Geschiedenis van piepers en piepers

Lang voor e-mail en lang voor sms'en waren er pagers, draagbare mini-radiofrequentieapparatuur die directe menselijke interactie mogelijk maakten. Uitgevonden in 1921, pagers - of 'piepers' zoals ze ook bekend zijn - bereikten hun hoogtijdagen in de jaren 1980 en 1990. Om er een aan een riemlus, borstzak of tas te hangen, was om een ​​bepaald soort status over te brengen - die van een persoon die belangrijk genoeg is om onmiddellijk te worden bereikt. Net als de huidige emoji-savvy sms'ers, ontwikkelden pager-gebruikers uiteindelijk hun eigen vorm van steno-communicatie.

De eerste piepers

Het eerste semafoonachtige systeem werd in gebruik genomen door de Detroit Police Department in 1921. Het was echter pas in 1949 dat de allereerste telefoonpager werd gepatenteerd. De naam van de uitvinder was Al Gross en zijn semafoons werden voor het eerst gebruikt in het Joodse ziekenhuis van New York City. De pager van Al Gross was niet voor iedereen een consumentenapparaat. In feite keurde de FCC de semafoon niet goed voor publiek gebruik tot 1958. De technologie was jarenlang uitsluitend gereserveerd voor kritische communicatie tussen hulpdiensten zoals politieagenten, brandweerlieden en medische professionals.

Motorola houdt de markt in de gaten

In 1959 produceerde Motorola een persoonlijk radiocommunicatieproduct dat ze een pager noemden. Het apparaat, ongeveer half zo groot als een kaartspel, bevatte een kleine ontvanger die individueel een radiobericht afleverde aan degenen die het apparaat droegen. De eerste succesvolle consumenten-pager was Motorola's Pageboy I, voor het eerst geïntroduceerd in 1964. Het had geen display en kon geen berichten opslaan, maar het was draagbaar en het meldde de drager door de toon welke actie ze moesten ondernemen.

Aan het begin van de jaren tachtig waren er wereldwijd 3,2 miljoen pagergebruikers. Op dat moment hadden pagers een beperkt bereik en werden ze meestal in on-site situaties gebruikt, bijvoorbeeld wanneer medische medewerkers met elkaar moesten communiceren in een ziekenhuis. Op dit moment produceerde Motorola ook apparaten met alfanumerieke displays, waarmee gebruikers een bericht konden ontvangen en verzenden via een digitaal netwerk.

Een decennium later was wide-area paging uitgevonden en waren meer dan 22 miljoen van de apparaten in gebruik. In 1994 waren er meer dan 61 miljoen in gebruik en pagers werden ook populair voor persoonlijke communicatie. Pager-gebruikers kunnen nu een willekeurig aantal berichten verzenden, van "I Love You" tot "Goodnight", allemaal met een reeks cijfers en sterretjes.

Hoe Pagers werken

Het pagingsysteem is niet alleen eenvoudig, maar het is ook betrouwbaar. Eén persoon verzendt een bericht met behulp van een toetstelefoon of zelfs een e-mail, die op zijn beurt wordt doorgestuurd naar de semafoon van de persoon met wie hij wil praten. Die persoon krijgt een melding dat een bericht binnenkomt, hetzij door een hoorbare piep of door trillingen. Het inkomende telefoonnummer of sms-bericht wordt vervolgens weergegeven op het LCD-scherm van de pager.

Richting uitsterven?

Hoewel Motorola in 2001 stopte met het produceren van pagers, worden ze nog steeds geproduceerd. Spok is een bedrijf dat verschillende pagingservices biedt, waaronder eenrichtingsverkeer, tweerichtingsverkeer en gecodeerd. Dat komt omdat zelfs de huidige smartphonetechnologieën niet kunnen concurreren met de betrouwbaarheid van het pagingnetwerk. Een mobiele telefoon is slechts zo goed als het mobiele of Wi-Fi-netwerk waarop hij werkt, dus zelfs de beste netwerken hebben nog dode zones en een slechte dekking binnen het gebouw. Pagers bezorgen ook onmiddellijk berichten aan meerdere mensen op exact hetzelfde tijdstip - geen vertragingen bij de bezorging, wat van cruciaal belang is wanneer minuten, zelfs seconden, tellen in een noodgeval. Ten slotte raken mobiele netwerken snel overbelast tijdens rampen. Dit gebeurt niet met pagingnetwerken.

Dus totdat mobiele netwerken net zo betrouwbaar worden, blijft de kleine "pieper" die aan een riem hangt de beste vorm van communicatie voor diegenen die in de kritieke communicatievelden werken.