOW Purpose Statement 1966: Belangrijkste punten

• vrouwenrechten als "echt gelijk partnerschap met mannen", "volledig gelijk partnerschap tussen mannen en vrouwen"
• gericht op activisme: "confronteer, met concrete actie, de omstandigheden die vrouwen nu beletten te genieten van de gelijkheid van kansen en keuzevrijheid die hun recht is als individuele Amerikanen, als menselijke wezens"
• vrouwenrechten gezien in de context van "de wereldwijde revolutie van de mensenrechten"; gelijkheid van vrouwen als een kans om "hun volledige menselijke potentieel te ontwikkelen"
• doel om vrouwen in de "mainstream van het Amerikaanse politieke, economische en sociale leven" te plaatsen
• NOW's commitment "gelijkheid, vrijheid en waardigheid voor vrouwen" specifiek gedefinieerd als niet over "speciaal voorrecht" voor vrouwen of "vijandschap jegens mannen"

Belangrijkste feministische kwesties in een doelverklaring

• werkgelegenheid - de meeste aandacht in het document gaat over kwesties rond werkgelegenheid en economie
• onderwijs
• gezin inclusief huwelijks- en scheidingswetten, thuisverantwoordelijkheden per geslachtsrol
• politieke participatie: in partijen, besluitvorming, kandidaten (NU moest onafhankelijk zijn van een bepaalde politieke partij)
• beelden van vrouwen in de media, in cultuur, in wetten, in sociale praktijken
• kort aandacht besteed aan de kwestie van "dubbele discriminatie" van Afro-Amerikaanse vrouwen, waarbij de rechten van vrouwen werden gekoppeld aan bredere kwesties van sociale rechtvaardigheid, waaronder rassenrecht
• verzet tegen "bescherming" op het werk, op school, in de kerk, enz.

NOW heeft zeven taskforces ingesteld om aan deze kwesties te werken: The Seven Original NOW Task Forces.

NU Founders inbegrepen:

• Gene Boyer, 1925-2003
• Kathryn Clarenbach, 1920-1994
• Inez Casiano, 1926-
• Mary Eastwood, 1930-
• Caroline Davis, 1911-
• Catherine East, 1916-1996
• Elizabeth Farians, 1923-
• Muriel Fox, 1928-
• Betty Friedan, 1921-2006
• Sonia Pressman Fuentes, 1928-
• Richard Graham, 1920-2007
• Anna Arnold Hedgeman, 1899-1990
• Aileen Hernandez, 1926-
• Phineas Indritz, 1916-1997
• Pauli Murray, 1910-1985
• Marguerite Rawalt, 1895-1989
• Zuster Mary Joel Read
• Alice Rossi, 1922-Meer over enkele van deze vrouwen en mannen: de eerste NOW-officieren

Sleutel NU Activisme

Enkele belangrijke kwesties waarin NOW actief is geweest:

1967 In de jaren zeventig

Op de eerste NU-conventie na de oprichtingsconferentie, 1967, kozen de leden ervoor zich te concentreren op het amendement inzake gelijke rechten, intrekking van abortuswetten en openbare financiering van kinderopvang. Het amendement inzake gelijke rechten (ERA) bleef een belangrijk aandachtspunt tot de uiterste datum voor ratificatie in 1982 verstreek. Marsen, beginnend in 1977, probeerden steun te mobiliseren; NOW organiseerde ook boycots door organisaties en personen van evenementen in staten die de EOR niet hadden geratificeerd; NU lobbyde voor een verlenging met 7 jaar in 1979, maar het Huis en de Senaat keurden slechts de helft van die tijd goed.

NOW richtte zich ook op de wettelijke handhaving van bepalingen van de Civil Rights Act die van toepassing was op vrouwen, hielp bij het opstellen en goedkeuren van wetgeving, waaronder de Zwangerschap Discriminatie Act (1978), werkte voor de intrekking van abortuswetten en, na Roe v. Wade, tegen wetten die beperk de beschikbaarheid van abortus of de rol van een zwangere vrouw bij het kiezen van abortus.

In 1980

In de jaren tachtig keurde NOW presidentiële kandidaat Walter Mondale goed die de eerste vrouwelijke kandidaat voor VP van een groot feest, Geraldine Ferraro, nomineerde. NOW voegde activisme toe tegen het beleid van president Ronald Reagan en begon actiever te zijn in kwesties van lesbische rechten. NOW diende ook een federale civiele procedure in tegen groepen die abortusklinieken en hun leiders aanvielen, resulterend in een beslissing van het Hooggerechtshof uit 1994 in NU tegen Scheidler.

In de jaren 1990

In de jaren negentig bleef NOW actief op het gebied van onder meer economische en reproductieve rechten en werd het ook zichtbaarder op het gebied van huiselijk geweld. NOW creëerde ook een Women of Color and Allies Summit en richtte zich op de beweging 'vaderrechten' als onderdeel van NOW's activisme op het gebied van familierecht.