Lucius Cornelius Sulla Felix (138-78 v.Chr.)

De Romeinse militaire en politieke leider Sulla "Felix" (138-78 v.Chr.) Was een belangrijke figuur in de late Romeinse Republiek. Hij wordt het beste herinnerd voor het brengen van zijn soldaten naar Rome, het vermoorden van Romeinse burgers en zijn militaire vaardigheden op verschillende gebieden. Hij was ook berucht om zijn persoonlijke relaties en uiterlijk. Sulla's laatste ongewone daad was zijn laatste politieke.

Sulla werd geboren in een verarmde patriciërsfamilie, maar erfde rijkdom van een vrouw genaamd Nicopolis en zijn stiefmoeder, waardoor hij de politieke ring kon betreden (cursus honorum). Tijdens de Jugurthine-oorlog, in de eerste van een eerder ongehoorde zeven consulships, de in Arpinum geboren, novus homo Marius koos de aristocratische Sulla voor zijn quaestor. Hoewel de keuze leidde tot een politiek conflict, was het militair wijs. Sulla loste de oorlog op door een naburige Afrikaanse koning over te halen Jugurtha te ontvoeren voor de Romeinen.

Sulla's omstreden relatie met Marius

Hoewel er wrijving was tussen Sulla en Marius toen Marius een triomf kreeg, op basis van Sulla's standpunt, op basis van Sulla's eigen inspanningen, bleef Sulla onder Marius dienen. De intense concurrentie tussen de twee mannen groeide.

Sulla regelde de opstand onder de Italiaanse bondgenoten van Rome in 87 v.G.T. en werd vervolgens gestuurd om koning Mithridates van Pontus te vestigen - een opdracht die Marius wilde. Marius haalde de senaat over om Sulla's bestelling te wijzigen. Sulla weigerde te gehoorzamen en marcheerde in plaats daarvan naar Rome - een daad van burgeroorlog.

Sulla, aan de macht geïnstalleerd in Rome, maakte van Marius een boef en vertrok naar het oosten om de koning van Pontus af te handelen. Ondertussen marcheerde Marius naar Rome, begon een bloedbad, kreeg wraak met voorschriften en deelde beslagleggende goederen uit aan zijn veteranen. Marius stierf in 86 v.Chr. En beëindigde de onrust in Rome niet.

Sulla veronderstelt macht als dictator

Sulla regelde de zaak met Mithridates en keerde terug naar Rome waar Pompeius en Crassus zich bij hem voelden. Sulla won de slag bij de Colline Gate in 82 v.Chr. En beëindigde de burgeroorlog. Hij beval de soldaten van Marius te vermoorden. Hoewel het kantoor een tijdje niet was gebruikt, had Sulla zelf zo lang als nodig dictator verklaard (in plaats van de gebruikelijke zes maanden). In zijn biografie van Sulla schrijft Plutarch: "Want Sulla had zichzelf tot dictator verklaard, een ambt dat toen voor een periode van honderdtwintig jaar was afgelegd". S [u] lla stelde vervolgens zijn eigen verbodslijsten op en beloonde zijn veteranen en informanten met geconfisqueerd land.

Sylla is dus volledig gericht op het slachten en vult de stad met executies zonder nummer of limiet, veel geheel ongeïnteresseerde personen die een offer aan privé vijandschap vielen, door zijn toestemming en verwennerij aan zijn vrienden, Caius Metellus, een van de jongere mannen, stoutmoedig in de senaat om hem te vragen welk einde er aan deze kwaden was, en op welk punt hij zou kunnen stoppen? "Wij vragen u niet," zei hij, "om gratie te verlenen aan wie u hebt besloten te vernietigen, maar om ongetwijfeld degenen vrij te stellen die u graag wilt redden." Sylla antwoordde dat hij nog niet wist wie hij moest sparen. "Waarom dan," zei hij, "vertel ons wie je straft." Deze Sylla zei dat hij zou doen ... Onmiddellijk hierop, zonder te communiceren met een van de magistraten, verbood Sylla tachtig personen, en ondanks de algemene verontwaardiging postte hij na één dag uitstel tweehonderdtwintig en op de derde opnieuw, als veel. In een toespraak tot de mensen bij deze gelegenheid vertelde hij hen dat hij zoveel namen had opgezet als hij maar kon bedenken; degenen die aan zijn geheugen waren ontsnapt, zou hij in de toekomst publiceren. Hij vaardigde ook een edict uit, waardoor de dood de straf van de mensheid werd, en iedereen verbood die een verboden persoon zou moeten durven ontvangen en koesteren, zonder uitzondering voor broer, zoon of ouders. En voor degene die een verboden persoon zou doden, verordende hij twee talenten, zelfs als het een slaaf was die zijn meester had gedood, of een zoon zijn vader. En wat volgens mij het meest onrechtvaardig was, liet hij de bereiker hun zonen en zoons zonen doorgeven en al hun bezittingen open verkopen. Noch heerste de verjaring alleen in Rome, maar in alle steden van Italië was de uitstroming van bloed zodanig, dat noch heiligdom van de goden, noch haard van gastvrijheid, noch voorouderlijk huis ontsnapte. Mannen werden afgeslacht in de omhelzingen van hun vrouwen, kinderen in de armen van hun moeders. Degenen die omkwamen door publieke vijandigheid of particuliere vijandschap, waren niets in vergelijking met het aantal mensen dat voor hun rijkdom leed. Zelfs de moordenaars begonnen te zeggen dat 'zijn mooie huis deze man doodde, een tuin die, een derde, zijn hete baden'. Quintus Aurelius, een stille, vredige man, en iemand die dacht dat al zijn aandeel in de gemeenschappelijke ramp bestond uit het verdragen van de tegenslagen van anderen, kwam naar het forum om de lijst te lezen en vond zichzelf onder de verboden, schreeuwde: "Wee ben ik, heeft mijn Albanese boerderij mij geïnformeerd. "

Sulla stond misschien bekend als 'Felix", maar op dit moment past de appellatie beter bij een andere, meer gerenommeerde Romein. Een nog jonge Julius Caesar overleefde Sulla's voorschriften. Plutarch legt uit dat Sulla hem over het hoofd zag - dit ondanks directe provocatie, inclusief het nalaten te doen wat Sulla van hem verlangde. [Zien Plutarchus Caesar.]

Nadat Sulla de veranderingen had aangebracht die hij nodig achtte aan de regering van Rome - om het weer in overeenstemming te brengen met de oude waarden - stapte Sulla eenvoudig terug in 79 v.Chr. Hij stierf een jaar later.

Alternatieve spelling: Sylla

bronnen

• Plutarchus. "Plutarch is Life of Sulla ", Dryden vertaling