Overzicht van 'Two Thanksgiving Day Gentlemen' van O. Henry

'Two Thanksgiving Day Gentlemen' van O. Henry is een kort verhaal dat in zijn verzameling uit 1907 verschijnt, De getrimde lamp. Het verhaal, dat aan het eind een andere klassieke O. Henry-twist heeft, roept vragen op over het belang van traditie, met name in een relatief nieuw land als de Verenigde Staten.

Verhaal

Een indigent personage genaamd Stuffy Pete wacht op een bankje in Union Square in New York City, net zoals hij dat de afgelopen negen jaar op elke Thanksgiving-dag heeft gedaan. Hij is net van een onverwacht feest gekomen - voor hem verzorgd door 'twee oude dames' als een liefdadigheidsactie - en hij heeft zo ziek gegeten dat hij zich ziek voelde.

Maar elk jaar op Thanksgiving trakteert een personage genaamd "de oude heer" Stuffy Pete altijd op een overvloedige restaurantmaaltijd, dus hoewel Stuffy Pete al heeft gegeten, voelt hij zich verplicht om zoals gewoonlijk de Old Gentleman te ontmoeten en de traditie te handhaven.

Na de maaltijd bedankt Stuffy Pete de oude heer en zij lopen allebei in tegengestelde richting. Dan draait Stuffy Pete de hoek om, stort in op de stoep en moet naar het ziekenhuis worden gebracht. Kort daarna wordt de oude heer ook naar het ziekenhuis gebracht, waar hij lijdt aan een "bijna uithongering" omdat hij in drie dagen niet heeft gegeten.

Traditie en nationale identiteit

De oude heer lijkt zelfbewust geobsedeerd door het opzetten en behouden van een Thanksgiving-traditie. De verteller wijst erop dat het één keer per jaar voeren van Stuffy Pete "iets is waar de Old Gentleman een traditie van probeerde te maken". De man beschouwt zichzelf als 'een pionier in de Amerikaanse traditie' en elk jaar houdt hij Stuffy Pete dezelfde overdreven formele toespraak:

"Ik ben blij om te zien dat de wisselvalligheden van een ander jaar je hebben gespaard om in gezondheid over de prachtige wereld te bewegen. Want die zegen op deze dag van dankzegging wordt goed voor ons allemaal uitgeroepen. Als je met mij mee wilt komen, mijn man, Ik zal je voorzien van een diner dat je fysieke wezen in overeenstemming moet brengen met het mentale. "

Met deze toespraak wordt de traditie bijna ceremonieel. Het doel van de toespraak lijkt minder om te praten met Stuffy dan om een ​​ritueel uit te voeren en, door verheven taal, dat ritueel een soort autoriteit te geven.

De verteller koppelt dit verlangen naar traditie aan nationale trots. Hij portretteert de Verenigde Staten als een land dat zelfbewust is over zijn eigen jeugd en ernaar streeft gelijke tred te houden met Engeland. In zijn gebruikelijke stijl presenteert O. Henry dit alles met een vleugje humor. Van de speech van de oude heer schrijft hij hyperbolisch:

"De woorden zelf vormden bijna een instituut. Niets was met hen te vergelijken, behalve de Onafhankelijkheidsverklaring."

En met betrekking tot de levensduur van het gebaar van de oude heer, schrijft hij: "Maar dit is een jong land, en negen jaar valt mee." De komedie komt voort uit de mismatch tussen het verlangen van de personages naar traditie en hun vermogen om het te vestigen.

Egoïstische liefdadigheid?

In veel opzichten lijkt het verhaal kritisch over zijn personages en hun ambities.

De verteller verwijst bijvoorbeeld naar "de jaarlijkse honger die, zoals de filantropen lijken te denken, de armen met zulke lange tussenpozen treft". Dat wil zeggen, in plaats van de oude heer en de twee oude dames te prijzen voor hun vrijgevigheid in het voeden van Stuffy Pete, bespot de verteller hen voor het maken van grote jaarlijkse gebaren, maar dan, vermoedelijk, het negeren van Stuffy Pete en anderen zoals hij het hele jaar door.

Toegegeven, de oude heer lijkt zich veel meer bezig te houden met het creëren van een traditie (een 'instelling') dan met het daadwerkelijk helpen van Stuffy. Hij betreurt het ten zeerste niet om een ​​zoon te hebben die de traditie in de komende jaren zou kunnen handhaven met "enige latere Stuffy". Dus bevordert hij in wezen een traditie die vereist dat iemand verarmd en hongerig is. Men zou kunnen stellen dat een gunstiger traditie gericht zou zijn op het volledig wegvagen van honger.

En natuurlijk lijkt de Oude Heer zich veel meer bezig te houden met het inspireren van dankbaarheid bij anderen dan met het zelf dankbaar zijn. Hetzelfde kan gezegd worden van de twee oude dames die Stuffy zijn eerste maaltijd van de dag voeren.

"Exclusief Amerikaans"

Hoewel het verhaal de humor in de ambities en hachelijke situaties van de personages niet uit de weg gaat, lijkt de algemene houding ten opzichte van de personages grotendeels aanhankelijk. O. Henry neemt een soortgelijke positie in in 'The Gift of the Magi', waarin hij goedmoedig lijkt te lachen om de fouten van de personages, maar niet om ze te beoordelen.

Het is tenslotte moeilijk om mensen te beschuldigen van liefdadigheidsimpulsen, zelfs als ze maar één keer per jaar komen. En de manier waarop de personages allemaal zo hard werken om een ​​traditie te vestigen, is charmant. Vooral het gastronomische lijden van Stuffy suggereert (hoe komisch ook) een toewijding aan het grotere nationale welzijn dan aan zijn eigen welzijn. Het vestigen van een traditie is ook belangrijk voor hem.

Gedurende het hele verhaal maakt de verteller verschillende grappen over de egocentrisme van New York City. Volgens het verhaal is Thanksgiving de enige keer dat New Yorkers moeite doen om de rest van het land te overwegen, omdat het "de enige dag is die puur Amerikaans is [...] een feestdag, exclusief Amerikaans".

Misschien is het zo Amerikaans dat de personages zo optimistisch en onverschrokken blijven als ze zich een weg banen naar tradities voor hun nog jonge land..