Edward III van Engeland en de Honderdjarige Oorlog

Edward III, koning van Engeland en Lord of Ireland, regeerde van 1327 tot zijn dood in 1377. Gekroond op de leeftijd van veertien, nam hij zijn persoonlijke heerschappij drie jaar later aan en verdiende hij vroege bekendheid voor zijn nederlaag van de Schotten in Halidon Hill in 1333. Edward beweerde de kroon van Frankrijk in 1337 en begon effectief de Honderdjarige Oorlog. Tijdens de vroege campagnes van het conflict leidde hij Engelse troepen naar de overwinning bij Sluys en Crécy, terwijl zijn zoon, Edward de Zwarte Prins, een overwinning behaalde op Poitiers. Door deze successen kon Edward het gunstige Verdrag van Brétigny in 1360 sluiten. Zijn heerschappij werd ook gekenmerkt door de komst van de Black Death (builenpest) in Engeland en de evolutie van het parlement.

Vroege leven

Edward III werd geboren in Windsor op 13 november 1312 en was de kleinzoon van de grote krijger Edward I. De zoon van ineffectieve Edward II en zijn vrouw Isabella, de jonge prins, werd snel graaf van Chester gemaakt om te helpen de zwakke van zijn vader te ondersteunen positie op de troon. Op 20 januari 1327 werd Edward II afgezet door Isabella en haar minnaar Roger Mortimer en vervangen door de veertienjarige Edward III op 1 februari. Isabella en Mortimer controleerden Engeland effectief als regenten voor de jonge koning. Gedurende deze tijd werd Edward routinematig niet gerespecteerd en slecht behandeld door Mortimer.

Oplopend naar de troon

Een jaar later, op 24 januari 1328, trouwde Edward met Philippa van Henegouwen bij de minister van York. Een hecht paar, ze baarde hem veertien kinderen tijdens hun eenenveertig jaar huwelijk. De eerste hiervan, Edward de Zwarte Prins werd geboren op 15 juni 1330. Toen Edward volwassen werd, werkte Mortimer aan misbruik van zijn functie door de aankoop van titels en landgoederen. Vastbesloten om zijn macht te doen gelden, liet Edward Mortimer en zijn moeder op 19 oktober 1330 in Nottingham Castle in beslag nemen. Mortimer ter dood veroordeeld voor het aannemen van koninklijk gezag, verbannen hij zijn moeder naar Castle Rising in Norfolk.

Kijkend naar het noorden

In 1333 koos Edward ervoor het militaire conflict met Schotland te hernieuwen en verwerpt hij het Verdrag van Edinburgh-Northampton dat tijdens zijn regentschap was gesloten. Edward ondersteunde de claim van de claim van Edward Balliol op de Schotse troon, trok naar het noorden met een leger en versloeg de Schotten in de Battle of Halidon Hill op 19 juli. Bewerend de controle over de zuidelijke provincies van Schotland, vertrok Edward en verliet het conflict in de handen van zijn edelen. In de loop van de volgende jaren, eiste hun controle langzaam uit toen de troepen van de jonge Schotse koning David II het verloren grondgebied terugwonnen.

Snelle feiten: Edward III

• Natie: Engeland
• Geboren: 13 november 1312 in Windsor Castle
• Kroning: 1 februari 1327
• Ging dood: 21 juni 1377 in Sheen Palace, Richmond
• Voorganger: Edward II
• Opvolger: Richard II
• Echtgenoot: Philippa van Henegouwen
• Kwestie: Edward de Zwarte Prins, Isabella, Joan, Lionel, John of Gaunt, Edmund, Mary, Margaret, Thomas
• conflicten: Honderdjarige oorlog
• Bekend om: Slag bij Halidon Hill,Slag om Sluys, Slag om Crécy

De honderdjarige oorlog

Terwijl de oorlog in het noorden woedde, werd Edward in toenemende mate boos door de acties van Frankrijk die de Schotten steunden en de Engelse kust hadden overvallen. Terwijl de bevolking van Engeland begon te vrezen voor een Franse invasie, veroverde de koning van Frankrijk, Philip VI, enkele van Edward's Franse landen, waaronder het hertogdom Aquitaine en het graafschap Ponthieu. In plaats van Philip te eren, koos Edward ervoor zijn claim op de Franse kroon te doen gelden als de enige levende mannelijke afstammeling van zijn overleden grootvader van moeders kant, Philip IV. Met een beroep op de Salic-wet die opvolging langs vrouwelijke lijnen verbood, verwierpen de Fransen de bewering van Edward zonder meer.

