MiG-17 Fresco Sovjet-jager
Share
Met de introductie van de succesvolle MiG-15 in 1949 ging de Sovjetunie door met ontwerpen voor een vervolgvliegtuig. Ontwerpers van Mikoyan-Gurevich begonnen de vorm van het eerdere vliegtuig aan te passen om de prestaties en handling te verbeteren. Een van de veranderingen die werden aangebracht, was de introductie van een samengestelde geveegde vleugel die was ingesteld op een hoek van 45 ° nabij de romp en 42 ° verder naar buiten. Bovendien was de vleugel dunner dan de MiG-15 en veranderde de staartstructuur om de stabiliteit bij hoge snelheden te verbeteren. Voor vermogen vertrouwde de MiG-17 op de Klimov VK-1-motor van het oudere vliegtuig.
Eerst het luchtruim op 14 januari 1950, met Ivan Ivashchenko aan de besturing, ging het prototype twee maanden later verloren bij een crash. Nagesynchroniseerd met de "SI", het testen ging door met aanvullende prototypes voor het volgende anderhalf jaar. Een tweede onderscheppingsvariant, de SP-2, werd ook ontwikkeld met de Izumrud-1 (RP-1) radar. De volledige productie van de MiG-17 begon in augustus 1951 en het type kreeg de NAVO-rapportage-naam "Fresco". Net als zijn voorganger was de MiG-17 bewapend met twee kanonnen van 23 mm en één kanon van 37 mm onder de neus.
MiG-17F specificaties
Algemeen
- Lengte: 37 ft. 3 in.
- spanwijdte: 31 ft. 7 in.
- Hoogte: 12 ft. 6 in.
- Vleugel gebied: 243,2 sq. Ft.
- Leeg gewicht: 8.646 pond.
- Bemanning: 1
Prestatie
- Energiecentrale: 1 × Klimov VK-1F naverbranding turbojet
- bereik: 745 mijl
- Maximale snelheid: 670 mph
- Plafond: 54.500 ft.
bewapening
- 1 x 37 mm Nudelman N-37 kanon
- 2 x 23 mm Nudelman-Rikhter NR-23 kanonnen
- tot 1.100 pond. van externe winkels op twee hardpoints
Productie & varianten
Terwijl de MiG-17-jager en de MiG-17P-interceptor de eerste varianten van het vliegtuig vertegenwoordigden, werden ze in 1953 vervangen door de komst van de MiG-17F en MiG-17PF. Deze waren uitgerust met de Klimov VK-1F-motor met een naverbrander en verbeterde de prestaties van de MiG-17 aanzienlijk. Als gevolg hiervan werd dit het meest geproduceerde type van het vliegtuig. Drie jaar later werd een klein aantal vliegtuigen geconverteerd naar MiG-17PM en werd de Kaliningrad K-5 lucht-lucht raket gebruikt. Terwijl de meeste MiG-17-varianten externe hardpoints bezaten voor ongeveer 1.100 pond. in bommen werden ze meestal gebruikt voor druppeltanks.
Naarmate de productie vorderde in de USSR, gaven ze een licentie af aan hun Warschau Pacy bondgenoot Polen voor het bouwen van het vliegtuig in 1955. Gebouwd door WSK-Mielec, werd de Poolse variant van de MiG-17 Lim-5 genoemd. Voortzetting van de productie in de jaren 1960, ontwikkelden de Polen aanvals- en verkenningsvarianten van het type. In 1957 begonnen de Chinezen de licentieproductie van de MiG-17 onder de naam Shenyang J-5. Ze ontwikkelden het vliegtuig verder en bouwden ook radar-uitgeruste interceptors (J-5A) en een trainer met twee zitplaatsen (JJ-5). De productie van deze laatste variant ging door tot 1986. Alles bij elkaar werden er meer dan 10.000 MiG-17's van alle typen gebouwd.
Operationele geschiedenis
Hoewel het te laat arriveerde voor dienst in de Koreaanse oorlog, kwam het gevechtsdebuut van de MiG-17 in het Verre Oosten toen communistische Chinese vliegtuigen in 1958 nationalistische Chinese F-86 Sabres over de Straat van Taiwan gebruikten. Het type zag ook uitgebreide dienst tegen Amerikaanse vliegtuigen tijdens de oorlog in Vietnam. De MiG-17, die op 3 april 1965 voor het eerst een groep Amerikaanse F-8 kruisvaarders in dienst nam, bleek verrassend effectief te zijn tegen meer geavanceerde Amerikaanse aanvalsvliegtuigen. Een wendbare jager, de MiG-17 neergeschoten 71 Amerikaanse vliegtuigen tijdens het conflict en leidde de Amerikaanse vliegdiensten om verbeterde hond-vecht training in te stellen.
Het diende wereldwijd in meer dan twintig luchtmacht en werd gedurende een groot deel van de jaren 1950 en vroege jaren 1960 door de landen van het Warschaupact gebruikt tot het werd vervangen door de MiG-19 en MiG-21. Bovendien zag het gevecht met de Egyptische en Syrische luchtmacht tijdens Arabisch-Israëlische conflicten, waaronder de Suez-crisis van 1956, de Zesdaagse Oorlog, de Jom Kippoeroorlog en de invasie van 1982 in Libanon. Hoewel grotendeels met pensioen, is de MiG-21 nog steeds in gebruik bij sommige luchtmachten, waaronder China (JJ-5), Noord-Korea en Tanzania.
