Van Republiek tot rijk, de Romeinse slag om Actium

De Slag om Actium werd gevochten op 2 september 31 voor Christus. tijdens de Romeinse burgeroorlog tussen Octavianus en Mark Antony. Marcus Vipsanius Agrippa was de Romeinse generaal die de 400 schepen van Octavianus en 19.000 man leidde. Mark Antony beval 290 schepen en 22.000 man.

Achtergrond

Na de moord op Julius Caesar in 44 v.Chr. Werd het tweede driemanschap gevormd tussen Octavius, Marcus Antonius en Marcus Aemilius Lepidus om Rome te regeren. Snel bewegend, verpletterden de troepen van het Triumvirate die van de samenzweerders Brutus en Cassius in Philippi in 42 voor Christus. Hierna werd overeengekomen dat Octavianus, de wettelijke erfgenaam van Caesar, de westelijke provincies zou regeren, terwijl Antony het oosten zou overzien. Lepidus, altijd de junior partner, kreeg Noord-Afrika. In de loop van de volgende jaren, namen de spanningen af ​​en namen af ​​tussen Octavianus en Antony.

In een poging de kloof te genezen, trouwde Octavianus 'zus Octavia in 40 voor Christus met Antony. Jaloers op de macht van Antony, werkte Octavian onvermoeibaar om zijn positie als wettelijke erfgenaam van Caesar te handhaven en lanceerde hij een massale propagandacampagne tegen zijn rivaal. In 37 v.Chr. Trouwde Antony met Caesar's voormalige geliefde, Cleopatra VII van Egypte, zonder van Octavia te scheiden. Liefhebbende op zijn nieuwe vrouw, verstrekte hij grote landbeurzen voor haar kinderen en werkte hij aan het uitbreiden van zijn machtsbasis in het oosten. De situatie bleef verslechteren door 32 v.Chr., Toen Antony publiekelijk scheidde van Octavia.

Als reactie kondigde Octavianus aan dat hij in het bezit was gekomen van Antony's testament, die de oudste zoon van Cleopatra, Caesarion, bevestigde als de echte erfgenaam van Caesar. Het testament gaf ook grote erfenissen aan de kinderen van Cleopatra en stelde dat het lichaam van Antony begraven moest worden in het koninklijke mausoleum in Alexandrië naast Cleopatra. Het testament keerde de Romeinse mening tegen Antony, omdat ze geloofden dat hij Cleopatra probeerde te installeren als de heerser van Rome. Met dit als voorwendsel voor oorlog, begon Octavian troepen te verzamelen om Antony aan te vallen. Verhuizing naar Patrae, Griekenland, Antony en Cleopatra zweeg even om te wachten op extra troepen van zijn oostelijke client-koningen.

Octavian Attacks

Een gemiddelde generaal, Octavianus vertrouwde zijn troepen toe aan zijn vriend Marcus Vipsanius Agrippa. Agrippa, een ervaren veteraan, begon de Griekse kust agressief te plunderen terwijl Octavian met het leger naar het oosten trok. Onder leiding van Lucius Gellius Poplicola en Gaius Sosius concentreerde Antony's vloot zich in de Golf van Ambracia nabij Actium in het huidige Noordwest-Griekenland. Terwijl de vijand in de haven was, trok Agrippa zijn vloot naar het zuiden en viel Messenia aan, waardoor de toevoerleidingen van Antony werden verstoord. Aangekomen in Actium, vestigde Octavian een positie op de hoge grond ten noorden van de golf. Aanvallen tegen het kamp van Antony in het zuiden werden gemakkelijk afgewezen.

