'The Lake' van Edgar Allan Poe

Poe publiceerde voor het eerst 'The Lake' in zijn verzameling 'Tamerlane and Other Poems' uit 1827, maar twee jaar later verscheen het opnieuw in de collectie 'Al Aaraaf, Tamerlane en Minor Poems' met een mysterieuze toewijding aan de titel: 'The Lake . Naar-."

Het onderwerp van Poe's toewijding is tot op de dag van vandaag onbekend. Historici hebben gesuggereerd dat Poe het gedicht over Lake Drummond schreef - en dat hij misschien Lake Drummond met zijn pleegmoeder had bezocht, maar het gedicht werd gepubliceerd na haar dood.

Het meer buiten Norfolk, Virginia, ook bekend als het Grote Dismale Moeras, zou door twee vroegere geliefden zijn achtervolgd. De veronderstelde geesten werden niet als kwaadaardig of slecht beschouwd, maar tragisch - de jongen was gek geworden in het geloof dat het meisje was gestorven.

Een spookachtig meer

Van Lake Drummond wordt gezegd dat het wordt achtervolgd door de geesten van een jong inheems Amerikaans stel dat hun leven op het meer verloor. De jonge vrouw stierf naar verluidt op hun trouwdag, en de jonge man, gek geworden door visioenen van haar peddelen op het meer, verdronk in zijn pogingen om haar te bereiken.

Volgens een rapport zegt de lokale legende dat "als je laat in de nacht het Grote Dismale Moeras binnengaat, je het beeld ziet van een vrouw die met een lamp op een meer peddelt op een meer." Deze vrouw werd lokaal bekend als de Lady of the Lake, die door de jaren heen inspiratie heeft gegeven aan een hele reeks beroemde schrijvers.

Van Robert Frost werd gezegd dat hij in 1894 het centrale Lake Drummond had bezocht na een hartzeer door het uit elkaar gaan met een oude minnaar, en hij vertelde een biograaf later dat hij had gehoopt te verdwalen in de wildernis van het moeras, om nooit meer terug te keren.

Hoewel de spookachtige verhalen fictief kunnen zijn, trekken de prachtige landschappen en weelderige dieren in het wild van dit Virginia-meer en het omliggende moeras elk jaar veel bezoekers.

Poe's Gebruik van contrast

Een van de dingen die opvalt in het gedicht is de manier waarop Poe de donkere beelden en het gevaar van het meer contrasteert met een gevoel van tevredenheid en zelfs plezier in de spanning van zijn omgeving. Hij verwijst naar de 'eenzaamheid' als 'lieflijk' en beschrijft later zijn 'vreugde' bij het ontwaken tot 'de terreur op het eenzame meer'.

Poe maakt gebruik van de legende van het meer om zijn inherente gevaren aan te boren, maar tegelijkertijd geniet hij van de schoonheid van de natuur om hem heen. Het gedicht sluit af met Poe's verkenning van de cirkel van het leven. Hoewel hij in een 'giftige golf' naar 'dood' verwijst, beschrijft hij de locatie als 'Eden', een duidelijk symbool voor de opkomst van het leven.

Volledige tekst van "The Lake. To & # x2013;"

In de lente van de jeugd was het mijn lot
Om een ​​plekje in de wijde wereld te achtervolgen
Waar ik niet minder van kon houden-
Zo mooi was de eenzaamheid
Van een wild meer, met zwarte rots gebonden,
En de hoge dennen die rond torenden.
Maar toen de nacht haar uitsloeg
Op die plek, zoals op alles,
En de mystieke wind ging voorbij
Gemurmel in melodie-
Dan-ah dan zou ik wakker worden
Tot schrik van het eenzame meer.
Toch was die terreur geen schrik,
Maar een trillend genot-
Een gevoel niet de juweelmijn
Zou me kunnen leren of omkopen om te definiëren-
Noch liefde, hoewel de liefde de jouwe was.
De dood was in die giftige golf,
En in zijn golf een passend graf
Voor hem die daaruit troost kon brengen
Naar zijn eenzame verbeelding-
Wiens eenzame ziel zou kunnen maken
Een Eden van dat vage meer.