Hoe de Framers van de Amerikaanse grondwet evenwicht vonden in de regering

De voorwaarde verdeling van krachten is ontstaan ​​bij de Baron de Montesquieu, een schrijver uit de 18e-eeuwse Franse verlichting. De feitelijke scheiding van machten tussen de verschillende takken van de overheid kan echter worden herleid tot het oude Griekenland. De opstellers van de Amerikaanse grondwet besloten het Amerikaanse overheidssysteem te baseren op dit idee van drie afzonderlijke takken: uitvoerende, gerechtelijke en wetgevende. De drie takken zijn verschillend en hebben controles en saldi op elkaar. Op deze manier kan geen enkele tak absolute macht verwerven of misbruik maken van de macht die ze krijgen.

In de Verenigde Staten wordt de uitvoerende macht geleid door de president en omvat de bureaucratie. De wetgevende tak omvat beide huizen van het Congres: de Senaat en het Huis van Afgevaardigden. De gerechtelijke tak bestaat uit het Hooggerechtshof en de lagere federale rechtbanken.

The Fears of the Framers

Alexander Hamilton was een van de opstellers van de Amerikaanse grondwet en was de eerste Amerikaan die schreef over de 'saldi en cheques' die kunnen worden gezegd dat ze het Amerikaanse systeem van scheiding der machten karakteriseren. Het was het schema van James Madison dat onderscheid maakte tussen de uitvoerende en wetgevende takken. Door de wetgevende macht in twee kamers te hebben verdeeld, betoogde Madison dat ze politieke concurrentie zouden benutten in een systeem dat de macht zou organiseren, controleren, in evenwicht brengen en verspreiden. De lijstenmakers gaven elke tak onderscheidende dispositionele, politieke en institutionele kenmerken en maakten ze elk verantwoording verschuldigd aan verschillende kiesdistricten.

De grootste angst van de framers was dat de regering zou worden overweldigd door een gebiedende, dominante nationale wetgever. De scheiding van de machten, dacht de lijstenmakers, was een systeem dat een 'machine zou zijn die vanzelf zou verdwijnen' en zou voorkomen dat dit zou gebeuren.

Uitdagingen voor de scheiding van machten

Vreemd genoeg hadden de framers vanaf het begin ongelijk: de scheiding van machten heeft niet geleid tot een soepel werkende regering van de takken die met elkaar concurreren om macht, maar politieke allianties over de takken zijn beperkt tot partijlijnen die de machine belemmeren rennen. Madison zag de president, rechtbanken en senaat als organen die samen zouden werken en machtsgrepen van de andere afdelingen afweren. In plaats daarvan hebben de verdeling van de burgers, de rechtbanken en de wetgevende organen in politieke partijen die partijen in de Amerikaanse regering in een voortdurende strijd geduwd om hun eigen macht in alle drie de takken te vergroten..

Een grote uitdaging voor de scheiding der machten was onder Franklin Delano Roosevelt, die als onderdeel van de New Deal administratieve agentschappen oprichtte om zijn verschillende plannen voor herstel van de Grote Depressie te leiden. Onder eigen controle van de Roosevelt schreven de agentschappen regels en creëerden ze effectief hun eigen rechtszaken. Dat stelde de hoofden van het agentschap in staat om optimale handhaving te selecteren om het beleid van het agentschap vast te stellen, en aangezien ze werden gecreëerd door de uitvoerende macht, versterkte dat op zijn beurt de macht van het voorzitterschap aanzienlijk. De checks and balances kunnen worden behouden, als mensen opletten, door de opkomst en instandhouding van een politiek geïsoleerde overheidsdienst, en beperkingen door het Congres en het Hooggerechtshof voor leiders van bureaus.

bronnen

• Levinson DJ en Pildes RH. 2006. Scheiding van partijen, geen bevoegdheden. Harvard Law Review 119 (8): 2311-2386.
• Michaels JD. 2015. Een blijvende, evoluerende scheiding van machten. Columbia Law Review 115 (3): 515-597.
• Nourse V. 1999. De verticale scheiding van machten. Duke Law Journal 49 (3): 749-802.