Marie Curie Moeder van de moderne fysica, onderzoeker van radioactiviteit

Marie Curie was de eerste echt beroemde vrouwelijke wetenschapper in de moderne wereld. Ze stond bekend als de 'moeder van de moderne fysica' voor haar pionierswerk in onderzoek naar radioactiviteit, een woord dat ze bedacht. Ze was de eerste vrouw die een Ph.D. in onderzoekswetenschappen in Europa en de eerste vrouwelijke professor aan de Sorbonne.

Curie ontdekte en isoleerde polonium en radium en stelde de aard van straling en bètastralen vast. Ze won Nobelprijzen in 1903 (Natuurkunde) en 1911 (Chemie) en was de eerste vrouw die een Nobelprijs kreeg, en de eerste persoon die Nobelprijzen won in twee verschillende wetenschappelijke disciplines.

Snelle feiten: Marie Curie

• Bekend om: Onderzoek naar radioactiviteit en ontdekking van polonium en radium. Ze was de eerste vrouw die een Nobelprijs won (natuurkunde in 1903) en de eerste persoon die een tweede Nobelprijs won (chemie in 1911)
• Ook gekend als: Maria Sklodowska
• Geboren: 7 november 1867 in Warschau, Polen
• Ging dood: 4 juli 1934 in Passy, ​​Frankrijk
• Echtgenoot: Pierre Curie (m. 1896-1906)
• Kinderen: Irène en Ève
• Interessant feit: Marie Curie's dochter, Irène, won ook een Nobelprijs (chemie in 1935)

Vroege leven en onderwijs

Marie Curie werd geboren in Warschau, de jongste van vijf kinderen. Haar vader was leraar natuurkunde, haar moeder, die stierf toen Curie 11 was, was ook een opvoeder.

Marie Curie studeerde in haar vroege schooljaren cum laude af en bevond zich als vrouw zonder opties in Polen voor hoger onderwijs. Ze bracht enige tijd als gouverneur door en volgde in 1891 haar zuster, al een gynaecoloog, naar Parijs.

In Parijs schreef Marie Curie zich in aan de Sorbonne. Ze studeerde af in de eerste plaats in de natuurkunde (1893), en keerde vervolgens op een beurs terug voor een graad in wiskunde waarin ze de tweede plaats innam (1894). Haar plan was om terug te keren om les te geven in Polen.

Onderzoek en huwelijk

Ze begon te werken als onderzoeker in Parijs. Door haar werk ontmoette ze een Franse wetenschapper, Pierre Curie, in 1894 toen hij 35 was. Ze trouwden op 26 juli 1895 in een burgerlijk huwelijk.

Hun eerste kind, Irène, werd geboren in 1897. Marie Curie bleef werken aan haar onderzoek en begon te werken als docent natuurkunde op een meisjesschool.

Radioactiviteit

Geïnspireerd door het werk aan radioactiviteit in uranium door Henri Becquerel, begon Marie Curie onderzoek naar "Becquerel-stralen" om te zien of andere elementen ook deze kwaliteit hadden. Eerst ontdekte ze radioactiviteit in thorium en toonde vervolgens aan dat de radioactiviteit geen eigenschap is van een interactie tussen elementen, maar een atomaire eigenschap is, een eigenschap van het inwendige van het atoom in plaats van hoe het is gerangschikt in een molecuul.

Op 12 april 1898 publiceerde ze haar hypothese van een nog onbekend radioactief element en werkte ze met pitchblende en chalcociet, beide uraniumerts, om dit element te isoleren. Pierre vergezelde haar in dit onderzoek.

Marie Curie en Pierre Curie ontdekten dus eerst polonium (genoemd naar haar geboorteland Polen) en vervolgens radium. Ze kondigden deze elementen in 1898 aan. Polonium en radium waren in zeer kleine hoeveelheden aanwezig in pitchblende, samen met grotere hoeveelheden uranium. Het isoleren van de zeer kleine hoeveelheden van de nieuwe elementen kostte jaren werk.

Op 12 januari 1902 isoleerde Marie Curie zuiver radium, en haar proefschrift uit 1903 resulteerde in de eerste graad voor wetenschappelijk onderzoek die werd toegekend aan een vrouw in Frankrijk - het eerste doctoraat in de wetenschap toegekend aan een vrouw in heel Europa.

In 1903 ontvingen Marie Curie, haar echtgenoot Pierre en Henry Becquerel voor hun werk de Nobelprijs voor natuurkunde. Naar verluidt overwoog de Nobelprijscommissie de prijs aan Pierre Curie en Henry Becquerel te geven, en Pierre werkte achter de schermen om ervoor te zorgen dat Marie Curie de juiste erkenning kreeg door te worden opgenomen.

