Lucius Junius Brutus

Volgens Romeinse legenden over de oprichting van de Romeinse Republiek was Lucius Junius Brutus (6e eeuw v.Chr.) De neef van de laatste Romeinse koning, Tarquinius Superbus (koning Tarquin de trotse). Ondanks hun verwantschap leidde Brutus de opstand tegen de koning en riep de Romeinse Republiek uit in 509 v.Chr. Deze opstand vond plaats terwijl koning Tarquin weg was (tijdens de campagne) en in de nasleep van de verkrachting van Lucretia door de zoon van de koning. Het was de voorbeeldige Brutus die op Lucretia's schande reageerde door als eerste te zweren de Tarquins te verdrijven.

" Terwijl ze overweldigd waren door verdriet, trok Brutus het mes uit de wond en zei het voor hem stekend naar bloed en zei: 'Bij dit bloed, het meest zuiver voor de verontwaardiging van een prins, zweer ik en ik roep je , O goden, om mijn eed te getuigen, dat ik voortaan Lucius Tarquinius Superbus, zijn slechte vrouw en al hun kinderen zal achtervolgen, met vuur, zwaard en alle andere gewelddadige middelen in mijn macht; noch zal ik ooit hen of iemand anders laten regeren in Rome. '"
-Livy Book I.59

Brutus verdrijft zijn co-consul

Toen de mannen de staatsgreep uitvoerden, werden de echtgenoot van Brutus en Lucretia, L. Tarquinius Collatinus, het eerste paar Romeinse consuls, de nieuwe leiders van de nieuwe regering. 

Het was niet genoeg om de laatste Etruskische koning van Rome kwijt te raken: Brutus verdreef de hele Tarquin-clan. Omdat Brutus alleen aan moederszijde verwant was aan de Tarquins, wat onder andere betekende dat hij de naam Tarquin niet deelde, werd hij van deze groep uitgesloten. De verdrevenen omvatten echter zijn co-consul / co-samenzweerder, L. Tarquinius Collatinus, de echtgenoot van Lucretia, de verkrachting slachtoffer-zelfmoord.

" Brutus stelde volgens een decreet van de senaat aan het volk voor dat allen die tot de familie van de Tarquins behoorden, uit Rome zouden worden verbannen: in de loop van eeuwen verkoos hij Publius Valerius, met wiens hulp hij de koningen had verdreven, als zijn collega."
-Livy Book II.2

Romeinse deugd en overmaat

In latere perioden zouden de Romeinen op dit tijdperk terugkijken als een tijd van grote deugd. Gebaren, zoals de zelfmoord van Lucretia, lijken ons misschien extreem, maar ze werden gezien als nobel voor de Romeinen, hoewel Plutarch deze voorouderlijke Brutus in zijn biografie van een Brutus-tijdgenoot met Julius Caesar meeneemt. Lucretia werd opgehouden als een van de weinige Romeinse matrons die toonbeelden van vrouwelijke deugd waren. Brutus was een ander deugdmodel, niet alleen in zijn vreedzame beschikking over de monarchie en de vervanging ervan door een systeem dat tegelijkertijd de problemen van autocratie vermeed en de deugd van koningschap handhaafde - het jaarlijks veranderende, dubbele consulschap.

" Het eerste begin van de vrijheid kan echter uit deze periode dateren, eerder omdat de consulaire autoriteit jaarlijks werd ingesteld, dan omdat het koninklijk voorrecht op enigerlei wijze werd ingeperkt. De eerste consuls behielden alle voorrechten en uiterlijke tekenen van autoriteit, en zorgden er alleen voor dat de terreur niet meer verdubbelde, als beide tegelijkertijd de fasces hadden."
-Livy Book II.1

Lucius Junius Brutus was bereid alles op te offeren voor het welzijn van de Romeinse Republiek. De zonen van Brutus waren verwikkeld geraakt in een samenzwering om de Tarquins te herstellen. Toen Brutus van het complot hoorde, executeerde hij de betrokkenen, inclusief zijn twee zonen.

De dood van Lucius Junius Brutus

In de poging van de Tarquins om de Romeinse troon terug te winnen, vochten Brutus en Arruns bij de Slag om Silva Arsia tegen elkaar en doodden elkaar. Dit betekende dat beide consuls van het eerste jaar van de Romeinse Republiek moesten worden vervangen. Er wordt gedacht dat er in dat ene jaar in totaal 5 was.

" Brutus merkte dat hij werd aangevallen, en omdat het in die tijd eerbaar was voor de generaals om persoonlijk de strijd aan te gaan, bood hij zich dienovereenkomstig enthousiast aan voor de strijd. Ze beschuldigden van zo'n woedende vijandigheid, geen van beiden achtervolgd om zijn eigen persoon te beschermen, op voorwaarde dat hij zijn tegenstander kon verwonden, dat elk, door de schild doorboord door de klap van zijn tegenstander, van zijn paard viel in de klauwen van de dood, nog steeds gefixeerd door de twee speren."
-Livy Book II.6

Plutarch op Lucius Junius Brutus

" Marcus Brutus stamde af van die Junius Brutus aan wie de oude Romeinen een koperen standbeeld in de hoofdstad bouwden tussen de afbeeldingen van hun koningen met een getrokken zwaard in zijn hand, ter herinnering aan zijn moed en voornemen om de Tarquins te verdrijven en de monarchie te vernietigen . Maar die oude Brutus was van een ernstige en onbuigzame aard, als een staal van een te hard humeur, en nadat hij zijn karakter nooit had laten verzachten door studie en gedachte, liet hij zich zo ver vervoeren met zijn woede en haat tegen tirannen, dat, want samenzwerend met hen, ging hij zelfs door met de uitvoering van zijn eigen zonen."
-Plutarch's Life of Brutus

bronnen

• T.J. Cornell, Het begin van Rome
• "Roman Myth", door Judith De Luce; De klassieke wereld Vol. 98, nr. 2 (Winter, 2005), pp. 202-205.