'Lord of the Flies' Quotes Explained

heer der vliegen, William Golding's klassieke roman over Engelse schooljongens gestrand op een verlaten eiland, is een krachtig onderzoek naar de menselijke natuur. Het volgende heer der vliegen citaten illustreren de centrale kwesties en thema's van de roman.

Citaten over orde en beschaving

“We moeten regels hebben en ze gehoorzamen. We zijn tenslotte geen wilden. We zijn Engels, en de Engelsen zijn het best in alles. We moeten dus de juiste dingen doen. ”(Hoofdstuk 2)

Dit citaat, gesproken door Jack, dient twee doelen in de roman. Ten eerste toont het de aanvankelijke toewijding van de jongens om "regels te hebben en ze te gehoorzamen." Ze zijn opgegroeid in de Engelse samenleving en gaan ervan uit dat hun nieuwe samenleving er naar zal worden gemodelleerd. Ze kiezen hun leider democratisch, stellen een protocol op voor spreken en gehoord worden en wijzen banen toe. Ze drukken een verlangen uit om 'de juiste dingen te doen'.

Later in de roman dalen de jongens af in chaos. Ze worden de zogenaamde "wilden" die Jack noemt, en Jack is instrumenteel in deze transformatie, die ons tot het tweede doel van het citaat brengt: ironie. Hoe meer we leren over het toenemende sadisme van Jack, hoe absurder dit vroege citaat lijkt. Misschien geloofde Jack in de eerste plaats nooit in 'regels' en zei hij gewoon wat hij moest zeggen om autoriteit op het eiland te krijgen. Of misschien was zijn geloof in orde zo oppervlakkig dat het na slechts een korte tijd verdween en plaats maakte voor zijn ware gewelddadige aard om naar voren te komen.

“Roger verzamelde een handvol stenen en begon ze te gooien. Toch was er een ruimte rond Henry, misschien zes meter in diameter, waarin hij niet durfde te gooien. Hier, onzichtbaar en toch sterk, was het taboe van het oude leven. Rond het hurkende kind was de bescherming van ouders en school en politieagenten en de wet. ”(Hoofdstuk 4)

In dit citaat zien we hoe de regels van de samenleving de jongens beïnvloeden bij het begin van hun tijd op het eiland. Inderdaad, hun eerste periode van samenwerking en organisatie wordt gevoed door de herinnering aan het 'oude leven', waar gezagsdragers straf implementeerden in reactie op wangedrag.

Toch voorspelt dit citaat ook het geweld dat later op het eiland uitbarst. Roger ziet af van het gooien van stenen naar Henry, niet vanwege zijn eigen moraal of geweten, maar vanwege de herinnering aan de maatschappelijke regels: "de bescherming van ouders en school en politieagenten en de wet." Deze verklaring onderstreept Golding's visie op de menselijke natuur als fundamenteel 'onbeschaafd', alleen beperkt door externe autoriteiten en maatschappelijke beperkingen.

Citaten over het kwaad

“Ik denk dat het beest iets is waar je op kunt jagen en doden!” (Hoofdstuk 8)

In dit citaat realiseert Simon zich dat het beest waar de jongens bang voor zijn, in feite de jongens zelf zijn. Ze zijn hun eigen monsters. In deze scène hallucineert Simon, dus hij gelooft dat deze uitspraak wordt gedaan door de Lord of the Flies. Het is echter eigenlijk Simon zelf die deze openbaring heeft.

Simon vertegenwoordigt spiritualiteit in de roman. (De eerste versie van Golding maakte Simon zelfs tot een expliciet Christusachtige figuur.) Hij is het enige personage dat een duidelijk gevoel van goed en kwaad lijkt te hebben. Hij handelt volgens zijn geweten, in plaats van zich te gedragen uit angst voor de gevolgen of een verlangen om de regels te beschermen. Het is logisch dat Simon, als morele figuur van de roman, de jongen is die beseft dat het kwaad op het eiland door de jongens zelf werd gemaakt.

"Ik ben bang. Van ons. ”(Hoofdstuk 10)

Simon's openbaring is tragisch correct gebleken wanneer hij wordt gedood door de handen van de andere jongens, die zijn razernij en aanval horen, denkend dat hij het Beest is. Zelfs Ralph en Piggy, de twee meest voorstanders van orde en beschaving, zijn in paniek geraakt en nemen deel aan de moord op Simon. Dit citaat, gesproken door Ralph, benadrukt hoe ver de jongens zijn afgedaald in chaos. Ralph gelooft sterk in de kracht van regels om de orde te handhaven, maar in deze verklaring lijkt hij niet zeker of regels de jongens van zichzelf kunnen redden.

Citaten over de realiteit

"[Jack] keek verbaasd, niet langer naar zichzelf, maar naar een ontzagwekkende vreemdeling. Hij morste het water en sprong overeind, opgewonden lachend ... Hij begon te dansen en zijn gelach werd een bloeddorstig grommende. masker was iets op zichzelf, waarachter Jack zich verstopte, bevrijd van schaamte en zelfbewustzijn. " (Hoofdstuk 4)

Dit citaat markeert het begin van Jack's beklimming naar de macht op het eiland. In deze scène kijkt Jack naar zijn eigen spiegelbeeld nadat hij zijn gezicht met klei en houtskool heeft beschilderd. Deze fysieke transformatie geeft Jack een gevoel van vrijheid van 'schaamte en zelfbewustzijn', en zijn jongensachtige lach wordt al snel 'bloeddorstig grommend'. Deze verschuiving loopt parallel met Jack's even bloeddorstige gedrag; hij wordt steeds sadistischer en brutaler naarmate hij macht over de andere jongens krijgt.

Een paar regels later geeft Jack een bevel aan enkele jongens, die snel gehoorzamen omdat 'het masker hen dwong'. Het masker is een illusie van Jack's eigen creatie, maar op het eiland wordt het masker "iets op zichzelf" dat autoriteit aan Jack overdraagt.

“De tranen begonnen te stromen en snikken schudde hem. Hij gaf zich nu voor het eerst op het eiland aan hen over; grote, huiverende krampen van verdriet die zijn hele lichaam leken te wringen. Zijn stem steeg op onder de zwarte rook voor het brandende wrak van het eiland; en besmet door die emotie, begonnen de andere kleine jongens ook te trillen en te snikken. En in het midden van hen, met smerig lichaam, mat haar en afgeveegde neus, weende Ralph om het einde van onschuld, de duisternis van het hart van de mens en de val door de lucht van de ware, wijze vriend Piggy. ”(Hoofdstuk 12)

Vlak voor deze scène hebben de jongens het vuur in brand gestoken en staan ​​ze op het punt Ralph te vermoorden. Voordat ze dit kunnen doen, verschijnt er echter een schip en arriveert een marinekapitein op het eiland. De jongens barsten meteen in tranen uit.

Onmiddellijk zijn de attributen van Jack's woeste jachtstam verdwenen, elke poging om Ralph te schaden eindigt, en de jongens zijn weer kinderen. Hun gewelddadige conflicten eindigen abrupt, als een spel van doen alsof. De maatschappelijke structuur van het eiland voelde krachtig echt aan, en het leidde zelfs tot verschillende doden. Niettemin verdampt die samenleving onmiddellijk wanneer een andere, krachtigere sociale orde (de volwassen wereld, het leger, de Britse samenleving) haar plaats inneemt, wat suggereert dat misschien allemaal maatschappelijke organisatie is even zwak.