Guns of Butter The Nazi Economy

Een onderzoek naar hoe Hitler en het nazi-regime omgingen met de Duitse economie heeft twee dominante thema's: na de macht aan de macht te komen tijdens een depressie, hoe hebben de nazi's de economische problemen van Duitsland opgelost en hoe hebben ze hun economie beheerd tijdens de grootste oorlog ter wereld? heeft tot nu toe gezien bij economische rivalen zoals de VS..

Vroeg nazi-beleid

Zoals veel van de nazi-theorie en -praktijk, was er geen overkoepelende economische ideologie en veel van wat Hitler dacht dat destijds het pragmatische was om te doen, en dit was overal in het nazi-rijk waar. In de jaren voorafgaand aan hun overname van Duitsland heeft Hitler zich niet verbonden aan een duidelijk economisch beleid om zijn aantrekkingskracht te vergroten en zijn opties open te houden. Eén benadering kan worden gezien in het vroege 25-puntsprogramma van de partij, waar socialistische ideeën zoals nationalisatie werden getolereerd door Hitler in een poging om de partij verenigd te houden; toen Hitler zich afkeerde van deze doelen, splitste de partij zich en werden enkele vooraanstaande leden (zoals Strasser) gedood om de eenheid te behouden. Toen Hitler in 1933 kanselier werd, had de nazi-partij dus verschillende economische facties en geen algemeen plan. Wat Hitler aanvankelijk deed, was een gestage koers te handhaven die revolutionaire maatregelen vermeed om een ​​middenweg te vinden tussen alle groepen aan wie hij beloften had gedaan. Extreme maatregelen onder extreme nazi's zouden pas later komen als het beter ging.

De grote Depressie

In 1929 heeft de economische depressie de wereld veroverd en heeft Duitsland zwaar geleden. Weimar Duitsland had een onrustige economie herbouwd door Amerikaanse leningen en investeringen, en toen deze tijdens de depressie plotseling werden ingetrokken, stortte de Duitse economie, die al disfunctioneel en diep gebreken had, opnieuw in. De Duitse export daalde, industrieën vertraagden, bedrijven faalden en de werkloosheid steeg. De landbouw begon ook te falen.

Het nazi-herstel

Deze depressie had de nazi's in het begin van de jaren dertig geholpen, maar als ze de macht wilden behouden, moesten ze er iets aan doen. Ze werden geholpen door het feit dat de wereldeconomie hoe dan ook begon te herstellen, door het lage geboortecijfer van de Eerste Wereldoorlog, waardoor het personeelsbestand daalde, maar er was nog steeds actie nodig, en de man om het te leiden was Hjalmar Schacht, die zowel minister van Economie en president van de Reichsbank, ter vervanging van Schmitt, die een hartaanval kreeg in een poging om de verschillende nazi's en hun drang naar oorlog aan te pakken. Hij was geen nazi-stroman, maar een bekende expert op het gebied van de internationale economie en iemand die een sleutelrol had gespeeld bij het verslaan van de hyperinflatie van Weimar. Schacht leidde een plan dat gepaard ging met zware overheidsuitgaven om de vraag te veroorzaken en de economie in beweging te krijgen en gebruikte daarvoor een tekortbeheersysteem.

De Duitse banken wankelden in de depressie, en dus nam de staat een grotere rol in het kapitaalverkeer en voerde ze lage rentetarieven in. De overheid richtte zich vervolgens op boeren en kleine bedrijven om hen te helpen terug te keren naar winst en productiviteit; dat een belangrijk deel van de nazi-stem van plattelandsarbeiders was en de middenklasse geen ongeluk was. De belangrijkste investering van de staat ging naar drie gebieden: bouw en transport, zoals het autosnelwegsysteem dat werd gebouwd ondanks weinig mensen die een auto hadden (maar goed waren in een oorlog), evenals veel nieuwe gebouwen, en herbewapening.

Eerdere kanseliers Bruning, Papen en Schleicher waren begonnen dit systeem in te voeren. De exacte verdeling is de afgelopen jaren besproken en men gelooft nu dat er op dit moment minder in herbewapening is gegaan en meer in de andere sectoren dan gedacht. Het personeelsbestand werd ook aangepakt, waarbij de Reich Labour Service de jonge werklozen leidde. Het resultaat was een verdrievoudiging van de staatsinvesteringen van 1933 tot 1936, een daling van de werkloosheid met tweederde en het bijna herstel van de nazi-economie. Maar de koopkracht van burgers was niet toegenomen en veel banen waren slecht. Weimar's probleem van een slechte handelsbalans bleef echter bestaan, met meer import dan export en het gevaar van inflatie. Het Reich Food Estate, ontworpen om landbouwproducten te coördineren en voor zelfvoorziening te zorgen, faalde dit, irriteerde veel boeren en zelfs in 1939 waren er tekorten. Welzijn werd veranderd in een liefdadigheidsgebied, met donaties gedwongen door de dreiging van geweld, waardoor belastinggeld voor herbewapening.

Het nieuwe plan: economische dictatuur

Terwijl de wereld naar de acties van Schacht keek en velen positieve economische resultaten zagen, was de situatie in Duitsland donkerder. Schacht was geïnstalleerd om een ​​economie voor te bereiden met een grote focus op de Duitse oorlogsmachine. Hoewel Schacht niet begon als een nazi en nooit lid werd van de partij, werd hij in feite een economische autocraat met volledige controle over de Duitse financiën en creëerde hij het 'nieuwe plan' om de problemen aan te pakken: de handelsbalans moest worden beheerst door de regering die beslist wat wel of niet kon worden geïmporteerd, en de nadruk lag op de zware industrie en het leger. Gedurende deze periode heeft Duitsland overeenkomsten gesloten met tal van Balkanlanden om goederen in te ruilen voor goederen, waardoor Duitsland in staat is om deviezenreserves aan te houden en de Balkan onder de Duitse invloedssfeer te brengen..

