Eliza Doolittle's laatste monologen van 'Pygmalion'

In de laatste scène van George Bernard Shaw's toneelstuk "Pygmalion,"het publiek is verrast om te horen dat dit niet de sprookjesachtige romantiek is die het hele stuk heeft opgebouwd. Eliza Doolittle is misschien wel de 'Assepoester' van het verhaal, maar professor Henry Higgins is geen Prins Charming en hij kan zichzelf er niet toe brengen zich aan haar binden.

De vurige dialoog transformeert het spel ook van komedie naar drama, omdat de monologen van Eliza vol passie zijn. We zien dat ze echt ver is gekomen van dat onschuldige bloemenmeisje dat voor het eerst op het podium verscheen. Ze is een jonge vrouw met een eigen geest en nieuwe kansen voor haar, hoewel ze niet helemaal weet waar ze nu heen moet.

We zien haar ook terugglijden in haar Cockney-grammatica terwijl haar humeur oplaait. Hoewel ze zichzelf vangt en corrigeert, zijn dit laatste herinneringen aan haar verleden terwijl we ons afvragen over haar toekomst.

Eliza drukt haar verlangens uit

Daarvoor heeft Higgins de opties van Eliza voor de toekomst doorgenomen. Het lijkt hem dat haar beste vooruitzicht is om een ​​man te vinden in tegenstelling tot de 'bevestigde oude vrijgezellen zoals ik en de kolonel'. Eliza verklaart de relatie die ze van hem verlangde. Het is een tedere scène die het hart van de professor ondanks zichzelf bijna verwarmt.

ELIZA: Nee dat doe ik niet. Dat is niet het soort gevoel dat ik van je wil. En wees niet te zeker van jezelf of van mij. Ik had een slecht meisje kunnen zijn als ik dat had gewild. Ik heb meer van sommige dingen gezien dan jij, voor al je leren. Meisjes zoals ik kunnen heren naar beneden slepen om de liefde gemakkelijk genoeg met ze te bedrijven. En ze wensen elkaar de volgende minuut dood. (veel verontrust) Ik wil een beetje vriendelijkheid. Ik weet dat ik een gewoon onwetend meisje ben, en jij een boekgeleerde heer; maar ik ben geen vuil onder je voeten. Wat ik deed (zichzelf corrigeren) wat ik deed was niet voor de jurken en de taxi's: ik deed het omdat we samen prettig waren en ik kwam - kwam - om voor je te zorgen; niet willen dat je de liefde met me bedrijven, en niet het verschil tussen ons vergeten, maar vriendelijker willen.

Wanneer Eliza de waarheid beseft

Helaas is Higgins een permanente vrijgezel. Als hij niet in staat is genegenheid te bieden, komt Eliza Doolittle voor zichzelf op in deze krachtig pittige monoloog.

ELIZA: Aha! Nu weet ik hoe ik met je moet omgaan. Wat een dwaas was ik er niet eerder aan te denken! Je kunt de kennis die je me hebt gegeven niet wegnemen. Je zei dat ik een fijner oor had dan jij. En ik kan vriendelijk en aardig zijn voor mensen, wat meer is dan jij. Aha! Dat heb je gedaan, Henry Higgins, dat is het. Nu kan het me niet schelen (haar vingers breken) voor je pesten en je grote praat. Ik zal het in de kranten adverteren dat je hertogin alleen een bloemenmeisje is dat je hebt onderwezen, en dat ze iedereen zal leren een hertogin te worden, precies hetzelfde in zes maanden voor duizend guineas. Oh, als ik eraan denk dat ik onder je voeten kruip en wordt vertrappeld en namen wordt genoemd, terwijl ik de hele tijd alleen mijn vinger hoefde op te heffen om zo goed te zijn als jij, kon ik mezelf gewoon schoppen!

Is beleefdheid gelijk aan vriendelijkheid?

Higgins heeft gemakkelijk toegegeven dat hij eerlijk is in zijn behandeling van iedereen. Als hij hard tegen haar is, zou ze zich niet slecht moeten voelen omdat hij de meeste mensen die hij ontmoet even hard is. Eliza sprong hierop en het besef dwingt een definitieve beslissing van haar, tenminste als het gaat om Higgins.

Dit doet het publiek ook afvragen over het commentaar op rijkdom en beleefdheid in relatie tot vriendelijkheid en mededogen. Was Eliza Doolittle zo vriendelijk toen ze in 'de goot' woonde? De meeste lezers zouden ja zeggen, maar het staat in schril contrast met het excuus van Higgins voor een onbevooroordeelde ernst.

Waarom komt een hogere klasse van de samenleving met minder vriendelijkheid en mededogen? Is dat echt een 'betere' manier van leven? Het lijkt erop dat Eliza zelf met deze vragen worstelde.

Waar is het einde van 'Happily Ever After'?

De grote vraag waarmee "Pygmalion" het publiek verlaat is: komen Eliza en Higgins ooit bij elkaar? Shaw zei het aanvankelijk niet en hij was van plan het publiek zelf te laten beslissen.

Het stuk eindigt met het afscheid van Eliza. Higgins roept haar achterna met een boodschappenlijstje! Hij is absoluut positief dat ze zal terugkeren. In werkelijkheid weten we niet wat er gebeurt met de twee karakters van 'Pygmalion'.

Dit verwarde vroege regisseurs van het stuk (en de film "My Fair Lady") omdat velen vonden dat de romantiek had moeten bloeien. Sommigen lieten Eliza terugkomen met de stropdas van het boodschappenlijstje van Higgins. Anderen lieten Higgins Eliza een boeket gooien of haar volgen en smeken om te blijven.

Shaw wilde het publiek ambivalent achterlatenconclusie. Hij wilde dat we ons wat voorstellen macht gebeurt omdat ieder van ons een ander perspectief zal hebben op basis van zijn eigen ervaringen. Misschien zou het romantische soort ervoor zorgen dat de twee nog lang en gelukkig leven, terwijl degenen die door liefde omgeven zijn blij zijn haar te zien uitgaan in de wereld en te genieten van haar onafhankelijkheid.

De pogingen van de regisseurs om het einde van Shaw te veranderen, brachten de toneelschrijver ertoe om een ​​epiloog te schrijven:

"De rest van het verhaal hoeft niet in actie te worden getoond en zou inderdaad nauwelijks hoeven te vertellen als onze verbeelding niet zo verzwakt zou zijn door hun luie afhankelijkheid van de ready-mades en de reikhalzen van de ragshop waarin Romance zijn voorraad van 'happy endings' om alle verhalen niet te passen. ' 

Hoewel hij ook argumenten aangaf waarom Higgins en Eliza onverenigbaar waren, schreef hij een versie van wat er na de laatste scène gebeurde. Men voelt dat het met tegenzin is gedaan en het is bijna een schande om dit einde door te geven, dus als je je eigen versie wilt behouden, is het het beste om hier te stoppen met lezen (je zult echt niet veel missen).

In zijn 'finale' vertelt Shaw ons dat Eliza inderdaad met Freddy trouwt en dat het stel een bloemenwinkel opent. Hun leven samen is gevuld met somberheid en niet te veel succes, ver verwijderd van die romantische gedachten van de regisseurs van het stuk.