Alleen de president kan rekeningen betalen

De Amerikaanse grondwet verleent de president van de Verenigde Staten de enige macht om 'nee' te zeggen tegen rekeningen die door beide Congresgebouwen zijn aangenomen. Een veto-wet kan nog steeds een wet worden als het Congres het optreden van de president overschrijft door een meerderheid van tweederde van de leden van het Huis (290 stemmen) en de Senaat (67 stemmen) te verkrijgen.  

Hoewel de grondwet niet de uitdrukking 'presidentiële veto' bevat, vereist artikel I dat elke wet, orde, resolutie of andere wetgevingshandeling die door het congres wordt aangenomen, aan de president moet worden voorgelegd ter goedkeuring en ondertekening voordat deze officieel wet wordt.

Het presidentiële veto illustreert duidelijk de functie van het systeem van "checks and balances", ontworpen voor de Amerikaanse regering door de Founding Fathers van de natie. Terwijl de president, als hoofd van de uitvoerende macht, de macht van de wetgevende macht kan "controleren" door wetsvoorstellen die door het Congres zijn aangenomen, kan de wetgevende macht die macht "in evenwicht brengen" door het veto van de president teniet te doen.

Het eerste presidentiële veto vond plaats op 5 april 1792, toen president George Washington veto uitdeelde tegen een wetsvoorstel dat het lidmaatschap van het Huis zou hebben vergroot door te voorzien in extra vertegenwoordigers voor sommige staten. De eerste succesvolle opheffing van het congres door een presidentiële veto vond plaats op 3 maart 1845, toen het congres het veto van president John Tyler over een controversiële uitgavenwet overschreed.  

Historisch gezien slaagt het congres erin om een ​​presidentieel veto in minder dan 7% van zijn pogingen te negeren, bijvoorbeeld in zijn 36 pogingen om veto's van president George W. Bush teniet te doen..

Het Veto-proces

Wanneer een wetsvoorstel zowel door het Huis als door de Senaat wordt aangenomen, wordt het voor zijn handtekening naar het bureau van de president gestuurd. Alle wetsvoorstellen en gezamenlijke resoluties, behalve die waarin wijzigingen van de Grondwet worden voorgesteld, moeten door de president worden ondertekend voordat ze wet worden. Wijzigingen van de Grondwet, waarvoor een tweederde stem van goedkeuring in elke kamer is vereist, worden rechtstreeks ter ratificatie naar de staten gestuurd. Wanneer de wetgeving wordt gepresenteerd door beide huizen van het Congres, is de president grondwettelijk verplicht om er op een van de volgende vier manieren naar te handelen: onderteken de wet binnen de in de grondwet voorgeschreven termijn van 10 dagen, leg een veto uit, laat het wetsvoorstel worden wet zonder zijn handtekening of een "zak" veto uitspreken.

Regelmatige Veto

Wanneer het Congres in zitting is, kan de president binnen de periode van tien dagen een regelmatig veto uitoefenen door het niet-ondertekende wetsvoorstel terug te sturen naar de kamer van het Congres waaruit het is voortgekomen, samen met een vetoboodschap waarin zijn redenen voor afwijzing zijn vermeld. Momenteel moet de president een veto uitspreken over de rekening in zijn geheel. Hij mag geen veto uitspreken over individuele bepalingen van het wetsvoorstel terwijl hij andere goedkeurt. Afwijzing van afzonderlijke bepalingen van een factuur wordt een 'veto voor een regelitem' genoemd. In 1996 keurde het congres een wet goed die president Clinton de bevoegdheid verleende om regelito-veto's uit te vaardigen, alleen om het Supreme Court in 1998 ongrondwettelijk te verklaren.

Bill wordt wet zonder handtekening van de president

Wanneer het congres niet wordt verdaagd en de president er niet in slaagt om een ​​factuur te ondertekenen of te veto sturen die hem aan het einde van de periode van 10 dagen is toegestuurd, wordt het wet zonder zijn handtekening.

De Pocket Veto

Wanneer het congres wordt verdaagd, kan de president een wetsvoorstel afwijzen door eenvoudig te weigeren het te ondertekenen. Deze actie staat bekend als een "pocket veto", afkomstig van de analogie van de president die de rekening gewoon in zijn zak steekt en vergeet. In tegenstelling tot een regulier veto heeft het Congres noch de mogelijkheid noch de grondwettelijke autoriteit om een ​​veto op zak te negeren.

Hoe het congres reageert op een Veto

Wanneer de president een wetsvoorstel terugstuurt naar de kamer van het Congres waaruit het afkomstig is, samen met zijn bezwaren in de vorm van een vetoboodschap, is die kamer grondwettelijk verplicht om het wetsvoorstel te 'heroverwegen'. De grondwet zwijgt echter over de betekenis van 'heroverweging'. Volgens de Congressional Research Service bepalen procedure en traditie de behandeling van veto-facturen. "Na ontvangst van de veto wetsvoorstel, wordt de vetoboodschap van de president ingelezen in het dagboek van het ontvangende huis. Na het invoeren van het bericht in het dagboek voldoet de Tweede Kamer of de Senaat aan de grondwettelijke eis om 'opnieuw te overwegen' door de maatregel te nemen op tafel liggen (in wezen de verdere actie daarop stopzetten), het wetsvoorstel naar de commissie verwijzen, de overweging uitstellen tot een bepaalde dag of onmiddellijk stemmen over heroverweging (stemming over negeren). "

Een Veto overschrijven

Actie van zowel het Huis als de Senaat is vereist om een ​​veto van de president teniet te doen. Een tweederde meerderheid van de aanwezige leden is vereist om een ​​veto van de president op te heffen. Als het ene huis een veto niet opheft, probeert het andere huis niet om het te negeren, zelfs als de stemmen aanwezig zijn om te slagen. Het Huis en de Senaat kunnen op elk moment proberen een veto te negeren tijdens het congres waarin het veto wordt afgegeven. Mochten beide Congresgebouwen met succes stemmen om een ​​presidentieel veto te negeren, dan wordt het wetsvoorstel wet. Volgens de Congressional Research Service werden van 1789 tot 2004 slechts 106 van 1.484 reguliere presidentiële veto's overschreven door het Congres.

De Veto-dreiging

Presidenten bedreigen het Congres vaak publiekelijk of privé met een veto om de inhoud van een wetsontwerp te beïnvloeden of de doorgang ervan te voorkomen. De "vetodreiging" is in toenemende mate een algemeen instrument van de presidentiële politiek geworden en is vaak effectief bij het vormgeven van het Amerikaanse beleid. Voorzitters gebruiken ook de vetodreiging om te voorkomen dat het Congres tijdverspilling verspilt en debatteert over wetsvoorstellen die zij onder alle omstandigheden willen weigeren.