Het vierjarenplan van 1936

Nu de economie verbetert en het goed doet (lage werkloosheid, sterke investeringen, verbeterde buitenlandse handel) begon de kwestie van 'Guns or Butter' Duitsland in 1936 te achtervolgen. Schacht wist dat als de herbewapening in dit tempo zou doorgaan, de betalingsbalans bergafwaarts zou gaan en hij pleitte voor een verhoging van de consumentenproductie om meer in het buitenland te verkopen. Velen, vooral degenen die winst wilden maken, waren het daarmee eens, maar een andere machtige groep wilde Duitsland klaar voor de oorlog. Kritisch genoeg was een van deze mensen Hitler zelf, die dat jaar een memorandum schreef waarin werd opgeroepen om de Duitse economie klaar te maken voor oorlog over vier jaar. Hitler geloofde dat de Duitse natie zich moest uitbreiden door conflicten, en hij was niet bereid om lang te wachten, waardoor veel zakelijke leiders werden gedwongen om langzamer herbewapening en een verbetering van de levensstandaard en consumentenverkopen te eisen. De omvang van de oorlog die Hitler voor ogen had, is niet zeker.

Het resultaat van deze economische sleepboot was dat Goering werd benoemd tot hoofd van het Vierjarenplan, ontworpen om de herbewapening te versnellen en zelfvoorziening of 'autarkie' te creëren. De productie moest worden gestuurd en de belangrijkste gebieden moesten worden verhoogd, de invoer moest ook sterk worden gecontroleerd en er moesten 'ersatz' (vervangende) goederen worden gevonden. De nazi-dictatuur heeft nu meer dan ooit de economie getroffen. Het probleem voor Duitsland was dat Goering een air aas was, geen econoom, en Schacht was zo buitenspel dat hij in 1937 ontslag nam. Het resultaat was, misschien voorspelbaar, gemengd: de inflatie was niet gevaarlijk gestegen, maar veel doelen, zoals olie en armen, was niet bereikt. Er waren tekorten aan sleutelmateriaal, burgers werden gerantsoeneerd, elke mogelijke bron werd weggehaald of gestolen, herbewapening en autarky doelen werden niet gehaald, en Hitler leek een systeem te duwen dat alleen zou overleven door succesvolle oorlogen. Gezien het feit dat Duitsland vervolgens als eerste de oorlog in ging, werden de mislukkingen van het plan al snel duidelijk. Wat wel groeide, was het ego van Goering en het enorme economische rijk dat hij nu beheerste. De relatieve waarde van de lonen daalde, de gewerkte uren namen toe, de werkplaatsen waren vol met de Gestapo en omkoping en inefficiëntie groeiden.

De economie mislukt tijdens oorlog

Het is ons nu duidelijk dat Hitler oorlog wilde en dat hij de Duitse economie opnieuw aan het formatteren was om deze oorlog te voeren. Het lijkt er echter op dat Hitler ernaar streefde om het belangrijkste conflict enkele jaren later te laten beginnen dan toen, en toen Groot-Brittannië en Frankrijk de bluf boven Polen in 1939 riepen, was de Duitse economie slechts gedeeltelijk klaar voor het conflict, met als doel grote oorlog met Rusland na een paar jaar bouwen. Er werd ooit geloofd dat Hitler de economie probeerde te beschermen tegen de oorlog en niet onmiddellijk overging op een volledige oorlogseconomie, maar eind 1939 begroette Hitler de reactie van zijn nieuwe vijanden met ingrijpende investeringen en veranderingen die bedoeld waren om de oorlog te ondersteunen. De geldstroom, het gebruik van grondstoffen, de banen die mensen hadden en welke wapens geproduceerd moesten worden, waren allemaal veranderd.

Deze vroege hervormingen hadden echter weinig effect. De productie van sleutelwapens zoals tanks bleef laag, als gevolg van ontwerpfouten die snelle massaproductie, inefficiënte industrie en een mislukte organisatie teniet deden. Deze inefficiëntie en organisatorisch tekort waren voor een groot deel te wijten aan de methode van Hitler om meerdere overlappende posities te creëren die met elkaar concurreerden en om macht daagden, een tekortkoming van de regeringshoogten tot op lokaal niveau.

Speer en Total War

In 1941 gingen de VS de oorlog in en brachten enkele van de krachtigste productiefaciliteiten en hulpbronnen ter wereld. Duitsland was nog steeds onderproducerend en het economische aspect van de Tweede Wereldoorlog kreeg een nieuwe dimensie. Hitler verklaarde nieuwe wetten en maakte Albert Speer minister van Bewapening. Speer stond het best bekend als de favoriete architect van Hitler, maar hij kreeg de macht om te doen wat nodig was, dwars door welke concurrerende instanties hij ook nodig had, om de Duitse economie volledig gemobiliseerd te krijgen voor totale oorlog. De technieken van Speer waren om industriëlen meer vrijheid te geven en ze te besturen via een Centraal Planbureau, waardoor meer initiatief en resultaten mogelijk waren van mensen die wisten wat ze deden, maar ze toch in de goede richting hielden.

Het resultaat was een toename van de productie van wapens en wapens, zeker meer dan het oude systeem dat werd geproduceerd. Maar moderne economen hebben geconcludeerd dat Duitsland meer had kunnen produceren en nog steeds economisch werd verslagen door de output van de VS, de USSR en Groot-Brittannië. Een probleem was de geallieerde bombardementencampagne die enorme ontwrichting veroorzaakte, een ander probleem was de strijd tussen de nazi-partij en een ander probleem was het verzuim om de veroverde gebieden ten volle te benutten.