Islam Karimov van Oezbekistan

Islam Karimov regeert met een ijzeren vuist over de Centraal-Aziatische Republiek Oezbekistan. Hij heeft soldaten bevolen om te schieten op ongewapende menigten van demonstranten, gebruikt routinematig marteling op politieke gevangenen en stelt verkiezingen vast om aan de macht te blijven. Wie is de man achter de wreedheden?

Vroege leven

Islam Abduganievich Karimov werd geboren op 30 januari 1938 in Samarkand. Zijn moeder was misschien een etnische Tadzjiek, terwijl zijn vader Oezbeek was.

Het is niet bekend wat er met de ouders van Karimov is gebeurd, maar de jongen is opgegroeid in een Sovjet-weeshuis. Bijna geen details over Karimov's jeugd zijn aan het publiek onthuld.

Onderwijs

Islam Karimov ging naar openbare scholen en ging vervolgens naar het Central Asian Polytechnic College, waar hij een ingenieursdiploma behaalde. Hij is ook afgestudeerd aan het Tashkent Institute of National Economy met een economische graad. Hij heeft misschien zijn vrouw, econoom Tatyana Akbarova Karimova, ontmoet aan het Tasjkent Instituut. Ze hebben nu twee dochters en drie kleinkinderen.

Werk

Na zijn universitaire afstuderen in 1960 ging Karimov werken bij Tashselmash, een fabrikant van landbouwmachines. Het jaar daarop verhuisde hij naar het luchtvaartproductiecomplex van Chkalov Tasjkent, waar hij vijf jaar werkte als hoofdingenieur.

Binnenkomst in de nationale politiek

In 1966 trad Karimov in de regering, beginnend als hoofdspecialist bij het Oezbeekse SSR State Planning Office. Al snel werd hij gepromoveerd tot eerste vice-voorzitter van het planningsbureau.

Karimov werd in 1983 benoemd tot minister van Financiën voor de Oezbeekse SSR en voegde drie jaar later de titels toe van vice-voorzitter van de Raad van Ministers en voorzitter van het Staatsplanningbureau. Vanuit deze positie kon hij zich verplaatsen naar het bovenste deel van de Oezbeekse Communistische Partij.

Aan de macht komen

Islam Karimov werd de eerste secretaris van het Communistische Partijcomité van de provincie Kashkadarya in 1986 en diende drie jaar in die functie. Hij werd vervolgens gepromoveerd tot eerste secretaris van het Centraal Comité voor heel Oezbekistan.

Op 24 maart 1990 werd Karimov president van de Oezbeekse SSR.

Val van de Sovjet-Unie

De Sovjet-Unie stortte het jaar daarop in en Karimov verklaarde met tegenzin de onafhankelijkheid van Oezbekistan op 31 augustus 1991. Vier maanden later, op 29 december 1991, werd hij tot president van de Republiek Oezbekistan gekozen. Karimov ontving 86% van de stemmen in wat externe waarnemers oneerlijke verkiezingen noemden. Dit zou zijn enige campagne tegen echte tegenstanders zijn; zij die tegen hem op renden, vluchtten snel in ballingschap of verdwenen spoorloos.

Karimov's Controle over Onafhankelijke Oezbekistan

In 1995 hield Karimov een referendum dat zijn verlenging van zijn presidentiële ambtstermijn tot het jaar 2000 goedkeurde. Verrassend niemand, hij ontving 91,9% van de stemmen tijdens de presidentiële race op 9 januari 2000. Zijn 'tegenstander', Abdulhasiz Jalalov, gaf openlijk toe dat hij een schijnkandidaat was en alleen liep om een ​​gevel van eerlijkheid te bieden. Jalalov verklaarde ook dat hij zelf op Karimov had gestemd. Ondanks de limiet van twee termijnen in de grondwet van Oezbekistan won Karimov in 2007 een derde presidentiële termijn met 88,1% van de stemmen. Alle drie van zijn 'tegenstanders' begonnen elke campagetoespraak door Karimov te prijzen.

Mensenrechtenschendingen

Ondanks enorme afzettingen van aardgas, goud en uranium blijft de economie van Oezbekistan achter. Een kwart van de burgers leeft in armoede en het inkomen per hoofd van de bevolking is ongeveer $ 1950 per jaar.

Nog erger dan de economische stress is de repressie van burgers door de overheid. Vrijheid van meningsuiting en religieuze praktijk zijn er niet in Oezbekistan, en foltering is "systematisch en ongebreideld". De lichamen van politieke gevangenen worden teruggegeven aan hun families in verzegelde doodskisten; sommigen zouden in de gevangenis dood zijn gekookt.

Het bloedbad van Andijan

Op 12 mei 2005 kwamen duizenden mensen bijeen voor een vreedzaam en ordelijk protest in de stad Andijan. Ze steunden 23 lokale zakenmensen, die terecht stonden wegens verzonnen aanklachten van islamitisch extremisme. Velen waren ook de straat op gegaan om hun frustratie te uiten over de sociale en economische omstandigheden in het land. Tientallen werden verzameld en naar dezelfde gevangenis gebracht als de beschuldigde zakenlieden.

De volgende ochtend vroeg bestormden gewapende mannen de gevangenis en lieten de 23 beschuldigde extremisten en hun aanhangers vrij. Regeringstroepen en tanks beveiligden de luchthaven terwijl de menigte opzwol tot ongeveer 10.000 mensen. Om 18.00 uur op de 13e openden troepen in gepantserde voertuigen het vuur op de ongewapende menigte, waaronder vrouwen en kinderen. Laat in de nacht trokken de soldaten door de stad en schoten op de gewonden die op de trottoirs lagen.

De regering van Karimov verklaarde dat 187 mensen werden gedood in het bloedbad. Een dokter in de stad zei echter dat ze minstens 500 lichamen in het mortuarium had gezien en dat het allemaal volwassen mannen waren. De lichamen van vrouwen en kinderen verdwenen eenvoudigweg, gedumpt in ongemarkeerde graven door de troepen om hun misdaden te verbergen. Oppositieleden zeggen dat ongeveer 745 mensen ofwel zijn gedood of vermist na het bloedbad. Protestleiders werden ook gearresteerd in de weken na het incident en velen zijn niet meer teruggezien.

In reactie op een buskaping in 1999 had Islam Karimov verklaard: "Ik ben bereid om de hoofden van 200 mensen af ​​te zetten, hun leven op te offeren, om vrede en kalmte in de republiek te redden ... Als mijn kind zo'n pad koos , Ikzelf zou zijn hoofd eraf trekken. " Zes jaar later, in Andijan, maakte Karimov zijn bedreiging goed, en meer.