Feministische bewustzijnsverhogende groepen

Feministische bewustmakingsgroepen, of CR-groepen, begonnen in de jaren 1960 in New York en Chicago en verspreidden zich snel over de Verenigde Staten. Feministische leiders noemden bewustzijnsvergroting de ruggengraat van de beweging en een belangrijk hulpmiddel bij het organiseren.

The Genesis of Consciousness-Raising in New York

Het idee om een ​​bewustmakingsgroep te starten ontstond al vroeg in het bestaan ​​van de feministische organisatie New York Radical Women. Terwijl leden van de NYRW probeerden te bepalen wat hun volgende actie zou moeten zijn, vroeg Anne Forer de andere vrouwen om haar voorbeelden uit hun leven te geven van hoe ze onderdrukt waren, omdat ze haar bewustzijn moest verhogen. Ze herinnerde eraan dat arbeidersbewegingen van 'Oud Links', die vochten voor de rechten van arbeiders, hadden gesproken over het verhogen van het bewustzijn van arbeiders die niet wisten dat ze onderdrukt werden.

Collega NYRW-lid Kathie Sarachild heeft de uitdrukking van Anne Forer overgenomen. Terwijl Sarachild zei dat ze uitgebreid had overwogen hoe vrouwen werden onderdrukt, realiseerde ze zich dat de persoonlijke ervaring van een individuele vrouw voor veel vrouwen leerzaam kon zijn.

Wat is er gebeurd in een CR-groep??

NYRW begon met bewustmaking door een onderwerp te selecteren dat verband hield met de ervaring van vrouwen, zoals mannen, dating, economische afhankelijkheid, kinderen krijgen, abortus of een aantal andere zaken. De leden van de CR-groep liepen de kamer rond en spraken elk over het gekozen onderwerp. Idealiter ontmoetten vrouwen volgens feministische leiders elkaar in kleine groepen, meestal bestaande uit een dozijn vrouwen of minder. Ze spraken om de beurt over het onderwerp en elke vrouw mocht spreken, dus niemand domineerde de discussie. Vervolgens besprak de groep wat er was geleerd.

Effecten van bewustzijnsverhoging

Carol Hanisch zei dat bewustmaking werkte omdat het het isolement vernietigde dat mannen gebruikten om hun autoriteit en suprematie te handhaven. Ze legde later in haar beroemde essay "The Personal is Political" uit dat bewustmakingsgroepen geen psychologische therapiegroep waren, maar eerder een geldige vorm van politieke actie.

Naast het creëren van een gevoel van zusterschap, lieten CR-groepen vrouwen toe om gevoelens die ze misschien als onbelangrijk hebben afgedaan, te verwoorden. Omdat discriminatie zo diepgaand was, was het moeilijk te achterhalen. Vrouwen hebben misschien niet eens gemerkt hoe een patriarchale, door mannen gedomineerde samenleving hen onderdrukte. Wat een individuele vrouw eerder voelde was haar eigen ontoereikendheid, zou eigenlijk het gevolg kunnen zijn van de diepgewortelde traditie van de samenleving van het onderdrukken van mannelijke autoriteit door vrouwen.

Kathie Sarachild merkte op dat er weerstand was tegen bewustmakingsgroepen tijdens de verspreiding van de Women's Liberation-beweging. Ze merkte op dat de pionierende feministen aanvankelijk hadden gedacht bewustzijn te gebruiken als een manier om erachter te komen wat hun volgende actie zou zijn. Ze hadden niet verwacht dat de groepsdiscussies zelf zouden worden gezien als een radicale actie om te vrezen en te bekritiseren.