Ver van het rijk - Duitse koloniale geschiedenis en zijn gedenktekens

De lange en sinistere koloniale geschiedenis van Europa kan nog op veel plaatsen worden ervaren. Gedwongen Europees erfgoed, zoals talen of het onheilspellende recht om militair in te grijpen, vindt men overal ter wereld. De verschillende koloniale verhalen van het Britse rijk, de Spaanse marine of Portugese handelaren zijn bekend en vaak nog steeds verheerlijkt als een groot nationaal verleden. Buiten Duitsland wordt de koloniale geschiedenis van het land niet vaak genoemd in Duitsland, het is een nogal pijnlijk onderwerp.

Het wordt overschaduwd door de twee wereldoorlogen en het is aan recente historische studies om het volledig aan het licht te brengen. Zelfs als - in termen van het verkrijgen van territorium, in vergelijking met zijn rivalen - de koloniale inspanningen van Duitsland niet echt succesvol waren, zijn Duitse koloniale troepen schuldig aan vreselijke misdaden tegen inheemse volkeren in hun koloniën. Zoals zoveel Europese geschiedenissen van de 17^th,18^th, 19^th en 20^th eeuw, de Duitse heeft geen tekort aan gruwelijke daden begaan in naam van het smeden van een wereldwijd rijk.

Duits Oost-Afrika en Duits-Samoa

Hoewel Duitsers vanaf het begin deel uitmaakten van de Europese koloniale expansie, begon de betrokkenheid van Duitsland als formele koloniale macht vrij laat met haar inspanningen. Een reden was dat de oprichting van het Duitse rijk in 1871, daarvoor was er geen 'Duitsland' dat als natie iemand kon koloniseren. Misschien is dat een andere reden voor de dringende noodzaak om kolonies te verwerven, wat door Duitse ambtenaren lijkt te zijn gevoeld.

Vanaf 1884 nam Duitsland snel Afrikaanse kolonies zoals Togo, Kameroen, Namibië en Tanzania (sommige onder verschillende namen) op in het rijk. Een paar Pacifische eilanden en een Chinese kolonie volgden. De Duitse koloniale officieren streefden ernaar zeer efficiënte kolonisatoren te zijn, wat resulteerde in zeer meedogenloos en brutaal gedrag tegenover de inboorlingen. Dit leidde natuurlijk tot opstanden en opstanden, die de onderdrukkers op hun beurt brutaal neerzetten. In Duits Zuid-West-Afrika (Namibië) probeerden de Duitse leiders alle inwoners te scheiden door een Duitse bovenklasse en een Afrikaanse arbeidersklasse - volgens een ideologie van diep bioloogracisme. Dit soort segregatie was niet beperkt tot Duitse koloniën. Heel het Europese kolonialisme vertoont dit kenmerk. Maar je kunt zeggen dat Duitse troepen het meest efficiënt waren, zoals de voorbeelden van Namibië en, een generatie later, de bezetting van Oost-Europa laten zien.

Het Duitse kolonialisme werd gedreven door zware gewapende conflicten, waarvan sommige terecht genocide worden genoemd (bijvoorbeeld de zogenaamde Herero Wars, die duurde van ca. 1904 tot 1907), aangezien Duitse aanvallen en de volgende hongersnoden verantwoordelijk waren voor de dood van een geschatte 80% van alle Herero. De Duitse koloniën in de "Zuidzee" werden ook het slachtoffer van koloniaal geweld. Duitse bataljons maakten zelfs deel uit van de beëindiging van de Boxer-rebellie in China.

De eerste periode van Duits kolonialisme eindigde na de Eerste Wereldoorlog toen de protectoraten uit het Reich werden gehaald, omdat het ongeschikt was om een ​​koloniale macht te zijn. Maar het Derde Rijk bracht natuurlijk een tweede periode. Een golf van koloniale gedenktekens in de jaren 1920, '30 en '40 bereidde het publiek voor op een nieuw koloniaal tijdperk. Eén, die snel eindigde met de overwinning van de geallieerden in 1945.

Herinneringen en gedenktekens - Het Duitse koloniale verleden komt boven

De laatste jaren van publiek debat en discours hebben duidelijk gemaakt: het koloniale verleden van Duitsland kan niet langer worden genegeerd en moet naar behoren worden aangepakt. Lokale initiatieven vochten met succes voor de erkenning van koloniale misdaden (bijv. Door de benamingen van straten te veranderen, die de naam van koloniale leiders droegen) en historici benadrukten hoe geschiedenis en collectief geheugen zelf vaak een constructie is in plaats van een organisch gegroeide ontwikkeling.

De zelfdefinitie van een samenleving of gemeenschap wordt gecreëerd door enerzijds afbakening en anderzijds de constructie van een gemeenschappelijk verleden door begrippen van verenigende grootsheid, zoals militaire overwinningen, anderzijds. De samenstelling van deze laatste wordt ondersteund door gedenktekens, memorabilia en historische artefacten. In het geval van de Duitse koloniale geschiedenis worden deze items enorm overschaduwd door het Derde Rijk en worden ze vaak alleen in zijn context bekeken. De recente geschiedenis en het heden laten zien dat er nog een lange weg te gaan is als het gaat om het verwerken van de koloniale geschiedenis van Duitsland. Veel straten dragen nog steeds de namen van koloniale commandanten die zich schuldig hebben gemaakt aan oorlogsmisdaden, en veel gedenktekens tonen nog steeds het Duitse kolonialisme in een exotisch, nogal romantisch licht.