Oratie (klassieke retoriek)

Een oratie is een toespraak op een formele en waardige manier. Een bekwame spreker in het openbaar staat bekend als een redenaar. De kunst van het houden van toespraken wordt genoemd retorica.

In de klassieke retoriek, merkt George A. Kennedy op, werden oraties geclassificeerd 'in een aantal formele genres, elk met een technische naam en bepaalde conventies van structuur en inhoud' (Klassieke retoriek en zijn christelijke en seculiere traditie, 1999). De primaire categorieën van oraties in de klassieke retoriek waren deliberatief (of politiek), gerechtelijk (of forensisch) en epideictisch (of ceremonieel). 

De voorwaarde oratie heeft soms een negatieve connotatie: 'elke gepassioneerde, pompeuze of langdradige spraak' (Oxford Engels woordenboek).

Etymologie
Uit het Latijn: "pleiten, spreken, bidden"

Waarnemingen

Clark Mills Brink
"Wat is dan een oratie? Een oratie is een mondeling discours over een waardig en waardig thema, aangepast aan de gemiddelde luisteraar, en wiens doel is om de wil van die luisteraar te beïnvloeden."

Plutarchus
"Het is niet erg moeilijk om bezwaar te maken tegen de oratie van een andere man, nee, het is een heel gemakkelijke zaak; maar het is buitengewoon lastig om in plaats daarvan een betere te produceren."

Paul Oskar Kristeller
"In de klassieke oudheid was de oratie het centrum van de retorische theorie en praktijk, hoewel tussen de drie soorten spraakoverleg, gerechtelijk en epideictisch - de laatste de belangrijkste zou worden in de latere eeuwen van de oudheid. Leeftijden, de seculiere publieke toespraak en de politieke en sociale instellingen die het ondersteunen, verdwenen min of meer volledig. "

Rhetorica Ad Herennium, c. 90 v.Chr
"De introductie is het begin van de verhandeling en daarmee is de geest van de toehoorder voorbereid op aandacht. Het verhaal of de verklaring van feiten beschrijft de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden of kunnen hebben plaatsgevonden. Met behulp van de divisie maken we duidelijk welke zaken er zijn overeengekomen en wat wordt betwist, en kondigen aan welke punten we willen opnemen. Bewijs is de presentatie van onze argumenten, samen met hun bevestiging. Weerlegging is de vernietiging van de argumenten van onze tegenstanders. De conclusie is het einde van het discours, gevormd in overeenstemming met de principes van de kunst. "

David Rosenwasser en Jill Stephen
"Als je (bijvoorbeeld) politieke toespraken leest of beluistert, zul je merken dat velen van hen deze volgorde volgen. Dit komt omdat de vorm van de klassieke oratie vooral geschikt is voor argumentatie - voor het soort schrift waarin de schrijver maakt een pleidooi voor of tegen iets en weerlegt tegengestelde argumenten. "

Don Paul Abbott
"[Gedurende de Renaissance,] bleef de oratie gefixeerd als de allerhoogste vorm van discours, net zoals het was geweest voor de Romeinen. Volgens Walter Ong tiranniseerde de oratie over ideeën over welke uitdrukking als literair of anders - was.'…
"Het is niet overdreven om te zeggen dat de regels van de klassieke oratie op elk soort discours werden toegepast.