Logistiek achter Amerikaanse federale voorschriften

Federale voorschriften zijn specifieke details richtlijnen of vereisten met kracht van wet vastgesteld door de federale agentschappen die nodig zijn om de wetgevende handelingen door het Congres aangenomen af ​​te dwingen. De Clean Air Act, de Food and Drug Act, de Civil Rights Act zijn allemaal voorbeelden van historische wetgeving die maanden, zelfs jaren van veel gepubliceerde planning, debat, compromissen en verzoening in het Congres vereist. Toch gebeurt het werk van het creëren van de enorme en steeds groeiende volumes van federale regelgeving, de echte wetten achter de handelingen, grotendeels onopgemerkt in de kantoren van de overheidsinstanties in plaats van in de zalen van het Congres.

Regelgevende federale agentschappen

Agentschappen, zoals de FDA, EPA, OSHA en minstens 50 anderen, worden "regelgevende" agentschappen genoemd omdat zij bevoegd zijn om regels - voorschriften - te creëren en te handhaven die de volledige kracht van de wet dragen. Particulieren, bedrijven en particuliere en openbare organisaties kunnen een boete krijgen, worden bestraft, gedwongen worden te sluiten en zelfs in de gevangenis worden gezet wegens het overtreden van federale voorschriften. De oudste federale regelgevende instantie die nog bestaat is het kantoor van de controleur van de valuta, opgericht in 1863 om nationale banken te charteren en te reguleren.

Het federale regelgevingsproces

Het proces van het opstellen en vaststellen van federale regelgeving wordt in het algemeen het "regelgevingsproces" genoemd.

Ten eerste neemt het Congres een wet aan die is ontworpen om een ​​sociale of economische behoefte of probleem aan te pakken. De juiste regelgevende instantie stelt vervolgens de nodige voorschriften op om de wet te implementeren. Bijvoorbeeld, de Food and Drug Administration creëert haar voorschriften onder het gezag van de Food Drug and Cosmetics Act, de Controlled Substances Act en verschillende andere handelingen die door het Congres in de loop der jaren zijn gemaakt. Handelingen als deze staan ​​bekend als 'machtigingswetgeving', omdat ze de regelgevende instanties letterlijk in staat stellen de voorschriften te creëren die nodig zijn om ze te handhaven.

De "regels" van regelgeving

Regelgevende instanties stellen voorschriften op volgens regels en processen die zijn gedefinieerd door een andere wet die bekend staat als de Administration Procedure Act (APA).

De APA definieert een "regel" of "verordening" als ...

"[T] de gehele of gedeeltelijke verklaring van een agentschap met algemene of bijzondere toepasselijkheid en toekomstig effect, ontworpen om de wet of het beleid te implementeren, te interpreteren of voor te schrijven of de organisatie-, procedure- of praktijkvereisten van een agentschap te beschrijven.

De APA definieert "regelgeving" als ...

"[A] gency-actie die het toekomstige gedrag van groepen of één persoon regelt; het is in wezen wetgevend van aard, niet alleen omdat het in de toekomst actief is, maar omdat het in de eerste plaats betrekking heeft op beleidsoverwegingen."

Volgens de APA moeten de agentschappen alle voorgestelde nieuwe verordeningen ten minste 30 dagen voordat ze van kracht worden in het federale register publiceren en moeten ze geïnteresseerde partijen de mogelijkheid bieden opmerkingen te maken, wijzigingen aan te bieden of bezwaar te maken tegen de verordening..

Sommige verordeningen vereisen alleen publicatie en de mogelijkheid om opmerkingen van kracht te laten worden. Anderen vereisen publicatie en een of meer formele openbare hoorzittingen. De machtigingswetgeving bepaalt welk proces moet worden gebruikt bij het opstellen van de voorschriften. Verordeningen die hoorzittingen vereisen, kunnen enkele maanden duren om definitief te worden.

Nieuwe voorschriften of wijzigingen van bestaande voorschriften worden "voorgestelde regels" genoemd. Kennisgevingen van openbare hoorzittingen of verzoeken om commentaar op voorgestelde regels worden gepubliceerd in het federale register, op de websites van de regelgevende instanties en in veel kranten en andere publicaties. De kennisgevingen bevatten informatie over het indienen van opmerkingen of deelnemen aan openbare hoorzittingen over de voorgestelde regel.

Zodra een verordening van kracht wordt, wordt deze een "definitieve regel" en wordt deze afgedrukt in het Federaal Register, de Code of Federal Regulations (CFR) en meestal op de website van de regelgevende instantie geplaatst.

Type en aantal federale voorschriften

In het 2000 Verslag van het Office of Management and Budget (OMB) aan het Congres over de kosten en baten van federale regelgeving definieert OMB de drie algemeen erkende categorieën van federale regelgeving als: sociaal, economisch en proces.

Sociale voorschriften: probeer het publieke belang op twee manieren te bevorderen. Het verbiedt bedrijven om producten te produceren op bepaalde manieren of met bepaalde kenmerken die schadelijk zijn voor openbare belangen zoals gezondheid, veiligheid en het milieu. Voorbeelden hiervan zijn de OSHA-regel die bedrijven verbiedt op de werkplek meer dan een deel per miljoen Benzeen gemiddeld over een periode van acht uur toe te staan ​​en de regel van het Department of Energy die bedrijven verbiedt koelkasten te verkopen die niet aan bepaalde energie-efficiëntienormen voldoen.

