Voorbeelden van taalkundige mutatie

In de taalkunde, mutatie is een verandering in een klinkergeluid veroorzaakt door een geluid in de volgende lettergreep.

Zoals hieronder besproken, was de belangrijkste vorm van mutatie in de geschiedenis van het Engels de ik-mutatie (ook bekend als front mutatie). Dit systeem van veranderingen vond plaats vóór het verschijnen van het geschreven Oude Engels (waarschijnlijk in de zesde eeuw) en speelt niet langer een belangrijke rol in het moderne Engels.

"In het Engels, de resultaten van ik-mutatie is te zien in:

(a) de meervoudsvormen van zeven zelfstandige naamwoorden ( voet, gans, luis, man, muis, tand, vrouw) die soms worden genoemd mutatie meervoudsvormen
(b) het vergelijkende en overtreffende trap oudste, oudste
(c) afgeleide werkwoorden zoals bleed (naast bloed), vullen (naast vol), genezen (naast geheel), enz.
(d) afgeleide zelfstandige naamwoorden zoals breedte (naast breed), lengte (naast lang), vuiligheid (naast vals), enz.

Dit kan echter niet worden beschouwd als een live functionele rol in het moderne Engels. "(Sylvia Chalker en Edmund Weiner, Oxford woordenboek van Engelse grammatica. Oxford University Press, 1994)

"Minder duidelijk te tellen als voorbeelden van mutatie kunnen de conversieparen van het zelfstandig naamwoord-werkwoord in het Engels zijn die een stressverschuiving inhouden: pro'duce_N ~ product_V; pe'rmit_N ~ perm ́ıt_VV; enz ... Moeten deze worden behandeld als items waarbij segmenten of functies worden vervangen? "(G. E. Booij, Christian Lehmann en Joachim Mugdan, Morfologie / Morfologie: Ein Internationales Handbuch. Walter de Gruyter, 2000)

Meervoudsvormen gevormd door mutatie

"In enkele zelfstandige naamwoorden wordt het meervoud gevormd door mutatie (een verandering in de klinker):

man mannen
voet voeten
muis muizen
vrouw vrouwen
gans ganzen
luis / luizen
tand tanden

Kinderen, het meervoud van kind, combineert een klinkerwisseling en het onregelmatige einde -nl (een overleving van een Oud Engels meervouds verbuiging). Een vergelijkbare combinatie verschijnt in broeders, een gespecialiseerd meervoud van broer. Het oudere meervoud eindigt zonder klinker verandering in OS ossen. In het Amerikaans Engels zijn er ook meervoudsvormen van os: oxes en de ongewijzigde vorm os."(Sidney Greenbaum, Oxford Engelse grammatica. Oxford University Press, 1996)

Wat is "ik-Mutatie"?

• "Vroeg in de geschiedenis van het Engels heette een regel i-mutatie (of i-Umlautsteken) bestond die klinkers terug in klinkers veranderde toen een / i / of / j / volgde in de volgende lettergreep. Bijvoorbeeld in een bepaalde klasse van zelfstandige naamwoorden in de voorouder van het Oud-Engels, werd het meervoud niet gevormd door toe te voegen -s maar door toe te voegen -ik. Het meervoud van / gos / 'goose' was dus / gosi / 'ganzen.'… [T] he ik-Mutatie is een voorbeeld van een regel die ooit in het Oud-Engels aanwezig was maar sindsdien uit de taal is verdwenen, en dankzij de Great Vowel Shift zelfs de effecten van ik-De mutatie is veranderd. "(Adrian Akmajian, Richard A. Demers, Ann K. Farmer en Robert M. Harnish, Taalkunde: een inleiding tot taal en communicatie, 5e ed. MIT Press, 2001)
• "In het prehistorische oude Engels vond een aantal combinatieve geluidsveranderingen plaats. Eén met verstrekkende effecten was front mutatie of i-umlaut (ook gekend als ik-mutatie). Dit was een reeks wijzigingen in klinkers die plaatsvonden toen er een ik, ī of j in de volgende lettergreep. Vervolgens wordt de ik, ī of j verdwenen of gewijzigd in e, maar de oorspronkelijke aanwezigheid ervan kan worden vastgesteld door de verwante woorden in andere talen te onderzoeken. De voormutatie verklaart bijvoorbeeld het verschil in klinker tussen de verwante woorden uitkering en transactie. In het oude Engels zijn ze DAL 'portie' en dǣlan 'verdelen, verdelen', waarin de ǣ is te wijten aan front mutatie; dit is duidelijk als we kijken naar de verwante gotische woorden die dat zijn dails en dailjan (merk op dat het geluid gespeld is ai in de gotische woorden wordt regelmatig een in Oud Engels voordat front mutatie plaatsvindt; de ik in deze spelling kon de frontmutatie zelf niet veroorzaken) ... "
• "De verandering van een naar ǣ was een beweging naar een nauwere en meer frontale klinker, en dit is de algemene richting van de veranderingen die worden veroorzaakt door frontmutatie: het was duidelijk een soort assimilatie, de aangetaste klinkers werden verplaatst naar een plaats van articulatie dichter bij die van de volgende klinker of j. Aldus werd ū geconfronteerd met Y, een verandering die de verschillende klinkers van verklaart muis en muizen, die zich regelmatig hebben ontwikkeld vanuit OE mūs, mys; de oorspronkelijke meervoudsvorm was *mūsiz, maar de ik veroorzaakte de ¾ veranderen naar Y; dan het einde *-Iz was verloren, waardoor het OE-meervoud mys.
• "Evenzo veranderde de frontmutatie kort u naar Y; deze verandering wordt weerspiegeld in de verschillende klinkers van vol en vullen, die in het oude Engels zijn vol en fyllan (van eerder *fulljan). "(Charles Barber, Joan Beal en Philip Shaw, De Engelse taal, 2e ed. Cambridge University Press, 2009)
• "I-mutatie, die in de woordklassen de substantieve en bijvoeglijke naamwoorden afwisselend stamklinker veroorzaakten, beïnvloed werkwoorden ook. In OE sterke werkwoorden werd het tweede en derde persoon enkelvoud indicatief niet alleen gekenmerkt door speciale eindes maar ook door i-mutatie van de stamklinker, b.v.. ic helpe, þu hilpst, hilpþ; ic weorpe, þu wierpst, he wierpþ; ic fare, þu faerst, hij faerþ... Deze stengelwisseling werd opgegeven in MIJ. "(Lilo Moessner, Diachronic English Linguistics: An Introduction. Gunter Narr Verlag, 2003)