Een patstelling volgde gedurende enkele maanden terwijl de twee troepen naar elkaar keken. Antony's steun begon af te nemen nadat Agrippa Sosius versloeg in een zeeslag en een blokkade voor Actium opzette. Afgesneden van de voorraden begonnen enkele officieren van Antony over te lopen. Toen zijn positie verzwakte en Cleopatra agiteerde voor een terugkeer naar Egypte, begon Antony de strijd voor te bereiden. De oude historicus Dio Cassius geeft aan dat Antony minder geneigd was om te vechten en in feite een manier zocht om te ontsnappen met zijn geliefde. Hoe dan ook, Antony's vloot kwam op 2 september 31 voor Christus uit de haven.

Battle on the Water

De vloot van Antony bestond grotendeels uit massieve galeien die bekend staan ​​als quinqueremen. Zijn schepen met dikke rompen en bronzen pantser waren formidabel maar langzaam en moeilijk te manoeuvreren. Toen hij Antony zag inzetten, gaf Octavian Agrippa de opdracht de vloot in oppositie te leiden. In tegenstelling tot Antony, bestond de vloot van Agrippa uit kleinere, beter manoeuvreerbare oorlogsschepen gemaakt door de Liburnische bevolking, levend in wat nu Kroatië is. Deze kleinere galeien misten de kracht om te rammen en een quinquereme te laten zinken, maar waren snel genoeg om te ontsnappen aan een vijandige rammende aanval. Op weg naar elkaar, begon de strijd al snel met drie of vier Liburnische schepen die elke quinquereme aanvielen.

Terwijl de strijd woedde, begon Agrippa zijn linkerflank uit te breiden met het doel Antony's rechts te draaien. Lucius Policola, die Antony's rechtervleugel leidde, verschoof naar buiten om deze dreiging het hoofd te bieden. Door dit te doen, raakte zijn formatie los van het centrum van Antony en opende een opening. Lucius Arruntius zag een kans en bevelde het centrum van Agrippa, dook in met zijn schepen en escaleerde de strijd. Aangezien geen van beide partijen kon rammen, het gebruikelijke middel voor de aanval op zee, werd het gevecht effectief omgezet in een landstrijd op zee. Enkele uren vechten, waarbij elke partij aanviel en zich terugtrok, was geen van beide in staat een doorslaggevend voordeel te behalen.

Cleopatra vlucht

Cleopatra keek vanaf de achterkant en maakte zich zorgen over het verloop van de strijd. Vaststellend dat ze genoeg had gezien, beval ze haar squadron van 60 schepen op zee te zetten. De acties van de Egyptenaren gooiden Antony's lijnen in wanorde. Verbijsterd door het vertrek van zijn geliefde vergat Antony de strijd snel en zeilde hij achter zijn koningin aan met 40 schepen. Het vertrek van 100 schepen heeft de Antonische vloot gedoemd. Terwijl sommigen vochten, probeerden anderen de strijd te ontvluchten. Tegen het einde van de middag gaven de overgeblevenen zich over aan Agrippa.

Op zee haalde Antony Cleopatra in en ging aan boord van haar schip. Hoewel Antony boos was, verzoenden de twee zich en maakten ondanks hun korte achtervolging door enkele van de schepen van Octavianus hun ontsnapping naar Egypte goed.

Nasleep

Zoals bij de meeste veldslagen uit deze periode, zijn precieze slachtoffers niet bekend. Bronnen geven aan dat Octavianus ongeveer 2500 man verloor, terwijl Antony 5.000 doden en meer dan 200 schepen tot zinken brachten of gevangen werden genomen. De impact van Antony's nederlaag was ingrijpend. In Actium begon Publius Canidius, die het bevel voerde over de grondtroepen, zich terug te trekken en het leger gaf zich al snel over. Elders begonnen Antony's bondgenoten hem te verlaten in het gezicht van de groeiende macht van Octavianus. Met de troepen van Octavian die Alexandrië naderen, pleegde Antony zelfmoord. Cleopatra hoorde zelf de dood van haar geliefde. Met de uitschakeling van zijn rivaal werd Octavianus de enige heerser van Rome en kon hij beginnen met de overgang van republiek naar rijk.