Geschiedenis en principes van de Verenigde Naties

De Verenigde Naties zijn een internationale organisatie die is opgezet om de handhaving van het internationale recht, veiligheid en mensenrechten te bewerkstelligen; economische ontwikkeling; en sociale vooruitgang gemakkelijker voor landen over de hele wereld. De Verenigde Naties omvatten 193 lidstaten en twee permanente waarnemers die niet kunnen stemmen. Het hoofdkantoor bevindt zich in New York City.

Geschiedenis en principes van de Verenigde Naties

Voorafgaand aan de Verenigde Naties (VN) was de Volkenbond de internationale organisatie die verantwoordelijk was voor de vrede en samenwerking tussen wereldnaties. Het werd opgericht in 1919 "om internationale samenwerking te bevorderen en vrede en veiligheid te bereiken." Op het hoogtepunt had de Volkenbond 58 leden en werd deze als succesvol beschouwd. In de jaren dertig nam het succes af toen de Axis Powers (Duitsland, Italië en Japan) invloed verwierven, wat uiteindelijk leidde tot het begin van de Tweede Wereldoorlog in 1939.

De term "Verenigde Naties" werd vervolgens bedacht in 1942 door Winston Churchill en Franklin D. Roosevelt in de Verklaring van de Verenigde Naties. Deze verklaring werd afgelegd om de samenwerking van de geallieerden (Groot-Brittannië, de Verenigde Staten en de Unie van Socialistische Sovjetrepublieken) en andere landen tijdens de Tweede Wereldoorlog officieel te verklaren..

De VN zoals die nu bekend is, werd echter pas officieel opgericht tot 1945 toen het Handvest van de Verenigde Naties werd opgesteld op de VN-conferentie over internationale organisatie in San Francisco, Californië. Vertegenwoordigers van 50 landen en verschillende niet-gouvernementele organisaties woonden de conferentie bij, die allemaal het charter ondertekenden. De VN is officieel ontstaan ​​op 24 oktober 1945, na de ratificatie van het charter.

De principes van de VN zijn om toekomstige generaties van oorlog te redden, de mensenrechten opnieuw te bevestigen en gelijke rechten voor alle personen in te stellen. Daarnaast is het ook bedoeld om gerechtigheid, vrijheid en sociale vooruitgang te bevorderen voor de volkeren van alle lidstaten.

Organisatie van de VN vandaag

Om de complexe taak om haar lidstaten zo efficiënt mogelijk te laten samenwerken, aan te pakken, is de VN vandaag verdeeld in vijf takken. De eerste is de Algemene Vergadering van de VN. Dit is de belangrijkste besluitvormende en representatieve vergadering en is verantwoordelijk voor het handhaven van de principes van de VN door middel van haar beleid en aanbevelingen. Het bestaat uit alle lidstaten, wordt geleid door een president gekozen uit de lidstaten en komt elk jaar van september tot december bijeen.

De VN-Veiligheidsraad is een andere tak en is de krachtigste. Het kan de inzet van VN-militairen toestaan, kan een staakt-het-vuren opleggen tijdens conflicten en kan straffen opleggen aan landen als ze zich niet houden aan gegeven mandaten. Het bestaat uit vijf permanente leden en 10 roterende leden.

De volgende tak van de VN is het Internationaal Gerechtshof, gevestigd in Den Haag, Nederland. Vervolgens helpt de Economische en Sociale Raad de Algemene Vergadering bij het bevorderen van economische en sociale ontwikkeling en de samenwerking van de lidstaten. Ten slotte is het secretariaat het bijkantoor onder leiding van de secretaris-generaal. Zijn hoofdverantwoordelijkheid is het verstrekken van studies, informatie en andere gegevens wanneer dit door andere VN-afdelingen nodig is voor hun vergaderingen.

Lidmaatschap

Tegenwoordig is bijna elke volledig erkende onafhankelijke staat lid van de VN. Om lid te worden van de VN, moet een staat zowel vrede als alle verplichtingen die in het charter zijn vastgelegd, aanvaarden en bereid zijn elke actie te ondernemen om aan die verplichtingen te voldoen. Het definitieve besluit over toelating tot de VN wordt genomen door de Algemene Vergadering op aanbeveling van de Veiligheidsraad.

Functies van de Verenigde Naties vandaag

Zoals vroeger, is de belangrijkste functie van de VN vandaag het handhaven van vrede en veiligheid voor al haar lidstaten. Hoewel de VN niet haar eigen leger in stand houdt, heeft het wel vredesmachten die door haar lidstaten worden bevoorraad. Met goedkeuring van de VN-Veiligheidsraad worden deze vredeshandhavers bijvoorbeeld naar gebieden gestuurd waar het gewapende conflict onlangs is geëindigd om de strijders te ontmoedigen de strijd te hervatten. In 1988 won de vredesmacht een Nobelprijs voor de vrede voor zijn acties.

Naast het handhaven van de vrede, streeft de VN ernaar de mensenrechten te beschermen en humanitaire hulp te bieden wanneer dat nodig is. In 1948 heeft de Algemene Vergadering de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens aangenomen als standaard voor haar mensenrechtenactiviteiten. De VN biedt momenteel technische assistentie bij verkiezingen, helpt bij het verbeteren van gerechtelijke structuren en het opstellen van grondwetten leidt mensenrechtenfunctionarissen op en biedt voedsel, drinkwater, onderdak en andere humanitaire diensten aan mensen die ontheemd zijn door hongersnood, oorlog en natuurrampen.

Ten slotte speelt de VN een integrale rol in de sociale en economische ontwikkeling via haar VN-ontwikkelingsprogramma. Dit is de grootste bron van technische subsidiehulp ter wereld. Bovendien heeft de Wereldgezondheidsorganisatie; UNAIDS; Het Wereldfonds voor de bestrijding van aids, tuberculose en malaria; het VN-bevolkingsfonds; en de Wereldbankgroep, om er maar een paar te noemen, spelen een essentiële rol in dit aspect van de VN. De moederorganisatie publiceert ook jaarlijks de Human Development Index om landen te rangschikken op het gebied van armoede, geletterdheid, onderwijs en levensverwachting.

Millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling

Aan het begin van de eeuw vestigden de VN hun zogenaamde millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling. De meeste lidstaten en verschillende internationale organisaties kwamen overeen doelen te stellen met betrekking tot het verminderen van armoede en kindersterfte, het bestrijden van ziekten en epidemieën en het ontwikkelen van een wereldwijd partnerschap op het gebied van internationale ontwikkeling, tegen 2015.

In een rapport dat werd uitgegeven toen de deadline naderde, werd gewezen op de vooruitgang die was geboekt, op inspanningen in ontwikkelingslanden en op tekortkomingen die voortdurend moeten worden gefocust: mensen die nog in armoede leven zonder toegang tot diensten, genderongelijkheid, de welvaartskloof en klimaat de effecten van verandering op de armste mensen.