Sociale regelgeving vereist ook dat bedrijven producten produceren op bepaalde manieren of met bepaalde kenmerken die gunstig zijn voor deze publieke belangen. Voorbeelden zijn de eis van de Food and Drug Administration dat bedrijven die voedselproducten verkopen, een etiket moeten leveren met specifieke informatie over het pakket en de eis van het Department of Transportation dat auto's moeten worden uitgerust met goedgekeurde airbags.

Economische voorschriften: verbieden bedrijven prijzen in rekening te brengen of bedrijfstakken te betreden of te verlaten die de economische belangen van andere bedrijven of economische groepen kunnen schaden. Dergelijke voorschriften zijn meestal van toepassing op een industriebrede basis (bijvoorbeeld landbouw, vrachtvervoer of communicatie). In de Verenigde Staten wordt dit soort regelgeving op federaal niveau vaak beheerd door onafhankelijke commissies zoals de Federal Communications Commission (FCC) of de Federal Energy Regulatory Commission (FERC). Dit type regulering kan economisch verlies veroorzaken door de hogere prijzen en inefficiënte operaties die vaak optreden wanneer de concurrentie wordt beperkt.

Procesverordeningen: administratieve of papieren vereisten opleggen, zoals inkomstenbelasting, immigratie, sociale zekerheid, voedselbonnen of inkoopformulieren. De meeste kosten voor bedrijven als gevolg van programmabeheer, overheidsaankopen en inspanningen om aan de belastingwetgeving te voldoen. Sociale en economische regulering kan ook papierkosten met zich meebrengen vanwege openbaarmakingsvereisten en handhavingsbehoeften. Deze kosten komen meestal voor in de kosten voor dergelijke regels. Inkoopkosten worden doorgaans in de federale begroting weergegeven als hogere fiscale uitgaven.

Hoeveel federale voorschriften zijn er?

Volgens het Bureau van het Federale Register bevatte de Code of Federal Regulations (CFR) in 1998, de officiële lijst van alle geldende regels, in totaal 134.723 pagina's in 201 delen die 19 voet schapruimte claimden. In 1970 bedroeg de CFR slechts 54,834 pagina's.

Het General Accountability Office (GAO) meldt dat in de vier boekjaren van 1996 tot 1999 in totaal 15.286 nieuwe federale verordeningen van kracht zijn geworden. Hiervan werden 222 geclassificeerd als "belangrijke" regels, die elk een jaarlijks effect op de economie hebben van ten minste $ 100 miljoen.

Hoewel ze het proces 'regelgeving' noemen, creëren en handhaven de regelgevende instanties 'regels' die echt wetten zijn, veel met het potentieel om de levens en bestaansmiddelen van miljoenen Amerikanen diepgaand te beïnvloeden. Welke controles en toezicht worden op de regelgevende instanties geplaatst bij het opstellen van federale voorschriften?

Controle van het regelgevingsproces

Federale voorschriften gecreëerd door de regelgevende agentschappen zijn onderworpen aan herziening door zowel de president als het Congres onder Executive Order 12866 en de Congressional Review Act.

De Congressional Review Act (CRA) is een poging van het Congres om enige controle over het regelgevingsproces van het agentschap te herstellen.

Executive Order 12866, uitgegeven op 30 september 1993 door president Clinton, bepaalt de stappen die moeten worden gevolgd door uitvoerende filialen voordat de door hen uitgegeven regels van kracht worden.

Voor alle voorschriften moet een gedetailleerde kosten-batenanalyse worden uitgevoerd. Regelgeving met een geschatte kostprijs van $ 100 miljoen of meer wordt aangeduid als 'belangrijke regels' en vereist de voltooiing van een meer gedetailleerde Regulatory Impact Analysis (RIA). De RIA moet de kosten van de nieuwe verordening rechtvaardigen en moet worden goedgekeurd door het Office of Management and Budget (OMB) voordat de verordening van kracht kan worden.

Executive Order 12866 vereist ook dat alle regelgevende agentschappen jaarplannen opstellen en indienen bij OMB om regelgevingsprioriteiten vast te stellen en de coördinatie van het regelgevingsprogramma van de administratie te verbeteren.

Hoewel sommige vereisten van Executive Order 12866 alleen van toepassing zijn op uitvoerende filialen, vallen alle federale regelgevende agentschappen onder de controle van de Congressional Review Act.

Met de Congressional Review Act (CRA) kunnen congres 60 in-sessie dagen nieuwe federale voorschriften herzien en mogelijk afwijzen die zijn uitgegeven door de regelgevende instanties.

Volgens de CRA moeten de regelgevende instanties alle nieuwe regels voorleggen aan de leiders van zowel het Huis als de Senaat. Bovendien biedt de Algemene Rekenkamer (GAO) aan die congrescomités met betrekking tot de nieuwe verordening een gedetailleerd rapport over elke nieuwe belangrijke regel.