Toen hij in 1337 oorlog met Frankrijk voerde, beperkte Edward zijn inspanningen aanvankelijk tot het opbouwen van allianties met verschillende Europese prinsen en hen aan te moedigen Frankrijk aan te vallen. De sleutel tussen deze relaties was een vriendschap met de Heilige Roomse keizer, Louis IV. Hoewel deze inspanningen weinig resultaten op het slagveld opleverden, behaalde Edward een kritische marineoverwinning in de Slag om Sluys op 24 juni 1340. De triomf gaf Engeland effectief het bevel over het Kanaal voor een groot deel van het conflict dat daarop volgde. Terwijl Edward zich met zijn militaire operaties inspande, begon de regering druk uit te oefenen.

Terug thuis komend in 1340, vond hij de zaken van het rijk in wanorde en begon een zuivering van de bestuurders van de regering. In het Parlement het volgende jaar werd Edward gedwongen om financiële beperkingen voor zijn acties te accepteren. Hij erkende de noodzaak om het Parlement te sussen en stemde in met hun voorwaarden, maar begon ze later dat jaar snel te vervangen. Na een paar jaar onduidelijk vechten, ging Edward in 1346 met een grote invasiemacht naar Normandië. Toen ze Caen plunderden, trokken ze door Noord-Frankrijk en brachten Philip een beslissende nederlaag toe in de Slag om Crécy.

Edward III telt de doden in Crecy. Publiek domein

In de gevechten werd de superioriteit van de Engelse handboog aangetoond toen de boogschutters van Edward de bloem van de Franse adel hakten. Bij de strijd verloor Philip ongeveer 13.000-14.000 man, terwijl Edward slechts 100-300 leed. Onder degenen die zich bij Crécy bewezen, was de Zwarte Prins die een van de meest vertrouwde veldcommandanten van zijn vader werd. Edwards verhuisde in noordelijke richting met succes het beleg van Calais in augustus 1347. Edward werd in november erkend als een machtig leider om na de dood van Louis naar de heilige Romeinse keizer te rennen. Hoewel hij het verzoek overwoog, weigerde hij uiteindelijk.

De zwarte Dood

In 1348 trof de Black Death (builenpest) Engeland de dood van bijna een derde van de bevolking van het land. Het stoppen van militaire campagnes leidde de pest tot mankrachttekorten en dramatische inflatie van arbeidskosten. In een poging om dit te stoppen, namen Edward en het Parlement de verordening van arbeiders (1349) en het statuut van arbeiders (1351) aan om de lonen vast te stellen op pre-pestniveaus en de beweging van de boeren te beperken. Toen Engeland uit de pest tevoorschijn kwam, werden de gevechten hervat. Op 19 september 1356 behaalde de Black Prince een dramatische overwinning in de Battle Poitiers en veroverde koning Jan II van Frankrijk.

Koning Edward III schenkt Aquitaine aan zijn zoon Edward, de Zwarte Prins. Publiek domein

Vrede

Met Frankrijk dat effectief opereerde zonder een centrale regering, probeerde Edward het conflict met campagnes in 1359 te beëindigen. Deze bleken ondoeltreffend en het jaar daarop sloot Edward het Verdrag van Bretigny. Volgens de voorwaarden van het verdrag zag Edward af van zijn aanspraak op de Franse troon in ruil voor volledige soevereiniteit over zijn veroverde landen in Frankrijk. Edward verkoos de actie van militaire campagnes boven doldrums van dagelijks bestuur, en Edward's laatste jaren op de troon werden gekenmerkt door een gebrek aan kracht toen hij een groot deel van de routine van de regering aan zijn ministers doorbracht.

Terwijl Engeland in vrede met Frankrijk bleef, werden de zaden voor het vernieuwen van het conflict gezaaid toen Johannes II in gevangenschap stierf in 1364. De nieuwe koning, Karel V, probeerde de troon te herbouwen en begon in 1369 met de openlijke oorlogvoering. Zevenenvijftig, Edward koos ervoor om een ​​van zijn jongere zonen, Jan van Gaunt, te sturen om de dreiging het hoofd te bieden. In de daaropvolgende gevechten bleken John's inspanningen grotendeels ondoeltreffend. Tot slot van het Verdrag van Brugge in 1375 werden Engelse bezittingen in Frankrijk teruggebracht tot Calais, Bordeaux en Bayonne.