Plebeian tribune

De Plebeian Tribune - of tribuni plebis - is ook bekend als de tribune van het volk of de tribune van het plebs. De plebeian tribune had geen militaire functie maar was strikt een krachtig politiek ambt. De tribune had de macht om de mensen te helpen, een functie genaamd ius auxilii. Het lichaam van het volk was heilig. De Latijnse term voor deze macht is sacrosancta potestas. Hij had ook de kracht van het veto.

Het aantal plebe-tribunes varieerde. Er wordt aangenomen dat er oorspronkelijk slechts 2 waren, voor een korte tijd, waarna er 5 waren. Tegen 457 v.Chr. Waren er 10.

De Plebeians Secede

Het ambt van plebeian tribune werd opgericht in 494 v.Chr., Na de eerste afscheiding van de Plebeians. In aanvulling op de twee nieuwe plebe-tribunes, mochten de plebeians twee plebeian aediles. De verkiezing van de Plebeian Tribune, vanaf 471, na de passage van de lex Publilia Voleronis, was door een raad van plebeians voorgezeten door een plebeian tribune.

Toen de plebeians zich in 494 afscheiden, verleenden de patriciërs hen het recht om tribunes te hebben met een grotere macht dan de patricische tribale hoofden. Deze tribunes van de plebs (plebeian tribunes) waren krachtige figuren in de Republikeinse regering van Rome, met het recht van veto en meer.

Een patriciër, Claudius Pulcher liet zich adopteren door een plebeian tak van zijn familie, zodat hij naar het kantoor van de plebeian tribune kon rennen onder de plebeian naam van Clodius.

Bron

Een aanvulling op Latijnse Studies, door J.E. Sandys