Het was ook in 1903 dat Marie en Pierre een vroeggeboren kind verloren.

Stralingsvergiftiging door het werken met radioactieve stoffen begon zijn tol te eisen, hoewel de Curies het niet wisten of dat ontkenden. Ze waren allebei te ziek om de Nobelceremonie in 1903 in Stockholm bij te wonen.

In 1904 kreeg Pierre een hoogleraarschap aan de Sorbonne voor zijn werk. Het lectoraat zorgde voor meer financiële zekerheid voor de familie Curie - de vader van Pierre was ingetrokken om voor de kinderen te zorgen. Marie kreeg een klein salaris en een titel als hoofd van het laboratorium.

In datzelfde jaar vestigden de Curies het gebruik van radiotherapie voor kanker en lupus, en hun tweede dochter, Ève, werd geboren. Eve zou later een biografie van haar moeder schrijven.

In 1905 reisden de Curies uiteindelijk naar Stockholm en gaf Pierre de Nobellezing. Marie was geïrriteerd door de aandacht voor hun romantiek in plaats van voor hun wetenschappelijk werk.

Van vrouw tot professor

Maar de beveiliging was van korte duur, want Pierre werd plotseling gedood in 1906 toen hij werd overreden door een paardenkoets in een straat in Parijs. Dit liet Marie Curie een weduwe achter met de verantwoordelijkheid voor het grootbrengen van haar twee jonge dochters.

Marie Curie kreeg een nationaal pensioen aangeboden, maar wees dit af. Een maand na de dood van Pierre kreeg ze zijn stoel op de Sorbonne aangeboden, en ze accepteerde het. Twee jaar later werd ze gekozen tot hoogleraar - de eerste vrouw die een stoel bekleedde aan de Sorbonne.

Verdere werkzaamheden

Marie Curie heeft de komende jaren haar onderzoek georganiseerd, toezicht gehouden op het onderzoek van anderen en fondsen geworven. Haar Verhandeling over radioactiviteit werd gepubliceerd in 1910.

Begin 1911 werd Marie Curie met één stem de verkiezing tot de Franse Academie van Wetenschappen ontzegd. Emile Hilaire Amagat zei over de stemming: "Vrouwen kunnen geen deel uitmaken van het Instituut van Frankrijk." Marie Curie weigerde haar naam opnieuw te laten indienen voor nominatie en weigerde de Academie toestemming te geven om al haar werk gedurende tien jaar te publiceren. De pers viel haar aan voor haar kandidatuur.

Niettemin werd ze datzelfde jaar benoemd tot directeur van het Marie Curie-laboratorium, onderdeel van het Radium Instituut van de Universiteit van Parijs, en van het Instituut voor Radioactiviteit in Warschau, en kreeg ze een tweede Nobelprijs.

Het temperen van haar successen in dat jaar was een schandaal: een krantenredacteur beweerde een affaire tussen Marie Curie en een getrouwde wetenschapper. Hij ontkende de beschuldigingen en de controverse eindigde toen de redacteur en wetenschapper een duel regelden, maar geen van beide schoot. Jaren later trouwde de kleindochter van Marie en Pierre met de kleinzoon van de wetenschapper met wie ze de affaire had.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog koos Marie Curie ervoor om de Franse oorlogsinspanning actief te ondersteunen. Ze zette haar prijswinst in oorlogsobligaties en voorzag ambulances van draagbare röntgenapparatuur voor medische doeleinden en reed de voertuigen naar de frontlinies. Ze richtte tweehonderd permanente röntgeninstallaties op in Frankrijk en België.

Na de oorlog vervoegde haar dochter Irene Marie Curie als assistent in het laboratorium. De Curie Foundation is opgericht in 1920 om te werken aan medische toepassingen voor radium. Marie Curie maakte een belangrijke reis naar de Verenigde Staten in 1921 om het gulle geschenk van een gram pure radium voor onderzoek te accepteren. In 1924 publiceerde ze haar biografie van haar man.

Ziekte en dood

Het werk van Marie Curie, haar man en collega's met radioactiviteit werd gedaan in onwetendheid over het effect ervan op de menselijke gezondheid. Marie Curie en haar dochter Irene liepen leukemie op, blijkbaar veroorzaakt door blootstelling aan hoge niveaus van radioactiviteit. De schriften van Marie Curie zijn nog steeds zo radioactief dat ze niet te hanteren zijn. De gezondheid van Marie Curie ging eind jaren twintig ernstig achteruit. Cataract heeft bijgedragen aan een falende visie. Marie Curie trok zich terug in een sanatorium, met haar dochter Eva als haar metgezel. Ze stierf aan pernicieuze anemie, waarschijnlijk ook een effect van de radioactiviteit in haar werk, in 1934.