Locutionary Act Definition in Speech-Act Theory

In de speech-act theorie is een locutionaire handeling de handeling van het maken van een zinvolle uiting, een stuk gesproken taal dat wordt voorafgegaan door stilte en gevolgd door stilte of een verandering van spreker - ook bekend als een locutie of een uitingshandeling. De term locutionary act werd geïntroduceerd door de Britse filosoof J. L. Austin in zijn boek uit 1962, "How to Do Things With Words." De Amerikaanse filosoof John Searle verving later het concept van Austin van een locutionaire handeling door wat Searle de propositionele handeling noemde - de handeling om een ​​propositie uit te drukken. Searle schetste zijn ideeën in een artikel uit 1969 getiteld 'Speech Acts: An Essay in the Philosophy of Language'.

Soorten locutionary Acts

Locutionary acts kunnen worden onderverdeeld in twee basistypen: uitingshandelingen en propositionele handelingen. Een uitingsact is een spraakact dat bestaat uit de verbale inzet van expressie-eenheden zoals woorden en zinnen, merkt de woordenlijst van taaltermen op. Anders gezegd, uitingshandelingen zijn handelingen waarin iets wordt gezegd (of een geluid wordt gemaakt) dat volgens 'Speech Act Theory', een PDF die is gepubliceerd door Changing Minds.org, mogelijk geen betekenis heeft..

Propositionele handelingen zijn daarentegen die, zoals Searle opmerkte, waar naar wordt verwezen. Propositionele handelingen zijn duidelijk en drukken een specifiek definieerbaar punt uit, in tegenstelling tot louter uitingshandelingen, die onbegrijpelijke geluiden kunnen zijn.

Illocutionary versus Perlocutionary Acts

Een illocutionaire handeling verwijst naar de uitvoering van een handeling door iets specifieks te zeggen (in tegenstelling tot de algemene handeling van alleen maar iets zeggen), merkt Changing Minds op en voegt eraan toe:

"De illocutionaire kracht is de bedoeling van de spreker. [Het is] een echte 'spraakhandeling' zoals informeren, bevelen, waarschuwen, ondernemen."

Een voorbeeld van een illocutionaire handeling zou zijn:

"De zwarte kat is dom."

Deze verklaring is assertief; het is een illocutionaire handeling omdat het van plan is te communiceren. Changing Minds merkt daarentegen op dat handelingen met een woordspeling spraakhandelingen zijn die een effect hebben op de gevoelens, gedachten of acties van de spreker of de luisteraar. Ze proberen van gedachten te veranderen. In tegenstelling tot locutionary acts, zijn perlocutionary acts extern van de uitvoering; ze zijn inspirerend, overtuigend of afschrikkend. Changing Minds geeft dit voorbeeld van een perlocutionaire handeling:

"Vind de zwarte kat."

Deze verklaring is een perlocutionaire handeling omdat het gedrag probeert te veranderen. (De spreker wil dat je laat vallen wat je doet en haar kat gaat zoeken.)

Spraak handelt doelbewust

Locutionaire handelingen kunnen eenvoudige uitingen zijn zonder betekenis. Searle heeft de definitie van locutionary acts verfijnd door uit te leggen dat het uitingen moeten zijn die iets voorstellen, betekenis hebben en / of proberen te overtuigen. Searle identificeerde vijf illocutionaire / perlocutionaire punten:

  • beweerders: Verklaringen die als waar of onwaar kunnen worden beoordeeld omdat ze een stand van zaken in de wereld willen beschrijven
  • richtlijnen: Verklaringen die proberen de acties van de andere persoon te laten passen bij de inhoud van het voorstel
  • Commissives: Verklaringen die de spreker binden aan een handelwijze zoals beschreven door de propositionele inhoud
  • uitdrukkers: Verklaringen die de oprechtheidstoestand van de spraakhandeling uitdrukken
  • verklaarders: Verklaringen die proberen de wereld te veranderen door haar te vertegenwoordigen als veranderd

Locutionaire handelingen moeten daarom niet alleen zinloze stukjes spraak zijn. In plaats daarvan moeten ze een doel hebben, ofwel proberen een argument te versterken, een mening te uiten, of iemand te laten handelen.

Locutionary Acts hebben betekenis

Austin, in een 1975-update van zijn boek "How to Do Things With Words", verfijnde het idee van locutionary acts verder. Austin verklaarde zijn theorie en zei dat locutiewerkzaamheden op zichzelf inderdaad betekenis hadden, en verklaarde:

"Bij het uitvoeren van een locutionary act, zullen we ook een dergelijke act uitvoeren als:
Een vraag stellen of beantwoorden;
Wat informatie of een verzekering of een waarschuwing geven;
Aankondiging van een vonnis of een voornemen;
Een zin uitspreken;
Het maken van een afspraak, een beroep of een kritiek;
Een identificatie maken of een beschrijving geven. "

Austin betoogde dat locutionary acts geen verdere verfijning behoefden naar illocutionary en perlocutionary acts. Locutionaire handelingen hebben per definitie betekenis, zoals informatie verstrekken, vragen stellen, iets beschrijven of zelfs een uitspraak aankondigen. Locutioinaire handelingen zijn de betekenisvolle uitingen die mensen maken om hun behoeften en wensen te communiceren en anderen tot hun standpunt te overtuigen.